Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Goed, ik geef het toe, ik ben soms lastig. Je weet dat ik niet graag iets aanraak dat ik niet ken, en dat geldt ook voor wat ik eet. Nochtans moet er voor alles een eerste keer zijn, hé, anders leer je nooit iets nieuws kennen. Dat leidt soms tot eindeloze gevechten met papa, mama of Marie-Anne, mijn juf, die mij soms echt niet met rust willen laten in mijn "comfortabel driekamerflatje waar ik zo graag zit".
Over het algemeen gaat het gesprek zo : Ik : "’k wil nie ! ‘K wil nie ! Ik ben bang !" of soms gewoonweg : "Geen zin !" De volwassene (liefst kalm): "Niet akkoord, Lou, je zal ... -wat ze van mij verwachten- en je moet niet bang zijn !" Ik (die al voel dat de andere niet zal opgeven) : "ik ben bang ! ik ben bang !" (en ik doe er dan nog dikwijls twee of drie schepjes bovenop) De volwassene probeert met mij te redeneren, en verplicht mij dan rustig, ik doe het dan maar trek mijn hand direct weer terug. En dan speel ik het spelletje mee en herhaal ik de zin van de grote : "Zie je wel dat je niet bang moet zijn !" .
Bij voorbeeld : op school hadden we, Anne-Marie, mijn vrienden en ik, ooit eens een driekoningentaart gemaakt.. En ja, ik heb mijn handen in het deeg geduwd ! Halleluja ! ...Maar toen ik de taart ook moest opeten was het njet en nog eens njet !
Moraal van het verhaal : de kleine prins zal nooit koning zijn ! Maar eigenlijk wil ik dat ook niet, ik voel me heel goed zoals ik ben !
