Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Dat weekend in de Ardennen bracht heel plezierige herinneringen naar boven, ook al is er natuurlijk geen sneeuw in juni.
Het was december, op oudejaar, in hetzelfde huis. Een sfeer dat daar was : veel volwassenen en kinderen die feestten in het hele huis, dag en nacht. En omdat ik graag de boel op stelten zet, moet ik je niet vertellen dat mijn lachspieren hebben afgezien. Gelukkig had ik mijn eigen kamer, wat verder. Maar dat heeft me niet tegengehouden om midden in de nacht mijn eigen feestje te bouwen met de radiator in mijn kamer (weet je nog ? Ik vertelde al hoe ik, toen we daar waren met Allerheiligen, mijn hart verloor aan die radiator en zijn geluidjes. Ik: "Radiator, je mag geen geluidjes maken !" Mama en papa sliepen in de andere kamer, met alleen een dunne muur ertussen en dus hoorde ik ze soms lachen met mijn nachtelijke monologen. Ik (me kwaad makend terwijl ik Meneer René die lispelt nadoe : "Nu is ‘t gedaan, ladiatol ! Je mag geen lawaai maken !"
Niks aan te doen, ik ben compleet weg van het huis in de Ardennen! En zeker als er sneeuw is ! De laatste keer heb ik voor het eerst op de slee gezeten. Goed, oké, het ging nog niet erg bergaf, - er was niet genoeg sneeuw – maar op de weg vol sneeuw en met mama als trekhond, was ik al heel content ! (Papa ontsnapte er aan dankzij zijn schouder, de stouterik). Ik : "sneller, Mama ! Sneller !"
Dat was een week om nooit te vergeten. Maar allez, dit weekend was ook tof, zenne.
Awel, ik ben weer in topconditie. Ik ben de laatste tijd dan ook stikverwend. Van papa en mama kregen we een gitaar, een echte, voor ons drieën ! Maar daar vertel ik later wel over. Ik heb ook cd’s gekregen met nieuwe verhaaltjes door Marlène Jobert. Als ik eet, moeten ze natuurlijk opstaan, afwisselend met mijn hit van het moment : van Henry Dès " live". Ik moet nog altijd erg lachen met die mens. En ik hoor op de cd ook andere kinderen zoals ik lachen, roepen en zingen. Mama heeft mij uitgelegd dat het Eindelijk, eindelijk had ik het gesnopen. Decembermaand is gelijk aan cadeautjesmaand. Na sinterklaas komt de kerstman aangelopen.
Awel, zoiets brengt mij direct in topconditie. Ik ben dan ook stikverwend. Van papa en mama kregen we een gitaar, een echte, voor ons drieën ! Maar daar vertel ik later wel over. Ik heb toen ook cd’s gekregen met nieuwe verhaaltjes door Marlène Jobert. Als ik eet, moeten ze natuurlijk opstaan, afwisselend met mijn hit van het moment : van Henry Dès " live". Ik moet nog altijd erg lachen met die mens. En ik hoor op de cd ook andere kinderen zoals ik lachen, roepen en zingen. Mama heeft mij uitgelegd dat het een concert was. Het zou tijd worden dat ze mij eens meenemen naar zo’n concert. Ik zweer het, ik ben er helemaal klaar voor !
En als ik me goed voel, gaat de woordenmolen weer draaien ! Mijn grootste plezier voor het moment, met mijn hele vijf en nog geen half jaar, is moeilijke zinnetjes maken met veel "daarentegen", "zie je", "maar misschien wel", "En daar », "omdat" enz. Ik gooi er dus van alles tussen zoals de grote mensen, en ik trek me niks aan van wat het allemaal wil zeggen.
Op een dag, op het toilet, probeerde papa mij na te doen : hij zei gelijk wat, brabbelde tussendoor en alleen die tussenwoorden waren verstaanbaar. Ik heb me een ongeluk gelachen. Waw... Hij mocht van mij natuurlijk niet ophouden en dat kan ik zo lang laten duren, hoor.
Maar het vooruitzicht om naar de Ardennen te gaan, heeft me helemaal in de lucht doen springen ! Ik ben nu eenmaal dol op het huis in de Ardennen met de radiator in mijn kamer die lawaai maakt, de steentjes aan het huis, de zetels die opspringen en de open haard.
(Mijn weekje vakantie (7)) Wat ik vooral leuk vind in het huis in de Ardennen is de open haard. Ik kan hem wel niet zien, maar ik loop graag van de zetel naar de haard om dan net te stoppen aan de sokkel (...onder toezicht van mama en papa). Ik steek dan voorzichtig mijn handjes uit, buk me een beetje en draai mijn hoofd om de warmte op mijn wangen te voelen. Het lijkt wel alsof ik naar het vuur luister. En dat doe ik ook. Hoewel ik de eerste keer vooral werd aangetrokken door het geluid van het vuur. Een warmtebron die geluid maakt…dat is nog eens raar en interessant. Niet zoals die radiatoren of gastoestellen. Een open haard leeft ! br> Het is trouwens daarom dat ik de radiator in het buitenhuis verkies (NVL: nog altijd niet goed ontlucht!). Hij maakt de hele tijd geluidjes als van een beekje. En ik heb ondertussen ook geleerd om hem te doen zwijgen, of integendeel, weer te doen lopen… als ik aan het klepje draai.
Mijn weekje vakantie (2) Meestal slaap ik goed in het huis in de Ardennen waar je niks hoort (het is een « verloren gat »). Ik zeg dus wel : meestal, want dit keer ging het dus helemaal niet ! Is het de overschakeling naar het winteruur of het feit dat ik nu regelmatig siësta houd in de namiddag ?
Ik heb veel geluk want de familie van mama heeft een buitenhuis in de Ardennen (om de huis zien). Ik ga er regelmatig naar toe sinds ik al heel klein ben. Ik ken de omgeving dus goed en ik heb er mijn houvasten. Van de kamer die ik altijd krijg (met het typische geluid van de radiator, als het water loopt), tot de andere kamers van het huis. Maar wat ik daar boven alles verkies… dat zijn de steentjes voor het huis ! Het is reuze plezant om op dat grind te lopen, en het is ook veilig want ik weet precies tot waar ik mag gaan. Zodra mijn voet gras voelt, weet ik dat ik niet verder mag lopen. Als het aan mij lag, zou ik de hele tijd niks anders doen dan tien stappen naar links, tien naar rechts… Helaas, regent het soms en dan zijn er ook nog mijn ouders die na een tijdje altijd weer willen dat ik iets anders ga doen.
