Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Mijn ouders doen niks anders dan mij uitleggen dat ik groot word (Ze willen mij doen begrijpen dat de tijd voorbij gaat). Z’hebben zelfs een manier gevonden om dat in mijn koppeke te krijgen.
Voor kerstmis had ik (samen met mijn geliefde juf) een hyacintenbol in een potje gestoken. Ik heb dat potje zelfs versierd…en dat heb ik hen gegeven als kerstcadeau, hoewel ik nu al bijna vergeten was dat ik dat gedaan had.
Papa en mama profiteren er dus van om mij regelmatig te doen voelen aan de hyacint waarvan de stengel nog maar justekes de kop opsteekt. Ja, ja, ze groeit snel, maar wat kan mij dat nu schelen. Goed, ik doe wat ze zo graag willen en ik voel aan de plant, maar veel enthousiasme kan ik niet opbrengen.
Ze hebben soms van die rare ideeën, mijn ouders ! Volgende keer geef ik ze plastic bloemen, dan laten ze mij gerust ! Na !
Goed, ik geef het toe, ik ben soms lastig. Je weet dat ik niet graag iets aanraak dat ik niet ken, en dat geldt ook voor wat ik eet. Nochtans moet er voor alles een eerste keer zijn, hé, anders leer je nooit iets nieuws kennen. Dat leidt soms tot eindeloze gevechten met papa, mama of Marie-Anne, mijn juf, die mij soms echt niet met rust willen laten in mijn "comfortabel driekamerflatje waar ik zo graag zit".
Over het algemeen gaat het gesprek zo : Ik : "’k wil nie ! ‘K wil nie ! Ik ben bang !" of soms gewoonweg : "Geen zin !" De volwassene (liefst kalm): "Niet akkoord, Lou, je zal ... -wat ze van mij verwachten- en je moet niet bang zijn !" Ik (die al voel dat de andere niet zal opgeven) : "ik ben bang ! ik ben bang !" (en ik doe er dan nog dikwijls twee of drie schepjes bovenop) De volwassene probeert met mij te redeneren, en verplicht mij dan rustig, ik doe het dan maar trek mijn hand direct weer terug. En dan speel ik het spelletje mee en herhaal ik de zin van de grote : "Zie je wel dat je niet bang moet zijn !" .
Bij voorbeeld : op school hadden we, Anne-Marie, mijn vrienden en ik, ooit eens een driekoningentaart gemaakt.. En ja, ik heb mijn handen in het deeg geduwd ! Halleluja ! ...Maar toen ik de taart ook moest opeten was het njet en nog eens njet !
Moraal van het verhaal : de kleine prins zal nooit koning zijn ! Maar eigenlijk wil ik dat ook niet, ik voel me heel goed zoals ik ben !
De grasmachine (versie Keith Jarreth of Unplugged )
Ziezo, het is zover, je kan mijn eerste creatie op de gitaar horen en zien : "Mijn grasmachine" (voor uitleg zie artikel 148). Twee versies dus : de O.V. bij de creatie zelf, en, een week later, de "live" à Henry Dès die zijn zaal opwarmt met tussenwoordjes.
PS : voor wie me heeft laten weten dat ze de video niet kunnen openen, wil ik – nog een keer – aanraden om de laatste versie van Quicktime (gratis software) te downloaden. Dat kan geen enkel kwaad voor je pc. Het is een veilige en serieuze software. Als het echt niet lukt, is je pc misschien gewoon te oud. (Nee, ik heb geen aandelen bij Quicktime !) Downloaden van Quicktime viewer (voor Mac en PC) op het adres : HIER KLIKKEN
Nog es terug naar de gitaar (hou je vast, Johnny en al de rest, hier kom ik !)
Je had mijn beroemde banaan op mijn gezicht moeten zien toen mama dat grote instrument op mijn knieën legde (hoewel het een driekwartformaat is).
In de Ardennen heb ik mijn eerste liedje gemaakt. Goed, het is nog erg primitief, maar het klinkt toch al goed : je neemt een akkoord (enfin, bijna toch), een ritme en een zin (een woord eigenlijk) en je voegt er stopwoorden tussen "ja !" of "Goed zo !" of "Nog !" zoals Henry Dès of die rockers in concert. Effect verzekerd. En omdat er toen veel vrienden in het huis in de Ardennen waren om naar mij te luisteren, had ik een fantastisch publiek dat elke keer als ik optrad hard in de handen klapte. Puur geluk !
De titel ? : "De grasmaaier".
Binnenkort kan je dus op de site mijn eerste liedje horen en mijne eerste videoclip zien, in twee versies alstublieft : de "creatie" van het liedje (toen ik het uitvond), en daarna de concertversie à la Henry dès !
P.S. : Voor wie het niet snapt, dit is humor : noch ik noch papa willen een ster worden. Dank u !
P.S. 2 : De foto (een beetje donker, maar je kan erop klikken om ze te vergroten) werd genomen in het huis in de Ardennen, aan het haardvuur.
Dat weekend in de Ardennen bracht heel plezierige herinneringen naar boven, ook al is er natuurlijk geen sneeuw in juni.
Het was december, op oudejaar, in hetzelfde huis. Een sfeer dat daar was : veel volwassenen en kinderen die feestten in het hele huis, dag en nacht. En omdat ik graag de boel op stelten zet, moet ik je niet vertellen dat mijn lachspieren hebben afgezien. Gelukkig had ik mijn eigen kamer, wat verder. Maar dat heeft me niet tegengehouden om midden in de nacht mijn eigen feestje te bouwen met de radiator in mijn kamer (weet je nog ? Ik vertelde al hoe ik, toen we daar waren met Allerheiligen, mijn hart verloor aan die radiator en zijn geluidjes. Ik: "Radiator, je mag geen geluidjes maken !" Mama en papa sliepen in de andere kamer, met alleen een dunne muur ertussen en dus hoorde ik ze soms lachen met mijn nachtelijke monologen. Ik (me kwaad makend terwijl ik Meneer René die lispelt nadoe : "Nu is ‘t gedaan, ladiatol ! Je mag geen lawaai maken !"
Niks aan te doen, ik ben compleet weg van het huis in de Ardennen! En zeker als er sneeuw is ! De laatste keer heb ik voor het eerst op de slee gezeten. Goed, oké, het ging nog niet erg bergaf, - er was niet genoeg sneeuw – maar op de weg vol sneeuw en met mama als trekhond, was ik al heel content ! (Papa ontsnapte er aan dankzij zijn schouder, de stouterik). Ik : "sneller, Mama ! Sneller !"
Dat was een week om nooit te vergeten. Maar allez, dit weekend was ook tof, zenne.
Awel, ik ben weer in topconditie. Ik ben de laatste tijd dan ook stikverwend. Van papa en mama kregen we een gitaar, een echte, voor ons drieën ! Maar daar vertel ik later wel over. Ik heb ook cd’s gekregen met nieuwe verhaaltjes door Marlène Jobert. Als ik eet, moeten ze natuurlijk opstaan, afwisselend met mijn hit van het moment : van Henry Dès " live". Ik moet nog altijd erg lachen met die mens. En ik hoor op de cd ook andere kinderen zoals ik lachen, roepen en zingen. Mama heeft mij uitgelegd dat het Eindelijk, eindelijk had ik het gesnopen. Decembermaand is gelijk aan cadeautjesmaand. Na sinterklaas komt de kerstman aangelopen.
Awel, zoiets brengt mij direct in topconditie. Ik ben dan ook stikverwend. Van papa en mama kregen we een gitaar, een echte, voor ons drieën ! Maar daar vertel ik later wel over. Ik heb toen ook cd’s gekregen met nieuwe verhaaltjes door Marlène Jobert. Als ik eet, moeten ze natuurlijk opstaan, afwisselend met mijn hit van het moment : van Henry Dès " live". Ik moet nog altijd erg lachen met die mens. En ik hoor op de cd ook andere kinderen zoals ik lachen, roepen en zingen. Mama heeft mij uitgelegd dat het een concert was. Het zou tijd worden dat ze mij eens meenemen naar zo’n concert. Ik zweer het, ik ben er helemaal klaar voor !
En als ik me goed voel, gaat de woordenmolen weer draaien ! Mijn grootste plezier voor het moment, met mijn hele vijf en nog geen half jaar, is moeilijke zinnetjes maken met veel "daarentegen", "zie je", "maar misschien wel", "En daar », "omdat" enz. Ik gooi er dus van alles tussen zoals de grote mensen, en ik trek me niks aan van wat het allemaal wil zeggen.
Op een dag, op het toilet, probeerde papa mij na te doen : hij zei gelijk wat, brabbelde tussendoor en alleen die tussenwoorden waren verstaanbaar. Ik heb me een ongeluk gelachen. Waw... Hij mocht van mij natuurlijk niet ophouden en dat kan ik zo lang laten duren, hoor.
Maar het vooruitzicht om naar de Ardennen te gaan, heeft me helemaal in de lucht doen springen ! Ik ben nu eenmaal dol op het huis in de Ardennen met de radiator in mijn kamer die lawaai maakt, de steentjes aan het huis, de zetels die opspringen en de open haard.
145. Kroniek van de tijd die voorbijgaat (9) : Drie stappen vooruit...
...Drie stappen achteruit.
Daar bestaat een liedje over. Maar bij mij is het eerder, twee stappen vooruit en één grote stap achteruit. Ja, zo ben ik : ik ga met kleine stapjes vooruit, het ene na het andere en dan plots met volle kracht weer in achteruit !
Komt dat door de griep die mij nogal last heeft bezorgd ? Ik was er trouwens niet gerust in. (Mama en papa hebben wel honderden keren moeten horen "ik ben bang" toen ik hoge koorts had). Je zou van minder !
Komt het ook door de ziekte dat papa en mama dikwijls een uitzondering maaken en van mij minder moeite vroegen dan anders ? Daar had ik natuurlijk niks tegen, maar nu ik genezen ben, ligt de lat weer hoger. Ik moet nu weer alleen de trap op, niet meer op de arm van mama, "nada" met eten als ik honger heb (...).
Voelen mijn antennes aan dat de zenuwen wat gespannen staan in de buurt ?
In die zelfde serie, stel je voor, ik lust geen snoepjes ! Maar dat heeft eerder te maken met mijn blindheid, naar het schijnt !
Ik eet al niet graag dingen die te hard zijn en niet in kleine stukjes gesneden zijn.
Ik heb daar trouwens mama en papa over bezig gehoord. Naar het schijnt zou het gedaan zijn met de voorgesneden stukjes brood in mijn bord. Ze willen profiteren van de vakantie om mij een boterham te leren eten als een grote. Waar halen ze dat stomme idee nu weer ? Ik ga de laatste tijd wel goed vooruit, maar ze moeten nu niet gaan overdrijven !
Om af te sluiten, nog een kleine anekdote over de snoepjes : Het gebeurt dikwijls, op de markt op zondag of in de winkels dat de vriendelijke mensen van de winkel mij een snoepje willen geven. Ze zijn dan ook verrast dat een kind zoals ik niet reageert op zo’n cadeau…maar het is natuurlijk simpel : ik zie het lekkers niet en ik snap niet wat een ‘snoepje’ is". Ze zijn dan natuurlijk heel verveeld als ze horen dat ik blind ben, alsof ze een stommiteit hebben gedaan. Maar dat is natuurlijk helemaal niet zo ! Het staat niet op mijn voorhoofd geschreven dat ik blind ben, het is het gebaar dat telt. Papa houdt zich dan soms van de domme en neemt het snoepje aan voor mij (de valserik !) en geeft het dan thuis aan Eva. Maar ik moet zeggen dat ze het natuurlijk dubbel en dik verdient !
Ik heb al verteld dat ik familie ben van Manneken Pis omwille van mijn suikerziekte : alles wat ik drink komt er langs de andere kant direct weer uit als ik mijn medicament niet neem ‘s morgens en ‘s avonds. Dat is niet erg, je moet het gewoon niet vergeten ! Het is voor mij hetzelfde ritueel als je tanden poetsen.
Maar de andere verwantschap heeft te maken met de "vloeistoffen". Ah ja, ik drink water, water en nog eens water. Dat heeft niks met een dieet te maken, ik vertrouw gewoon niks anders. Zelfs van grenadine moet ik niks weten. En aan cola of andere bubbeldrankjes mag ik al helemaal niet denken. Voor mij mag er geen smaak zitten in een vloeistof. En hij moet ook koud zijn ! Ik smaak het al bij de eerste slok :
Ik babbel er dus op los, en ik heb daarbij ook nog humor, al zeg ik het zelf. Ik vind het keitof om de mensen rond mij te horen lachen als ik weer onnozel doe.
Op een keer, met oma, heb ik weer een goeie grap bovengehaald over de lelijke woorden en mijn spelletje « Groen licht/rood licht". Ik zei : "Oma, je mag zeggen : groen licht-van-mijn ? Dat is geen lelijk woord, hé ?"
En nog eentje in dezelfde stijl, toen papa mij midden in de nacht kwam vragen om nu eindelijk te slapen, maar ik wou zo graag met hem kletsen. Papa : "Lou, het is nacht, je moet slapen. Hoor je me ? Het is muisstil. Iedereen slaapt en…" Ik onderbreek hem natuurlijk : "Koekoe, papa !" Papa : "Koekoe Loulou, maar nu is ‘t gedaan : ik wil niks meer horen." Ik (alsof ik niks gehoord heb) : "Papa, er is China, Congo, Portugal, Senegal, Papoua… nu papa !" Papa : "Nee, lieve Lou, ik…" Ik (onderbreek hem nu met iets strengere stem) : " Papa, luister naar mij als ik iets zeg !" En papa in een slappe lach.
Je snapt wel dat er van slapen niet veel meer gekomen is!
140. ...Een grote babbeleir*, zelfs in andere talen !
Oké, oké, ik geef het toe. Ik ben een grote babbelaar, ik ben niet op mijn mondje gevallen. En zeker voor het moment niet ! (in mijn voordeel : ik ben ook maar de appel van de boom, hé, als je snapt wat ik bedoel ). Verlegenheid was er voor ons niet bij, er wordt nogal wat gekletst bij ons. Alleen of in gezelschap. En dan nog in andere talen (ik vertelde er al over – zie art.32
en art. 95).
Ik kan mijn mondje dus goed roeren, in andere talen zelfs : Engels, Afrikaans, en zelfs Chinees !
Ik geef toe dat dat Chinees helemaal geïmproviseerd is, maar het is echt fun. Je zet gewoon enkele "ching"-"ping"-"wong"-"chong"-"mâ"-"wa"-"ki" na elkaar en dat klinkt direct serieus.
Het Afrikaans, dat is eerder een kwestie van accent. Mijn eigen taaltje met een Afrikaans sausje erover. Op één dag heb ik op de rrrrrrradiò een Afrrrrrikaaaaan gehoord op het nieuuuuws : ik vond dat accent direct heel sappig ! Als ik dus Afrrrrrrikaans sprrrrrreeeek, rrrrrol ik de "R" en leg ik andère accenten.