Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
145. Kroniek van de tijd die voorbijgaat (9) : Drie stappen vooruit...
...Drie stappen achteruit.
Daar bestaat een liedje over. Maar bij mij is het eerder, twee stappen vooruit en één grote stap achteruit. Ja, zo ben ik : ik ga met kleine stapjes vooruit, het ene na het andere en dan plots met volle kracht weer in achteruit !
Komt dat door de griep die mij nogal last heeft bezorgd ? Ik was er trouwens niet gerust in. (Mama en papa hebben wel honderden keren moeten horen "ik ben bang" toen ik hoge koorts had). Je zou van minder !
Komt het ook door de ziekte dat papa en mama dikwijls een uitzondering maaken en van mij minder moeite vroegen dan anders ? Daar had ik natuurlijk niks tegen, maar nu ik genezen ben, ligt de lat weer hoger. Ik moet nu weer alleen de trap op, niet meer op de arm van mama, "nada" met eten als ik honger heb (...).
Voelen mijn antennes aan dat de zenuwen wat gespannen staan in de buurt ?
Want, eerlijk gezegd, ik voel dat papa de laatste tijd nogal nerveus is. Zijn geopereerde schouder geneest niet rap genoeg, naar zijn goesting. Hij heeft nog pijn en slaapt niet goed. En hij kan veel dingen niet meer alleen doen en dat kan hij niet verdragen, ik voel het wel. Als hij zijn jas niet kan dichtdoen of zijn vlees niet kan snijden, een voorwerp verplaatsen of gewoon als een toestel weigert om te doen wat hij wil, hoor ik lelijke woorden en dit keer niet om te lachen.
Het is raar, maar papa en ik lijken eigenlijk wel erg op elkaar. Ik kan ook niet verdragen dat voorwerpen mij tegenspreken. En ik wind mij ook rap op als ik moe ben. We zijn nogal een koppel, wij !
Het is nu al bijna vier weken dat papa zich niet veel meer met mij bezighoudt. Hij heeft veel werk en met één arm kan hij me trouwens toch niet uit bed halen, mij aankleden, mijn eten klaarmaken, mijn favoriete spelletjes spelen, me ‘s avonds in bed leggen (...). En dat vind ik echt niet leuk. Ik neem dus wraak. Als hij naar me toekomt, stuur ik hem weg. Dat zal hem leren !
In één woord, als ik voel dat papa zich niet lekker voelt, voel ik mij ook niet lekker. En geloof me, niks ontgaat mij. Erger nog, je kan altijd proberen om voor mij te verbergen hoe je je voelt (vrolijk of triest, rustig of nerveus), ik heb het direct door. Daar moet ik niet voor zien. Ik ben de onfeilbare leugendetector !
Mijn geheim ? Gewoon : ik hoor aan de klank van een stem of iemand eerlijk is of doet alsof. Ik voel ook de spanning in de spieren als iemand mij aanraakt : voorzichtig, bruusk, aarzelend, nauwgezet. Sterker nog, ik voel het aan de vibes ! Ze zijn negatief of positief zelfs al zijn ze niet voor mij bestemd.
Moraal van het verhaal : wij, de mannen van het huis, voelen ons wat plattekes. Papa is doodop, en ik ook, ook al ben ik genezen van mijn griep. En dus sta ik weer een stuk achteruit : gehoorzamen doe ik zeker niet, ik ben onhandelbaar tijdens het eten, ik sluit me op in mijn eigen wereldje, ik word woedend, ik "knijp", "duw weg", enz. Ik wil weer samen met papa eten, en ik wil dat hij me in bed legt. Arme mama.
Ik denk dat we allemaal vakantie nodig hebben. En dat komt goed uit want papa en mama hebben besloten om er samen met ons een hele week vandoor te gaan. Misschien dat dat iedereen wat zal kalmeren !
Ik vertel jullie dit allemaal omdat het leven ook dat is. Maar laten we niet dramatisch doen : het is de tijd die voorbijgaat, met ups en downs. Ik zou niet willen doen alsof mijn leven alleen maar plezant is, want dan zou ik liegen en dat haat ik ! Maar dat is natuurlijk niet alleen zo voor mensen met een handicap : je moet daarvoor niet blind zijn en een beetje anders in je hoofd. Alle kinderen hebben zo’n dagen. Alleen neemt dat bij mij nogal eens andere proporties aan.