Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

« september 2005 »
MaDiWoWoDonZaZon
1234
567891011
12131415161718
19202122232425
2627282930
 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou en de ruimte

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 

woensdag 28 september 2005

169. Kroniek van de tijd die voorbijgaat (13) : Door de luizen...

Lou dubitatif‘k Zit in bad, zoals elke avond.
Papa zit achter zijn computer, ook zoals elke avond.
Het typisch tafereel.

Af en toe roep ik hem door de muur.
"Papa, ik wil koud water !".
CHet is niet dat mijn medicament om mij water te doen ophouden, niet werkt (je weet wel, mijn "diabetes insipidus" (cfr. "Lees mij" – artikel 4 - : de handicap) of dorstziekte waardoor ik om de twaalf uur, waarvan één keer ‘s avonds, een vloeistof in mijn neus gespoten krijg). Nee, het is natuurlijk een smoes om papa bij mij te krijgen en met het spel van het visje te spelen, terwijl ik met mijn mond tegen het water in het glas babbel.
"Papaaaa !"
Eén keer, twee keer, drie keer (want elke keer gooi ik het water in het bad en wil ik nieuw : een techniek die altijd werkt).

Verder lezen

Van Luc Boland, om 18:56 :: Dag na dag :: #210 :: Geen reactie
 

maandag 26 september 2005

168. Ik ben een kleine hommel !

Wil je mijn laatste spelletje kennen?
Ik doe de hommel na. (het is het seizoen, nietwaar).
Het begon allemaal onlangs in bad : ik kneep mijn neus dicht om een geluid, ‘k weet niet eens welk, na te doen toen mama (ja, want papa zie ik niet meer zo dikwijls de laatste tijd), mij nadeed, maar dan beter.
Ik moest daar zo om lachen !
Ik heb wel geprobeerd om hetzelfde te doen, maar omdat ik niet zag hoe zij het deed, heeft ze mijn vingers gepakt en ze juist gezet, dit wil zeggen de ene wat hoger dan de andere op de neusgaten.
Meer had ik niet nodig, ik begon er direct aan, en met talent, alstublieft !
Mama heeft mij uitgelegd dat het het geluid was van de vleugels van een insect dat hommel heet.
Nu je het zegt, ik heb dat ooit al wel ergens gehoord… maar een hommel, vleugels en vliegen... ik kan het me maar moeilijk voorstellen (maar dat kan me geen bal schelen). Ik weet wel wat een dier is, dat is toch al iets !

foto:
Lou et les bourdons
Van Luc Boland, om 15:40 :: Dag na dag :: #209 :: Geen reactie
 

donderdag 22 september 2005

167. Extra hersengymnastiek...

Jullie maken het leven toch wel moeilijk, hoor, met al die woorden die op dezelfde manier worden uitgesproken maar iets anders willen zeggen.


Zet u eens in mijn schoenen :
Ik heb dorst en ik wil water ?
"Tiens, ton verre est là." (ok, een glas betekent in het Frans ‘verre’)
Ik wil ergens naartoe ?
"Va vers la porte." (ga maar naar de deur, hier wil ‘vers’ dus zeggen ‘naar’)
De auto vertrekt weer ?
"Le feu est vert." (of het licht springt op groen, dus hier is ‘vert’ groen).
Dan heb ik het nog niet over het beestje (vers=worm), over het materiaal (verre=glas)…

Voor iemand die niet kan zien, ik dus, betekent dat elke keer weer fameuze hersengymnastiek : "Va-vers-la-porte" = of ga naar de deur wordt dan ‘ga glas de deur’, of "Ga kleur (vert) de deur"... ja, zeg dan... "Ga in de richting van de deur" en laat dat verwarrende woord achterwege. .
Akkoord, ik overdrijf misschien een beetje, maar er zijn wel erg veel woorden die op elkaar lijken (homoniemen volgens papa). Om er maar enkele, heel gewone, te noemen : hard en hart, gril en grill, kruid en kruit, peil en pijl, en ga zo maar door.

Verder lezen

Van Luc Boland, om 08:35 :: Dag na dag :: #208 :: 3 reacties
 

maandag 19 september 2005

166. Wildenuwaweten

Toen papa mij kwam halen in de opvang op school, zat ik op de weegschaal en zong ik een liedje dat ik op de cd-speler hoorde.
Papa was verrast omdat ik het van buiten kende maar ik had het nooit thuis gezongen. Elisabeth, mijn opvang, vertelde hem dat ik nogal dol was op die plaat… net als de andere kinderen. En dat kan niet missen ! Het is er helemaal op… Een kerel met een klein grappig stemmetje, nogal onzeker en soms uit de toon, maar zo ontroerend, dat kan alleen maar in mijn smaak vallen.
Toen papa mij vroeg of ik de zanger kende, heb ik hem zonder aarzelen gezegd : "Bourvil !"

Ik weet niet waarom, maar papa is dan met een uitleg begonnen : "Ik ken hem ook... Ik vind hem ook tof. Enfin, ik ken zijn liedjes, niet hem persoonlijk. Hij is erg oud. Ik wil eigenlijk zeggen dat hij dood is. Maar je bent nog wat klein om dat te snappen, denk ik."
Soms geraakt papa echt niet uit zijn woorden. Waarom wil hij altijd toch zo duidelijk zijn ?
Dus, hij heeft me verteld dat Bourvil dood is, net als Gainsbourg. En inderdaad, ik snapte er niets van : ik weet niet wat "dood" wil zeggen.
Alles wat ik weet is dat er iemand in die cd-speler zit die, als je de cd opzet, voor mij zingt en dat vind ik cool !

(Weldra : antwoord van papa in de Brief aan Lou nr. 12).
Van Luc Boland, om 15:26 :: Dag na dag :: #207 :: Geen reactie
 

vrijdag 16 september 2005

165. De site en ik !

Ik heb just een echt tof moment met papa gehad.
Hij heeft de laatste tijd enorm veel werk en ik heb hem gevraagd of ik bij hem langs mocht gaan na het bad. Het wordt zelfs een gewoonte.
Dan ga ik op zijn knieën zitten en we kletsen enkele minuutjes.

Maar vandaag heeft hij me gezegd dat hij mijn leven vertelt op het internet (mijn ouders vallen ook altijd in herhaling, echt waar!).
En om mij dat voor de honderdste keer uit te leggen, heeft hij de laatste video on line gezet.

Ik vond het heel geestig om mij zo weer te horen. Ik heb zo hard gelachen dat ik in de armen van papa wegkroop.

Als dat internet is, dan doe ik mee. Maar bon, het ziet er nogal ingewikkeld uit als ik zie hoeveel tijd papa in zijn bureau zit.
Hum...

foto:

Le site et moi
Van Luc Boland, om 08:57 :: Mijn eigen wereldje :: #206 :: 3 reacties
 

woensdag 14 september 2005

164. Dr. Olifant en Mister Olifant

Mon éléphantT’is niet omdat ik niks meer over hem zeg dat hij uit mijn leven verdwenen is.
Over wie ik het heb ?
Over mijn kameraad de olifant-die-alles-nazegt- wat-ik-zeg, verdorie !. Ik sleur hem overal mee en hij begint nu uit elkaar te vallen. Zijn hals is kapot en de schakelaar voor de microfoon begint kuren te krijgen.
Maar soit...

"Dr.olifant", dat is een tijdverdrijf, een manier om te communiceren of om te spelen, maar "Mister Oliphant", dat is ook een goede manier om mij in mijn belletje op te sluiten, om alles stil te maken rondom mij en te doen alsof de rest van de wereld niet bestaat.

In feite is het dezelfde strijd, met mijn kleine gebaren om me gerust te stellen (zie "Mijn kleine handjes" en "Hoe ik de dingen zie") of met de olifant : "dode" tijd kan niet bestaan. Ik moet altijd bezig zijn. Niets doen betekent in het niets zijn.
...en ik denk dat er niet veel mensen zijn die moeten weten van het niets, of wel ?

Mijn kameraad de olifant, is dus niet altijd een goeie vriend. Ik voel wel dat mama en papa soms over iets anders beginnen om hem niet aan mij te geven. Maar ik laat me niet zomaar afleiden.
Lang leve mijn kameraad de olifant !

(Papa zal in de "elfde brief aan Lou" antwoorden)
Van Luc Boland, om 08:18 :: Dag na dag :: #205 :: Geen reactie
 

maandag 5 september 2005

163. Kroniek van de tijd die voorbijgaat (12): Kleine Lou en de volle maan

Loup à la pleine luneDrie uur in de ochtend, ik kan niet slapen. Het is volle maan. Ik begin dus te kletsen met Meneer René en de hele kliek, maar mijn verhaal mist geluid.
Ik dus maar trappen tegen mijn Fisher Price bord aan mijn bed, dat klinkt beter en komt echter over ( zie
artikel 118
).

Kwart over drie, mama komt de kamer binnen. Tof, gezelschap ! Maar ik hoor ze al komen :
"Louke, het is nu tijd om te slapen. Iedereen doet dodo."
En dan zoals altijd : tutterke weer in de mond, knuffel knuffel, zoentjes, lekker-zachte-dons weer op zijn plaats.
Ik gehoorzaam en verstop mijn hoofd zoals altijd onder de dons.
Mama gaat weer slapen.
Ik wacht even.

Vijfendertig over drie. Goed, nu slapen ze wel. Het is het goeie moment om enkele liedjes te zingen. Damned, daar is mama weer. En nu is ze minder vriendelijk :
"Loulou, nu wil ik niks meer horen ! Iedereen doet dodo en jij moet ook slapen anders ben je morgen doodop om naar school te gaan. En je mag de anderen niet wakker maken."
Ik doe weer alsof ik heel braaf luister (het is de enige manier).
Ik : "Slaapwel, mama !"
Efkes rusten, tot ze weer slaapt.

Kwart over vier.
Ik heel luid (die de kolere van meneer René nadoe) : "Nu ist genoeg ! Je mag geen lawaai maken ! Slaap, hondje Couraze !"
Ah, dit keer komt papa eraan !
Mama slaapt zeker en ze hebben blijkbaar niet met elkaar gesproken, dus probeert hij het ook met de zachte methode (heel grappig, vind ik).

Besluit : het heeft geduurd tot zes uur ongeveer.
Ja, ja, ze hadden me maar niet Lou moeten noemen (naar het Frans voor wolf), want de maan dat windt mij op. Ik moet ze niet eens zien om te weten dat ze er is. Ik ben één met de kosmos !

Gelukkig gaat het niet elke nacht zo, want eigenlijk hebben mijn ouders gelijk : s’morgens ben ik gewoon pompaf...
Van Luc Boland, om 09:32 :: Dag na dag :: #203 :: Geen reactie
 

zaterdag 3 september 2005

162. De gedachte van de dag van Lou

Lou (tegen Elisabeth op school) : "Zeg, Elisabeth, het is bijna winter ?"
Elisabeth: "Waarom, Lou?"
Lou : "Dan kunnen we de grasmaaiers niet meer horen..."

Dat was de gedachte van de dag (zie artikel 30 en andere over de passie van Lou voor mechanische of elektrische geluiden)
Van Luc Boland, om 11:39 :: Dag na dag :: #202 :: Een reactie
 


donderdag 1 september 2005

161. Als ik babbel tegen papa die werkt (bis)

Gros mots(NVL: hoewel het momenteel vreselijk druk is, kan ik er niet aan weerstaan om het gesprek van gisteren tussen Lou en mij woordelijk weer te geven)

Het wordt een gewoonte... : Ik in bad, mama bezig met Eva en papa die in zijn bureau werkt (de kamer naast de badkamer).
Ik : "Papa ? Zit je in je bureau ?"
Papa : "Ja, mijn Loulou, ik heb veel werk, weet je."
Ik : "En waarom heb je een lelijk woord gezegd toen je de fiets van Eva omgooide in de gang? " (mama heeft me uitgelegd wat er twee uur daarvoor was gebeurd).
Papa : "Omdat ik aan de fiets bleef hangen en hij omviel. Ik vond dat vervelend omdat ik gehaast was."
Ik : "Da’s niet erg, weette. Ik zie je graag, weette. Maar je mag geen lelijke woorden zeggen, papa !"
Papa : "Sorry, ventje. Je hebt gelijk. Maar zie je, ik ben nogal moe de laatste tijd. Als jij moe bent, wind je je ook rapper op."
Ik (OK, die had ik al gehoord) : "Kom je alsjeblieft in bad, papa ?"

...en papa bezwijkt en stapt stante pede bij mij in bad.
Het werk kan wachten.
Van Luc Boland, om 10:22 :: Dag na dag :: #201 :: Geen reactie
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland