Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

« oktober 2005 »
MaDiWoWoDonZaZon
12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
31
 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou en de wind

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 

woensdag 26 oktober 2005

174. Henri Dès en ... Sean Paul

Henri Dès et Sean PaulJullie weten natuurlijk al dat ik van alle soorten muziek hou.

Omdat ik ondertussen al aan mijn eertse griep van de seizoen toe ben (!) – niks erg, gewoon wat koorts twee dagen, die me erg druk maakt -, heb ik twee dagen gelogeerd bij opa en oma.
En dan maken mijn ouders altijd een tas voor mij klaar met wat ik nodig heb voor de reis : de olifant, spelletjes en mijn favoriete cd’s.
Maar dankzij de radio in de auto, en vooral dankzij mijn grote zus Mathilde, heb ik nu Sean Paul ontdekt. Waw ! Ik ben er kapot van ! Knap dat dat is ! Die kerel is echt dodelijk met zijn ritmes en zijn uitspraak.
Ik wissel dus voor het moment Henri Dès af met Sean Paul via "Peter en de Wolf", zonder scrupules. Het moet niet elke dag hetzelfde zijn !

Bij mijn grootouders heb ik hen dus gevraagd om de cd van Sean Paul op te zetten. Ze leken nogal verrast toen ze hem hoorden. Ik weet niet echt wat ze ervan dachten wanten ze praatten stilletjes met elkaar, om mij dan voor te stellen om het geluid wat zachter te zetten.

Toen ik dus gisteravond thuis kwam, heb ik alles verteld aan mama met een lachje op mijn gezicht (het is een primeur dat ik zoiets vertel !) : "Oma kent Sean Paul niet, hé ?".
Mama heeft dat bevestigd. Ze luisteren niet naar een radio zoals "Strudio Brussel" en ook niet naar variété.
En ik daarop, dit keer met mijn banaan-glimlach : "Ze houdt niet veel van Sean Paul, oma".
En daar hebben we alle twee heel erg om gelachen !
Grappig dat mensen een andere smaak hebben. Ik neem alles wat komt, op voorwaarde dat het mooi klinkt, in harmonie, grappig origineel of straf is !
Van Luc Boland, om 15:22 :: Dag na dag :: #215 :: 7 reacties
 

woensdag 19 oktober 2005

173. De wind

foto:
Lou et le vent
Ik besef dat ik jullie nog altijd niet verteld heb over mijn relatie met de wind, ook al staan er foto’s over dat onderwerp in de kolom rechts (afwisselend).

Ik hou van de wind ! Voor mij is dat het leven dat zich verplaatst.
Papa heeft mij uitgelegd dat wind ‘materie’ is…Maar dan wel hele lichte En als we lopen voelen we dat we die wind verplaatsen, voelen we dat we door iets heen stappen, zonder al te veel tegenstand.
Hij heeft me ook gezegd dat hij er zich soms mee amuseert om zich in mijn plaats te zetten en dan met gesloten ogen loopt en dat hij dat gevoel heel tof vindt. Probeer het ook maar eens (maar zorg er wel voor dat er geen hindernissen in de buurt zijn – of ik krijg morgen tientallen mails van mensen met builen - !). Je moet niet eens snel stappen, maar doe het tien of vijftien seconden lang en concentreer je op wat je voelt op je gezicht. Je zal zien, we hebben allemaal vergeten dat we door een materie stappen zoals de vissen in het water.
De wind, dat zijn de golven en de baren van de lucht. Dat is de aarde die ademt.

De reeks foto’s in de kolom rechts zijn van een groot onweer toen we in de Ardennen waren, meer dan een jaar geleden. Wind van 130 Km/uur. !
Je zal maar recht van de kapper komen. We hoorden de elektriciteitskabels fluiten. Er waren momenten dat ik bijna niet meer recht kon blijven of mij moest plooien om niet weg te vliegen. Gelukkig hield mama mij goed in het oog. Je kan je voorstellen dat ik soms gilde van plezier.
En tussen twee windstoten in, wachtte ik, met de ogen wijdopen, tot de volgende aanval (zie foto 1). Als die niet te hard was, hief ik mijn gezicht op als de boeg van een boot die door de zee klieft (zie foto 2).

Wind is kei-tof, echt waar !

foto 2 :
Lou et le vent 2
Van Luc Boland, om 09:53 :: Mijn eigen wereldje :: #214 :: 3 reacties
 

maandag 17 oktober 2005

172. Mijn eerste concert !

Lou au concertJaaaaaa ! Zaterdagnamiddag hebben papa, mama en Eva mij meegenomen naar mijn eerste show ! We zijn gaan kijken naar "Les Déménageurs" die zingen en het verhaal vertellen van "Lili et les escargots" (Lili en de slakken).

Mijn ouders hadden me enkele dagen ervoor al voorbereid op het hele evenement. Ik kende "Lili et les escargots" al omdat we er thuis de cd van hebben.
Een concert ! Een echt ! Zoals de cd van Henry Dès die mij zo fascineerde toen ik de hele zaal hoorde meezingen !

Om eerlijk te zijn, begon ik het tegen de middag wat warm te krijgen...
"’k Wil nie ! " - "’k Wil nie meer !"
En zij mij maar sussen.

Het voordeel van mijn toestand is dat papa met mij binnenkan langs een aparte ingang, gelukkig maar want die massa mensen maken mij nogal nerveus. Wij konden direct binnen in de zaal.

Resultaat : ik heb mij rot geamuseerd.
Vooral toen de verantwoordelijke van de zaal de kinderen vroeg om de indrukken van de show in hun hoofd vast te houden om te vermijden dat iedereen zou gaan babbelen tijdens het optreden.
Ik heb geroepen : "Ja, meneer !"
En de zaal maar lachen.

Het concert op zich vond ik wel tof, ook al was het soms nogal luid.
Je kan je voorstellen hoe ik zat te wiegen op mijn zetel op het ritme van de liedjes. Soms zong ik zelfs mee omdat ik de liedjes kende. Er was wel een moment dat ik moe werd, dat het me te veel werd, maar dan heeft mama mij in haar armen genomen.

Besluit : Mama en papa hebben me beloofd dat ik mee mag naar Henry Dès als hij naar België komt (naar het schijnt woont hij in Zwitserland).
Van Luc Boland, om 12:15 :: Dag na dag :: #213 :: 3 reacties
 

woensdag 12 oktober 2005

171. Meneer en ik

Lou dans les escaliers avec MonsieurIn het rijtje personages die ik uitvind of nadoe, moet ik u Hondje Courage en Meneer René niet meer voorstellen.
...Sinds kort zijn er enkele nieuwe bij !
Zo ben ik heel graag de vriend van kleine Peter (uit Peter en de Wolf). Als de muziek van de wolf begint, begin ik te gillen : "Peter, Peter ! Pas op, daar komt de wolf !"
Maar HET personage dat ik voor het moment echt kei-neig vind is "Meneer".
Vraag mij niet wie het is, dat maakt echt niks uit. Ik heb Meneer uitgevonden om met een diepe stem te kunnen praten zoals papa. Het probleem is dat ik een kinderstem heb. Om dus met een lage stem te kunnen praten, duw ik mijn kin naar beneden en spreek ik diep uit mijn keel (Dat lukt me goed).

"Meneer" is dus een onmisbare maat geworden.
Hij is altijd erg serieus : "Ja-euh... dat klopt-euh... Opa is er niet-euh...".
En het grappigste was nog toen ik hem onlangs echt gestalte gaf : ik liep op de trap en ik zei : "Kom, Meneer, je moet Loulou een handje geven om naar beneden te gaan." (!)
Ik heb dus mijn eigen linkerhand gebruikt als de zijne, en in mijn rechterhand gelegd, om zo naar de salon te stappen.
En ik snap niet waarom maar toen mama mij zo de trap af zag komen, ging ze echt flippen. Ze zei dat ik mij moest vasthouden, maar dat kon ik niet want mijn twee handen waren bezet.
We hebben dus een compromis gevonden : Meneer en ik zouden arm over arm lopen, zo kon ik mij toch nog vasthouden (zie de foto).

Ik moet wel zeggen dat ik echt niet snapte waarom mama zo panikeerde : ik ben echt heel knap op de trap (zie. art. 111 en art. 112), ook al ben ik er al een paar keer af gedonderd, dat was toch zonder veel erg.
Van Luc Boland, om 11:39 :: Dag na dag :: #212 :: Een reactie
 


maandag 10 oktober 2005

170. Een gevaarlijk precedent !

Ik moet het je niet vertellen, na de storm in bad is de rest van de dag nog fantastisch verlopen.
Beneden heeft mama gebeld naar opa en oma om te horen hoe het met hen was. En ik mocht met hen babbelen aan de telefoon.
En ik doe niks liever, je kent mij.

Oké, oké, ik geef het toe, ik sla soms zomaar iets uit. Het is echt nie het moment om mij te concentreren, vind ik.
Een telefoon is een telefoon… zoals van "Buzz Lightyear" ( zie art. 56 ) : iedereen zegt wat hij wil wanneer hij wil. Het bewijs : Buzz Lightyear antwoordt mij nooit. Het is dus een spelletje ook al heb ik papa, mama of iemand anders die ik ken aan de lijn.

Verder lezen

Van Luc Boland, om 10:36 :: Dag na dag :: #211 :: 2 reacties
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland