Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Vandaag is het zaterdag. Natuurlijk ? Voor jullie wel, ja, bende al-ziende- blinden !
Ik heb al uitgelegd dat de notie van de tijd die voorbijgaat mij niet veel zegt. Ik zie dan ook niet de zon over de hemel wandelen, ik zie niet wanneer het dag of nacht is, ik zie de seizoenen niet (maar ik voel ze wel !), en ik zie niet wat de tijd doet met het leven (dat leg ik een volgende keer wel uit).
Naast het grote spel om te leren (zie kroniek van de tijd die voorbijgaat (6)), waarmee ik met de uren speel, en buiten het feit dat ik het plezant vind om te vragen : "Hoe laat is het ?" (om een gesprek te beginnen...), en buiten de seizoenen waar ik dikwijls over praat met mijn ouders, is de grote notie die ze me echt wel duidelijk willen maken, de dagen van de week. Ik ben wel niet zo slim, maar dat is me toch opgevallen.
Op school ook, trouwens. Marie-Anne heeft ons in het begin van het jaar een tof liedje geleerd : (vrij vertaald) Maandag gaan de eendjes van din, din, din, Dinsdag doen ze woe, woe, woe Woensdag zingen ze van don, don, don, Donderdag zijn ze vrij, vrij, vrij, Vrijdag zijn ze een beetje zat, zat, zat, Zaterdag zitten ze in de zon, zon, zon,>Zondag rusten ze uit, dat mag, En morgen herbegint de week !
Thuis hebben mama en papa ervan geprofiteerd en zijn ze direct beginnen meedoen. Ze hebben zo hun vaste gewoontes in het weekend (zaterdagmorgen met mama naar het zwembad, zondagmorgen met papa naar de markt), en al maanden vragen ze me nu geregeld : "Zeg, Lou, welke dag is het vandaag ?" In het begin zat ik er dik naast ! (en soms nog) Maar zelfs als ik juist zit, weten ze van geen ophouden : "En welke dag is het morgen ?" Ik maak graag grapjes dus zeg ik zomaar iets (en dan maar lachen). Ze verbeteren me, lieve help, ik geef toe. Maar ik hou ze zo graag voor ‘t zotteke !
>Maar ik heb wel van mijn griepje geprofiteerd, omdat ik dan liever in mijn hoekje blijf zitten, om mama eens goed te laten zien dat ik het allemaal wel goed begrepen had en dat ze mij met rust moesten laten ! Ik heb direct de juiste dag genoemd (woensdag) en dan heb ik ze één na één opgesomd, en daarna heb ik zitten goochelen met "gisteren", "morgen", het "week-end" (enz.) allemaal dik erop ! Mama was zo blij dat ik weer mijn banaan heb bovengehaald. Ik ben blij als zij blij is en ik hou van die toon in hun stem als ze fier zijn op mij.
(wordt vervolgd)
Van Luc Boland :: samedi 21 mai 2005 à 12:08 :: Dag na dag
:: #169
:: rss
