Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

« september 2006
MaDiWoWoDonZaZon
123
45678910
11121314151617
18192021222324
252627282930
 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou als acrobaat

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 

maandag 25 september 2006

LETTRE A LOU (DOCVILLE FESTIVAL - LEUVEN)

Voor mensen die mijn film nooit gezien hebben
Deze vrijdag 27 op 17u. en Zaterd ag28 op 20u.

INLICHTINGEN :

DOCVILLE FESTIVAL

Lettre A Lou (Luc Boland / België / 2005 / 52 min / D: Frans, OT: Engels) :
Lou is een opgewekt, ondeugend, zesjarig kereltje. Een echte kleine prins voor zijn ouders en zijn oudere zussen. Maar toch is Lou anders dan de anderen: hij is al sinds zijn geboorte blind. Zijn vader Luc Boland, die filmmaker is van beroep, registreerde met zijn camera de eerste zes levensjaren van zijn zoontje. Als dagboek, ook al weet hij dat Lou de beelden waarschijnlijk nooit zal zien. Hij toont hoe het ganse gezin, iedere dag opnieuw, een strijd voert om Lou de wereld rond hem te leren kennen. Want hoe leg je iets uit aan iemand die niets kan zien? Toch is deze film optimistisch van toon. Hij toont dat Lou een jongetje is dat de wereld met zijn hart bekijkt in de plaats van met zijn ogen._Naast deze film bestaat er ook een website opgedragen aan Lou. Op deze site schrijft de maker, naast brieven aan zijn zoon, ook een blog over zijn en Lou’s gedachten en gevoelens.

Lettre à Lou won le Clef d’Argent en le Prix de Bureau op het 30e Festival Mentale de Lorquin (Frankrijk) en werd tevens geselecteerd voor het internationaal documentaire filmfestival in Flahertiana (Rusland) en Le Festival International des Programmes Audiovisuels in Biarritz (Frankrijk)._Luc Boland schrijft, regisseert en produceert hoofdzakelijk televisieseries maar bracht in 1998 zijn eerste televisiefilm uit, Une Sirene dans la Nuit, die hoog aangeschreven werd door de Franstalige pers

Vertoningen: Vrij 29/9 (17u) en zat 30/9 (20u)




LETTRE à LOU DOCVILLE LEUVEN
Van Luc Boland, om 14:29 :: Mijn eigen wereldje :: #216 :: 6 reacties
 

woensdag 19 oktober 2005

173. De wind

foto:
Lou et le vent
Ik besef dat ik jullie nog altijd niet verteld heb over mijn relatie met de wind, ook al staan er foto’s over dat onderwerp in de kolom rechts (afwisselend).

Ik hou van de wind ! Voor mij is dat het leven dat zich verplaatst.
Papa heeft mij uitgelegd dat wind ‘materie’ is…Maar dan wel hele lichte En als we lopen voelen we dat we die wind verplaatsen, voelen we dat we door iets heen stappen, zonder al te veel tegenstand.
Hij heeft me ook gezegd dat hij er zich soms mee amuseert om zich in mijn plaats te zetten en dan met gesloten ogen loopt en dat hij dat gevoel heel tof vindt. Probeer het ook maar eens (maar zorg er wel voor dat er geen hindernissen in de buurt zijn – of ik krijg morgen tientallen mails van mensen met builen - !). Je moet niet eens snel stappen, maar doe het tien of vijftien seconden lang en concentreer je op wat je voelt op je gezicht. Je zal zien, we hebben allemaal vergeten dat we door een materie stappen zoals de vissen in het water.
De wind, dat zijn de golven en de baren van de lucht. Dat is de aarde die ademt.

De reeks foto’s in de kolom rechts zijn van een groot onweer toen we in de Ardennen waren, meer dan een jaar geleden. Wind van 130 Km/uur. !
Je zal maar recht van de kapper komen. We hoorden de elektriciteitskabels fluiten. Er waren momenten dat ik bijna niet meer recht kon blijven of mij moest plooien om niet weg te vliegen. Gelukkig hield mama mij goed in het oog. Je kan je voorstellen dat ik soms gilde van plezier.
En tussen twee windstoten in, wachtte ik, met de ogen wijdopen, tot de volgende aanval (zie foto 1). Als die niet te hard was, hief ik mijn gezicht op als de boeg van een boot die door de zee klieft (zie foto 2).

Wind is kei-tof, echt waar !

foto 2 :
Lou et le vent 2
Van Luc Boland, om 09:53 :: Mijn eigen wereldje :: #214 :: 3 reacties
 

vrijdag 16 september 2005

165. De site en ik !

Ik heb just een echt tof moment met papa gehad.
Hij heeft de laatste tijd enorm veel werk en ik heb hem gevraagd of ik bij hem langs mocht gaan na het bad. Het wordt zelfs een gewoonte.
Dan ga ik op zijn knieën zitten en we kletsen enkele minuutjes.

Maar vandaag heeft hij me gezegd dat hij mijn leven vertelt op het internet (mijn ouders vallen ook altijd in herhaling, echt waar!).
En om mij dat voor de honderdste keer uit te leggen, heeft hij de laatste video on line gezet.

Ik vond het heel geestig om mij zo weer te horen. Ik heb zo hard gelachen dat ik in de armen van papa wegkroop.

Als dat internet is, dan doe ik mee. Maar bon, het ziet er nogal ingewikkeld uit als ik zie hoeveel tijd papa in zijn bureau zit.
Hum...

foto:

Le site et moi
Van Luc Boland, om 08:57 :: Mijn eigen wereldje :: #206 :: 3 reacties
 

zaterdag 23 juli 2005

155. De verhaaltjes

Lou raconteDoor dat luisteren naar al die voorleesverhalen of door al die tekenfilms die Eva op tv bekijkt, beginnen mijn eigen verhalen beter en beter ineen te zitten.
Ik moet zeggen dat ik het getroffen heb met papa, want hij kan heel goed vertellen. Maar mijn inspiratie komt vooral van al die verhalen die ik hoor op cassette of op cd. Want als het om horen en luisteren gaat ben ik een krak. Ik had dus bijvoorbeeld direct door dat Marlène Jobert alle stemmen van de personages deed. Het volstaat dus om van toon te veranderen, om een accentje na te doen en je bent Goudlokje, Papa beer, Mama beer of Kindje beer, of één van de zeven geitjes, de Wolf of mama geit.

Imiteren (bijvoorbeeld Meneer René die lispelt) doe ik al lang, maar nieuw is dat ik van het ene personage op het andere stap als ik iets probeer te vertellen dat iets om het lijf heeft.

Dat geeft zoiets in de stijl van een gesprek tussen Meneer René en Hondje Courage. Voor de ene spreek ik met mijn zwaarste stem, al lispelend, en voor de andere met een klein schattig stemmetje.

Plezant dat dat is !
Van Luc Boland, om 14:16 :: Mijn eigen wereldje :: #195 :: Geen reactie
 

dinsdag 14 juni 2005

Nieuwe brief aan Lou

de vierde "brief aan Lou" is on line.
Van Luc Boland, om 18:37 :: Mijn eigen wereldje :: #180 :: Geen reactie
 

zondag 12 juni 2005

144. Ik en de snoepjes

bonbonsIn die zelfde serie, stel je voor, ik lust geen snoepjes !
Maar dat heeft eerder te maken met mijn blindheid, naar het schijnt !

Ik eet al niet graag dingen die te hard zijn en niet in kleine stukjes gesneden zijn.

Ik heb daar trouwens mama en papa over bezig gehoord.
Naar het schijnt zou het gedaan zijn met de voorgesneden stukjes brood in mijn bord. Ze willen profiteren van de vakantie om mij een boterham te leren eten als een grote.
Waar halen ze dat stomme idee nu weer ?
Ik ga de laatste tijd wel goed vooruit, maar ze moeten nu niet gaan overdrijven !

Om af te sluiten, nog een kleine anekdote over de snoepjes :
Het gebeurt dikwijls, op de markt op zondag of in de winkels dat de vriendelijke mensen van de winkel mij een snoepje willen geven. Ze zijn dan ook verrast dat een kind zoals ik niet reageert op zo’n cadeau…maar het is natuurlijk simpel : ik zie het lekkers niet en ik snap niet wat een ‘snoepje’ is".
Ze zijn dan natuurlijk heel verveeld als ze horen dat ik blind ben, alsof ze een stommiteit hebben gedaan. Maar dat is natuurlijk helemaal niet zo ! Het staat niet op mijn voorhoofd geschreven dat ik blind ben, het is het gebaar dat telt.
Papa houdt zich dan soms van de domme en neemt het snoepje aan voor mij (de valserik !) en geeft het dan thuis aan Eva.
Maar ik moet zeggen dat ze het natuurlijk dubbel en dik verdient !
Van Luc Boland, om 11:11 :: Mijn eigen wereldje :: #178 :: Geen reactie
 

vrijdag 10 juni 2005

143. Manneken Pis en ik

Lou boit son biberonIk heb al verteld dat ik familie ben van Manneken Pis omwille van mijn suikerziekte : alles wat ik drink komt er langs de andere kant direct weer uit als ik mijn medicament niet neem ‘s morgens en ‘s avonds. Dat is niet erg, je moet het gewoon niet vergeten ! Het is voor mij hetzelfde ritueel als je tanden poetsen.

Maar de andere verwantschap heeft te maken met de "vloeistoffen".
Ah ja, ik drink water, water en nog eens water. Dat heeft niks met een dieet te maken, ik vertrouw gewoon niks anders. Zelfs van grenadine moet ik niks weten. En aan cola of andere bubbeldrankjes mag ik al helemaal niet denken.
Voor mij mag er geen smaak zitten in een vloeistof.
En hij moet ook koud zijn ! Ik smaak het al bij de eerste slok :

Verder lezen

Van Luc Boland, om 06:12 :: Mijn eigen wereldje :: #177 :: Een reactie
 

woensdag 1 juni 2005

140. ...Een grote babbeleir*, zelfs in andere talen !

Oké, oké, ik geef het toe. Ik ben een grote babbelaar, ik ben niet op mijn mondje gevallen.
En zeker voor het moment niet !
(in mijn voordeel : ik ben ook maar de appel van de boom, hé, als je snapt wat ik bedoel ).
Verlegenheid was er voor ons niet bij, er wordt nogal wat gekletst bij ons. Alleen of in gezelschap. En dan nog in andere talen (ik vertelde er al over – zie art.32 en art. 95).

Ik kan mijn mondje dus goed roeren, in andere talen zelfs : Engels, Afrikaans, en zelfs Chinees !

Ik geef toe dat dat Chinees helemaal geïmproviseerd is, maar het is echt fun. Je zet gewoon enkele "ching"-"ping"-"wong"-"chong"-"mâ"-"wa"-"ki" na elkaar en dat klinkt direct serieus.

Het Afrikaans, dat is eerder een kwestie van accent. Mijn eigen taaltje met een Afrikaans sausje erover.
Op één dag heb ik op de rrrrrrradiò een Afrrrrrikaaaaan gehoord op het nieuuuuws : ik vond dat accent direct heel sappig ! Als ik dus Afrrrrrrikaans sprrrrrreeeek, rrrrrol ik de "R" en leg ik andère accenten.

In het Engels, hetzelfde.

Verder lezen

Van Luc Boland, om 18:50 :: Mijn eigen wereldje :: #173 :: Geen reactie
 

maandag 30 mei 2005

139. Het swingt !

"Juke box, juke box,
je claque des doigts devant le juke box"


Dat zingt Gainsbourg. Ik luister er dikwijls naar sinds ik twee en half ben. Ik ken dat liedje dus door en door.
Wat ik vooral geweldig vind, is dat geknip met de vingers.

Ik had niet veel tijd nodig om dat ook te kunnen.
Op mijn derde leek het wel een stukje stof dat je wreef, maar vandaag ben ik de king van de knip, weg met Elvis of Gainsbourg, hier ben ik !
Ik krijg dat soms. Gelijk wanneer, in feite. Als ik het voel kriebelen in mijn vingers, daar ga ik.

Je moet weten dat ik in mijn latinoperiode zit.
Mijn favorieten zijn "Trio esperança" do Brasil (drie madammen die a cappela zingen), "Brasilero" (die melodieën vind ik zo geweldig dat ik ze helemaal voor jullie kan zingen), en ...La Bamba.
Ja, ja, ik ontsnap ook niet aan dat mediagedoe op de radio.
En omdat mijn zusje Eva het ook mooi vond, heeft mama de cd voor ons gekocht.
Hij zit nog maar pas in de machine en op de eerste noten haal ik al mijn brede glimlach boven en zeg ik: "Het is la Bamba".

Ik heb mama aan Eva horen uitleggen dat het een oud liedje was van toen ze nog jong was, en dat het diende om jongens te leren kennen als je wat verlegen was, want de bedoeling van de dans was dat je iemand uitkoos om te kussen. Bah !

Ik ben in elk geval niet verlegen.
Ik heb geen bamba nodig om met mensen aan te pappen.
Van Luc Boland, om 18:55 :: Mijn eigen wereldje :: #172 :: Geen reactie
 

woensdag 25 mei 2005

138. De tijd die sporen nalaat

(vervolg van artikel 137)

Niks aan te doen, de tijd gaat voorbij en laat sporen na, maar dat is nogal moeilijk voor mij.
En je moet natuurlijk niet blind zijn om te zien hoe de tijd zijn werk doet op mensen in je omgeving...

En ik ben nog maar vijf, ikke.
Herinneringen zijn nog niks voor mij, ook al begin ik stillekesaan te vertellen over dingen die enkele dagen of enkele maanden geleden gebeurd zijn (dat is normaal op mijn leeftijd).

Ik heb wel gemerkt dat op een dag – geen idee waarom – het hier dikke pret was, iedereen kwam voor mij, wenste me een gelukkige verjaardag, maar daarom snap ik nog altijd niet helemaal dat de tijd voorbij gaat en dat ik geen baby meer ben !
Een jaar is lang, hoor.
Er is elke maand een verjaardag nodig om mij dat te doen snappen !

Maar dat ik niet zo goed snap wat tijd betekent, heeft ook een invloed op andere dingen in mijn leven.
Efkes uitleggen :

Verder lezen

Van Luc Boland, om 18:40 :: Mijn eigen wereldje :: #171 :: Geen reactie
 

woensdag 27 april 2005

125. Hoe ik de dingen zie 4 : Wat is dat, blind zijn ?

percpetion (Mc Lean)(vervolg)
Met mij moet je veel geduld hebben, heel veel geduld : uitleggen, uitleggen en nog eens uitleggen.
Altijd opnieuw.
Je moet het probleem langs alle mogelijke kanten bekijken om de juiste woorden te vinden zodat ik het kan begrijpen.

Papa en mama weten soms ook niet zo goed hoe ze me dingen moeten uitleggen !
Een voorbeeld : wat is dat, blind zijn ?
Makkelijk, zeg je ? Oké, leg het me dan maar uit !
Dat is "niet zien" ?
Ja, natuurlijk, maar wat is dat, "zien" ?
Ik weet wel dat ik ogen heb, maar ik weet niet waarvoor ze dienen.
Ik besef dat papa, mama en al die mensen rond mij zonder enig probleem bewegen, omgaan met de dingen, geen gevaar lopen gewoon omdat ze "zien"...
Maar je mag me dan wel zeggen dat het komt omdat ze "zien", dat doet nog geen belletje rinkelen, want wat is dat nu toch het "gezicht" ?
Eén van de vijf "zintuigen" ?
Wat is dat, een "zintuig" ?

Verder lezen

Van Luc Boland, om 09:55 :: Mijn eigen wereldje :: #157 :: 2 reacties
 

zondag 24 april 2005

124. Hoe ik de dingen zie 3 : Mijn lichaam, mijn huis.

perceptionvervolg)
In het kort heeft de dokter over mij gezegd dat de dingen van het leven nog te moeilijk zijn voor mij (het is al zo moeilijk voor ‘normale’ mensen !)
Ik ben nog te veel op zoek naar "ik en mijn lichaam". Het is pas als ik mijn eigen kleine huis rond zal geweest zijn, van kelder tot zolder, als ik dus precies weet waar alles zit, dat ik wat meer interesse zal hebben voor de tuin rondom.
Alleen mag je mij niet laten zitten in mijn eigen plekje.

Ik zou wel eens alle deuren op slot kunnen doen en me opsluiten in mijn eigen kotje, of ik kan me, beetje bij beetje, naar buiten wagen (wat ik toch al een beetje doe, hé).
Dat is de hele uitdaging ! Er is nog niks gewonnen, maar ook nog niks verloren.
Besluit, er is voor papa en mama nog veel werk aan de winkel.
Zij moeten de goede strategie vinden, mij geruststellen, mijn gids zijn.
Zij moeten van tijd tot tijd de voet tussen de deur steken als ik ze wil dichtslaan, of door de schouw kruipen om me bij me thuis op te zoeken.
Zij moeten buiten vrolijke slingers hangen zodat ik ook zin krijg om naar buiten te gaan.

In feite ben ik eerder een vos dan een "Kleine Prins", een vos die je moet temmen zodat hij uit zijn hol kruipt.
(wordt vervolgd…).
Van Luc Boland, om 15:48 :: Mijn eigen wereldje :: #156 :: Geen reactie
 

woensdag 20 april 2005

122. Hoe ik de dingen zie 1 : De familie van de "dokters"

DocteurVan alle mensen die ik tegenkom, behoren sommige tot een heel bijzondere stam : ik heb het over de dokters.
Je zou zeggen dat ze allemaal dezelfde papa en mama hebben, zo sterk lijken ze op elkaar. Misschien is dat wel zo, wonen ze allemaal samen, en zijn ze één grote familie.

De dokters zijn vreemde mannetjes (of vrouwtjes) die ik tegenkom in kamers die altijd hetzelfde ruiken en die altijd raar klinken : koel en toch rustig.
Ik herken ze direct aan de stijve stof die ze dragen, met die kraag en knopen tot aan hun knieën. Het lijkt wel een hemd-rok.
(Naar het schijnt is het een witte schort, fluistert papa in mijn oor).
Ze dragen ook dikwijls een raar halssnoer, het is zacht als mijn fopspeen en er hangt iets rond en koud van ijzer aan, dat halen ze uit hun zak die vol zit met balpennen en plakken het tegen mijn rug of mijn borst.
Het laatste duidelijke teken : wachten. Bij dokters moet je altijd wachten, en er is altijd speelgoed dat mij absoluut niks zegt, het hangt half uiteen en toch willen mama en papa altijd dat ik er mee speel.

Ook in hun gedrag herken ik duidelijke tekens :

Verder lezen

Van Luc Boland, om 09:56 :: Mijn eigen wereldje :: #154 :: Geen reactie
 

dinsdag 19 april 2005

121. Als ik telefoneer...

Téléphone CabourgAls ik telefoneer in het echt (dus niet met mijn "Buzz Lightyear"), klets en klets ik maar door.
Ik vind dat keitof.
Maar ik luister dus niet naar wat de andere zegt, ik vertel alles wat mij door mijn hoofd schiet (liefst mijn vaste zinnetjes van dat moment).

Een voorbeeld ?
Toen papa en mama me opbelden uit Cabourg waar ze hun weekendje met twee doorbrachten en ik ziek was (een lelijke oogontsteking waar dokter Jean-François bij moest komen), kregen ze dit te horen :

Verder lezen

Van Luc Boland, om 09:24 :: Mijn eigen wereldje :: #153 :: Een reactie
 


maandag 11 april 2005

116. Fingers huit he' hond

Lou et ses doigts en boucheK’weet echt niet waarom papa en mama me de hele tijd zeggen dat ik niet mag spreken met mijn vingers in mijn mond. Het is nochtans plezant om te voelen aan je wang, je tong. Ik bezoek mezelf !

Maar goed, ik geef toe dat als ik zo spreek, ik nog moeilijker te verstaan ben.
Ik heb het gesnapt omdat mijn ouders er iets op gevonden hebben : ze antwoorden me zelf met hun vingers in de mond. En dan lach ik en doe ik wat ze vragen… maar eerst nog een laatste keer :"hoho, heel hlezant he' 'ingers in hijn hond!"
Van Luc Boland, om 15:39 :: Mijn eigen wereldje :: #148 :: Geen reactie
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland