Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

« september 2009
MaDiWoWoDonZaZon
123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
282930
 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou als acrobaat

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 

woensdag 30 september 2009

NIEW !!!

Nu, dankzij een automatische vertaler op de Franse pagina van het « Dagboek van Lou », uw kunt de actie van onze ongelooflijke avontuur met Lou in uw taal lezen.

Hier (pagina Frans) is het.

Kies uw taal en, eventueel, leren wat Lou is nu, of hervatten met de archieven waar het hier is vastgesteld (oktober 2005).

Goed lezen.

The little prince
Van Luc Boland, om 18:16 :: Infos :: #217 :: Geen reactie
 

woensdag 29 juni 2005

info

de zesde "brief aan Lou" is on line.
Van Luc Boland, om 10:38 :: Infos :: #188 :: Geen reactie
 

maandag 20 juni 2005

Brief aan Lou

de vijfde "brief aan Lou" is on line.
Van Luc Boland, om 18:48 :: Infos :: #183 :: Geen reactie
 

zondag 22 mei 2005

Derde

De derde brief aan Lou is "online" : 3. Paradoxen
Van Luc Boland, om 14:59 :: Infos :: #170 :: Geen reactie
 

vrijdag 18 februari 2005

Eerste "brief aan Lou"

De eerste "Brief aan Lou" is on-line.
"Mijn kleine prins"
Van Luc Boland, om 15:00 :: Infos :: #112 :: Geen reactie
 

zaterdag 12 februari 2005

77. PUNTJES OP DE I ! (door de papa van Lou)

Ik heb volgende reactie gekregen :
Hallo,
Ik heb zopas uw blog ontdekt, die ik zeer aangrijpend vind. Er gaat heel veel menselijkheid van uit, en zonder twijfel, veel oprechtheid. Ik kan op geen enkele manier nagaan of wat ik lees ook echt waar is, maar u stelt het zo toch voor. Desalniettemin weet ik niet zeker, als Lou echt bestaat, of dit wel een goede zaak is voor hem.


Het leek mij belangrijk om te antwoorden en om openlijk stelling te nemen.
Dit is mijn antwoord

Hallo,
als Lou en zijn handicap niet echt bestonden, zou ik al even gek zijn als Orson Welles... ook al is het mijn vak om verhalen te vertellen. Uw wantrouwen is begrijpelijk (zeker op internet) maar verbaast me toch wel.

Verder lezen

Van Luc Boland, om 18:30 :: Infos :: #107 :: 3 reacties
 

zondag 16 januari 2005

61. Aan de grote zus van Lou...

MathildeAls uitzondering op de regel, spreek ik (de papa van Lou) in dit artikel voor een keer in mijn eigen naam.
Ik ben superman niet, en Rambo al helemaal niet.
Kortom, om eerlijk te zijn, word ik soms wel eens triestig als ik aan Lou denk. Het is nu eenmaal zo dat heel wat dingen in het leven me met de neus op zijn handicap drukken… de dingen die hij nooit zal zien of ontdekken, of gewoon niet zal kennen of beleven.

Verder lezen

Van Luc Boland, om 14:35 :: Infos :: #89 :: 4 reacties
 

woensdag 12 januari 2005

1000

Duizend bezoeken... Een begin.
Duizend Kus aan iedereen voor de nieuwe jaar.

Lou en z'n familie
Van Luc Boland, om 18:40 :: Infos :: #82 :: 5 reacties
 

vrijdag 31 december 2004

Al onze wensen,

Beste lezeressen en lezers,

Zoals vorig jaar heb ik een video met onze wensen gemaakt :
"2004 sunshines" through Daddy's Eyes (zonsopgangen in 2004 door de ogen van papa).
Deze videoclip werd gemonteerd op de "eerste symfonie" van Lou (in werkelijkheid : zijn eerste kennismaking met de synthesizer die hij voor zijn zesde verjaardag kreeg).

Het downloaden vraagt alleen wat geduld.: om onze wensen te zien : click hier

Voor wie geen ADSL of kabel heeft, is hier een "light" versie beschikbaar (sneller om te laden) click hier

Deze clip duurt 1'30" en is te zien met Quicktime (gratis en compatibel met PC en Mac).

Dat onze wensen van geluk u heel 2005 door mogen begeleiden.

Veel dank voor uw talrijke wensen, post en blijken van steun die we in 2004 mochten krijgen.

De Boland stam

(Voor wie de wensen van 2004 niet heeft gezien : hier zijn ze )!)
Van Luc Boland, om 19:07 :: Infos :: #75 :: 4 reacties
 

zaterdag 25 december 2004

42. Vanwege een lezeres

(een tekst die een lezeres mailde).
Je zal meteen begrijpen waarom ik je deze tekst niet wou onthouden (ik had hem graag zelf willen ondertekenen, maar hij is nu eenmaal niet van mij. ...)

Een mama van een gehandicapt kind vertelt : "Ik krijg vaak de vraag om te beschrijven wat het is om een gehandicapt kind te hebben, om de mensen te helpen die niets afweten van deze unieke ervaring en het zich ook niet kunnen voorstellen. Zodoende… !
Alles begint bij de zwangerschap, het verlangen naar een kind. Maar een kind verwachten is als een fantastische reis organiseren – naar Italië bijvoorbeeld -.
Je koopt een pak toeristische gidsen, je maakt de mooiste plannen het Colosseum, de David van Michelangelo, de gondels in Venetië . Je leert enkele woordjes Italiaans. Het is allemaal erg spannend.
Na enkele maanden intensieve voorbereidingen is eindelijk de grote dag aangebroken. Je pakt in je bent weg.
Enkele uren later landt het vliegtuig. Je hoort de piloot zeggen : "Welkom in Nederland !" "In Nederland ?!...maar ik had mij ingeschreven voor Italië".
Je hele leven droom je al van Italië ! Maar, niets aan te doen : "Er was een wijziging in het vluchtplan. U bent geland in Nederland en daar moet u nu blijven."
Gelukkig ben je niet terecht gekomen in een vreselijke, vieze omgeving... Het is er gewoon anders.
Je moet dus nieuwe gidsen gaan inslaan, een nieuwe taal leren. Je ontmoet een hoop mensen die je anders nooit had ontmoet.
Al bij al, is het gewoon een andere plek. Het levensritme is rustiger dan in Italië. Het is er ook minder uitbundig. Na een tijdje merk je dat er windmolens zijn, zelfs een Rembrandt…
Maar iedereen die je kent, gaat naar Italië en geniet met volle teugen van hun verblijf daar. Ga je dus de rest van je leven blijven zeggen : "Daar had ik ook naartoe gewild! Dat was zo gepland..." ? Natuurlijk zal het altijd wat zeer blijven doen, want een droom geef je niet op zonder verdriet. Maar als je maar blijft treuren omdat je niet in Italië zit, zal je nooit de mooie en heel bijzondere dingen van Nederland leren waarderen. En Nederland is nog zo een mooi land..."
Van Luc Boland, om 09:02 :: Infos :: #68 :: 2 reacties
 

vrijdag 3 december 2004

21. Het zit vanbinnen

Papa vindt dat hij veel geluk heeft omdat ik zo schattig en dus « presentabel » ben. En dan denkt hij aan al die mensen met een lichamelijke of geestelijke handicap die nog veel erger is dan de mijne.
Hij denkt aan al die moedige ouders, al die personen die de blik van de andere mensen moeten doorstaan. En hij vindt dat die mensen enorm veel respect verdienen, en wel eens hele dikke pluimen mogen krijgen. Ik word al bekeken op straat, dus… Het is een reflex, zo zijn mensen nu eenmaal, ik weet het. Maar wat is er mis mee om na die reflex even te glimlachen.
Gewoon een glimlach en de rest is vergeten.

foto:
lou grimace
Van Luc Boland, om 17:26 :: Infos :: #47 :: Geen reactie
 

woensdag 1 december 2004

18. Papa, papa... Maar vooral mama !

ClairePapa neemt veel plaats in op deze site, maar we mogen zeker mama niet vergeten !
Ze heeft echt gewoon alles voor mij over… Zij geeft me elke avond de hormoonspuitjes (waar papa bang voor is). En ze heeft een engelengeduld met mij, ze vindt altijd creatieve ideetjes om me dingen te leren.
Kortom, mama is de tofste van de hele wereld (trouwens, ze is vandaag, zaterdagochtend, met mij en Eva naar het zwembad, terwijl papa dit schrijft, want hij houdt niet zo van zwemmen).
Ik wou dit toch even zeggen, want mijn papa is een babbelaar en hij is natuurlijk de baas van de site.
Misschien dat mama op een dag ook eens een artikel zal schrijven dat papa zal posten.
Van Luc Boland, om 11:39 :: Infos :: #44 :: Geen reactie
 

woensdag 24 november 2004

11. Aan mijn meesteres

Ze heeft een vriendelijk berichtje gezet op de site en dus wou ik hier Marie-Anne danken, omdat ze me met zoveel geduld de dingen van het leven aanleert… als ik wil natuurlijk !
Want op foto’s zie ik er misschien wel schattig uit, maar mijn karakter is dat niet altijd.
Angsten, tics, obsessies, verwarring zijn mijn dagelijkse kost. Ik moet veel moeite doen om mij op iets te concentreren. Daarom wil ik haar en het hele team van het IRSA (mijn school in Ukkel) heel erg danken : de leerkrachten, het hulppersoneel, de therapeutes, de toezichtsters..... en Meneer René (over hem heb ik het nog wel) ;-)
Van Luc Boland, om 19:31 :: Infos :: #26 :: Geen reactie
 

dinsdag 23 november 2004

10. Famiiiiiiiilie !

Op vraag van mensen, vinden jullie een foto van de hele familie (vader, kat en hond uitgezonderd !).
foto :


Van Luc Boland, om 12:29 :: Infos :: #25 :: Geen reactie
 


zondag 21 november 2004

Het recept van mijn ouders

Als je zo hoort hoe anders ik ben dan anderen (zie de andere artikels), dan vraag je je zeker af : « maar hoe houden je ouders het vol ? ». Wel, hoewel ik nog verrassingen in petto heb (ik heb nog veel te vertellen, zoals over mijn sluimerende suikerziekte, de hormoonspuiten en andere middeltjes die mijn lichaam nodig heeft…), maar mijn papa en mama zijn best gelukkig.
Ik zweer het ! Omdat ze elkaar graag zien. Zo simpel is dat. En omdat ze erg verliefd zijn op elkaar, houden ze ook van de ‘vruchten van hun liefde’ zoals dat heet : ik en mijn twee grote zussen.
Hoewel het natuurlijk niet elke dag leuk is. Er zijn minder goeie momenten, wat minder optimisme. Vooral bij papa. Maar dat is het leven, hé.
Van Luc Boland, om 20:58 :: Infos :: #42 :: Geen reactie
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland