Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Ik moet het je niet vertellen, na de storm in bad is de rest van de dag nog fantastisch verlopen. Beneden heeft mama gebeld naar opa en oma om te horen hoe het met hen was. En ik mocht met hen babbelen aan de telefoon. En ik doe niks liever, je kent mij.
Oké, oké, ik geef het toe, ik sla soms zomaar iets uit. Het is echt nie het moment om mij te concentreren, vind ik. Een telefoon is een telefoon… zoals van "Buzz Lightyear" ( zie art. 56 ) : iedereen zegt wat hij wil wanneer hij wil. Het bewijs : Buzz Lightyear antwoordt mij nooit. Het is dus een spelletje ook al heb ik papa, mama of iemand anders die ik ken aan de lijn.
(NVL: hoewel het momenteel vreselijk druk is, kan ik er niet aan weerstaan om het gesprek van gisteren tussen Lou en mij woordelijk weer te geven)
Het wordt een gewoonte... : Ik in bad, mama bezig met Eva en papa die in zijn bureau werkt (de kamer naast de badkamer). Ik : "Papa ? Zit je in je bureau ?" Papa : "Ja, mijn Loulou, ik heb veel werk, weet je." Ik : "En waarom heb je een lelijk woord gezegd toen je de fiets van Eva omgooide in de gang? " (mama heeft me uitgelegd wat er twee uur daarvoor was gebeurd). Papa : "Omdat ik aan de fiets bleef hangen en hij omviel. Ik vond dat vervelend omdat ik gehaast was." Ik : "Da’s niet erg, weette. Ik zie je graag, weette. Maar je mag geen lelijke woorden zeggen, papa !" Papa : "Sorry, ventje. Je hebt gelijk. Maar zie je, ik ben nogal moe de laatste tijd. Als jij moe bent, wind je je ook rapper op." Ik (OK, die had ik al gehoord) : "Kom je alsjeblieft in bad, papa ?"
...en papa bezwijkt en stapt stante pede bij mij in bad. Het werk kan wachten.
160. Kroniek van de tijd die voorbijgaat (11) : Doodgewoon (?)
Sinds kort durf ik wat meer met mijn gebaren naar de anderen toe…enfin, vooral mijn ouders en kennissen.
Toen iemand mij vroeger om een kusje vroeg, plakte ik mijn gezicht gelijk waar tegen de persoon. Nu geef ik een echte zoen op de wang (bah, dat prikt als papa niet geschoren is !).
Op dezelfde manier amuseer ik mij meer en meer met anderen te kietelen, maar dat wisten jullie al.
Maar mijn laatste vondst is blazen op de kleding van iemand als hij of zij kou heeft. Papa, mama en Eva hebben mij dat geleerd toen ik zelf kou had. En dus, toen papa gisteravond thuiskwam na zijn wandeling met de hond in het bos en hij me zijn ijskoude handen liet voelen, heb ik spontaan op zijn arm geblazen...
Dat is toch allemaal doodgewoon, hoor ik je zeggen…Maar als je er goed over nadenkt (denk aan de artikels van november en december), - ik raak niet echt graag mensen of dingen aan-, is dat een grote stap vooruit :
151. Kroniek van de tijd die voorbijgaat (10): Hoogverraad !
Van papa mag ik nu lelijke woorden gebruiken : sh..., prot, kaka, verdomme, flut, krak-boem-zut-flut, enz. ... Hij heeft dan ook niks om fier op te zijn, de verrader !
Het begon allemaal zo’n tien dagen geleden. De schooldokter vindt dat mijn ene oog groter is dan het andere. "Exoftalmus" zeggen de grote mensen (een uitpuilende oogbol)... Ik snap niks van het vreselijke woord, maar ik ben er niks gerust in : het zal weer kliniek worden.
En ik heb gelijk ! Gisternamiddag kwam hij me halen. Mama en hij probeerden me al twee dagen « klaar » te maken voor wat er ging komen. Maar als het moment daar is : "ik ben bang !" Zij (sussend) : "Maar Loulou, je moet niet bang zijn, we gaan gewoon naar de oogdokter, om te kijken of alles goed gaat." Ik : "Geen pikuur ! Ik wil geen spuitje !" Papa en mama in koor : "Maar nee, schatteke, je krijgt geen spuitje. Beloofd"
Je moet weten dat ik op dat gebied specialist ben en dat ik er meer dan genoeg van heb :
145. Kroniek van de tijd die voorbijgaat (9) : Drie stappen vooruit...
...Drie stappen achteruit.
Daar bestaat een liedje over. Maar bij mij is het eerder, twee stappen vooruit en één grote stap achteruit. Ja, zo ben ik : ik ga met kleine stapjes vooruit, het ene na het andere en dan plots met volle kracht weer in achteruit !
Komt dat door de griep die mij nogal last heeft bezorgd ? Ik was er trouwens niet gerust in. (Mama en papa hebben wel honderden keren moeten horen "ik ben bang" toen ik hoge koorts had). Je zou van minder !
Komt het ook door de ziekte dat papa en mama dikwijls een uitzondering maaken en van mij minder moeite vroegen dan anders ? Daar had ik natuurlijk niks tegen, maar nu ik genezen ben, ligt de lat weer hoger. Ik moet nu weer alleen de trap op, niet meer op de arm van mama, "nada" met eten als ik honger heb (...).
Voelen mijn antennes aan dat de zenuwen wat gespannen staan in de buurt ?
Ik babbel er dus op los, en ik heb daarbij ook nog humor, al zeg ik het zelf. Ik vind het keitof om de mensen rond mij te horen lachen als ik weer onnozel doe.
Op een keer, met oma, heb ik weer een goeie grap bovengehaald over de lelijke woorden en mijn spelletje « Groen licht/rood licht". Ik zei : "Oma, je mag zeggen : groen licht-van-mijn ? Dat is geen lelijk woord, hé ?"
En nog eentje in dezelfde stijl, toen papa mij midden in de nacht kwam vragen om nu eindelijk te slapen, maar ik wou zo graag met hem kletsen. Papa : "Lou, het is nacht, je moet slapen. Hoor je me ? Het is muisstil. Iedereen slaapt en…" Ik onderbreek hem natuurlijk : "Koekoe, papa !" Papa : "Koekoe Loulou, maar nu is ‘t gedaan : ik wil niks meer horen." Ik (alsof ik niks gehoord heb) : "Papa, er is China, Congo, Portugal, Senegal, Papoua… nu papa !" Papa : "Nee, lieve Lou, ik…" Ik (onderbreek hem nu met iets strengere stem) : " Papa, luister naar mij als ik iets zeg !" En papa in een slappe lach.
Je snapt wel dat er van slapen niet veel meer gekomen is!
(of hoe papa zijn fouten gebruikt om mij op te voeden) In de auto ben ik op mijn gemak, ook al valt er niet altijd veel te beleven (ik kan niks zien van het landschap). Gelukkig is er de radio en de cassettespeler en heb ik mijn privé-chauffeur.
Zo rijden we bijvoorbeeld om naar school te gaan door het bos, met al zijn bochten, die maken dat ik van de ene kant naar de andere ga in mijn vast zeteltje. Papa profiteert ervan om een uitleg te doen : "We draaaaaaaaaaien naar links en jij gaat naar rechts ! We draaaaaien naar rechts en jij gaat naar links ! Grappig, hé ?" Ja, ik vind het best leuk, maar die ‘middelpuntvliedende’ kracht is toch moeilijk te begrijpen ook al ondervind ik ze dikwijls in de praktijk (draaimolens, enz...). Ik snap nu ook het woord "opstopping", want op dat gebied is het niet mis als we ‘s morgens door het bos rijden.
126. Kroniek van de tijd die voorbijgaat (7) : keep smiling !
Humor, dat is pas echt ! Zeg dat grappige Lou het gezegd heeft.
Ik doe niks liever dan lachen en ik hoor dolgraag lachen. Waarom triestig zijn als je evengoed vrolijk kan zijn ! Papa en mama zijn dol op lachen, maar soms zijn ze al te serieus met hun nageslacht (bibi, dus!). Ik hoor zo graag lachen en ik lach zo graag zelf. Als het aan mij lag, was er in deze wereld alleen maar humor en gebeurde alles in de vorm van een spelletje. Maar blijkbaar zit het leven zo niet ineen en vraagt dat veel energie en tijd. Dat vind ik soms wat jammer, want de tijd kan me niks schelen. Maar goed, niemand is perfect... behalve ik als het om humor gaat. Echt waar !
123. Hoe ik de dingen zie 2 : Demonstratie bij de dokter.
(vervolg) Dat allemaal om te vertellen dat ik gisteren, samen met papa, naar de neuropediater geweest ben (Voor een keer was het niet mama die van dienst was). Dat is een meneer die ik twee keer per jaar zie om te bekijken hoe ik het doe, psychomotorisch en neurologisch.
Toen papa me kwam afhalen op school en hij me vertelde waar we naar toe gingen, wou ik direct garanties : "geen prikken !" (ik heb het dan niet over mijn dagelijkse ‘prikje’ met hormonen, daar heb ik geen moeite mee, maar over die serieuze prikken in het ziekenhuis). Papa stelt me gerust : we gaan wel naar het ziekenhuis, maar je krijgt geen prik. Ik blijf dus cool.
Na een rit van een uur (we moeten de hele stad door) komen we aan in de kliniek.
Als ik telefoneer in het echt (dus niet met mijn "Buzz Lightyear"), klets en klets ik maar door. Ik vind dat keitof. Maar ik luister dus niet naar wat de andere zegt, ik vertel alles wat mij door mijn hoofd schiet (liefst mijn vaste zinnetjes van dat moment).
Een voorbeeld ? Toen papa en mama me opbelden uit Cabourg waar ze hun weekendje met twee doorbrachten en ik ziek was (een lelijke oogontsteking waar dokter Jean-François bij moest komen), kregen ze dit te horen :
Ik heb al verteld dat we naar het speelplein gegaan waren. Wel, papa heeft ervan geprofiteerd om mij te filmen toen ik een liedje begon te zingen op de schommel.
Je kan het hier zien (of onder in de linkse kolom, waar al mijn luister- en kijkbestanden samen staan) : Hier klikken !
PS : papa heeft mijn woorden ondertiteld, want ze zijn niet goed hoorbaar en leesbaar op het net. Hier volgt de tekst :
De intro : "over vier dagen, is het de verjaardag… (?)... ik i. i... wat je zegt. Ik zing het liedje." Het liedje : "Met Marie-Anne, la la la la .... Bij Marie-Anne, snap ik. Het is de radio... was in een doos in de kast. Ik snap het als de "panne van" (?) Waren in een radio, Waren in een ... Met opa ben je braaf... bij Marie-Anne En ik mag geen lelijke woorden zeggen !
119.Kroniek van de tijd die voorbijgaat... (vervolg) Ik luister naar alles !
(...vervolg)
Omdat het vandaag zo regent, ben ik zelfs niet eens kunnen gaan wandelen met de hond in het bos. Papa heeft de douche alleen genomen. Dat zal hem leren !
Toen hij thuiskwam, gaf hij me een zoen in de nek (ik was bezig aan mijn reusachtig vieruurtje), en daarna hoorde ik hem mama knuffelen. Eva die voorbij raasde met haar step (in huis !), kon het niet laten om uit te roepen : "Hola, romantiek in de lucht !". Papa en mama kregen de slappe lach... Ik heb niet gereageerd, maar ik had het wel goed gehoord. Ik luister naar alles ! Bewijzen ?
18 uur… Een goedgevulde dag. Papa is weggegaan zonder mij iets te zeggen. Vermoeidheid en emoties komen in mij op als hij weer thuis komt. Ik ben niet te troosten, zo groot is mijn verdriet. Ik sla wartaal uit. Plots brandt er een ‘lichtje’ in mijn hoofd. Ik rijg de woorden aan elkaar en begin een dialoog met mama en papa : "Lou huilt. (...) Loulou moet niet huilen. Loulou mag geen lelijke woorden zeggen anders wordt Marie-Anne boos"(zijn juf - zie artikels hierna). Mama: "Dat klopt, Loulou en Marie-Anne heeft gelijk". (Ik word al wat minder droevig) Ik:" Ja, ik moet gehoorzaam zijn aan Marie-Anne, Marie-Anne is lief. Maar ze wordt boos als ik lelijke woorden zeg. Dus mag ik geen lelijke woorden zeggen. Dat is zoals wanneer mama en papa boos worden als Loulou niet braaf is. Trouwens (nvda : in de tekst !), ik moet goed met mijn handjes spelen met Marie-Anne, anders ben ik een bébé-cadum!". Papa houdt zijn lach in :"Juist, omdat Marie-Anne, je heel veel dingen kan leren.". Ik: "Trouwens (nvda: re-sic!), ik moet niet bang zijn. Ik moet Marie-Anne vertrouwen. Ik moet goed leren om niet bang te zijn". -pauze- "Marie-Anne, mama en papa zijn er om mij te beschermen. Daarom moet ik niet bang zijn". (Ik ben één en al glimlach, ik omhels papa) "Ik zie je graag, papa!" Papa: "Ik zie jou ook graag en daarom helpen we je om niet meer bang te zijn. Hoe meer dingen je zal leren, hoe minder bang je zal zijn". Ik geef nu kusjes op het gezicht van papa en van mama. Het zit weer goed. Mijn emoties zijn niet meer zo hevig… ik wil weer een lolly in de schelp zijn, ik ben zo vrolijk, zo vrolijk. Het leven is mooi en ik weet heel goed dat Marie-Anne, papa en mama mij heeeeeeel graag zien en ze alles doen voor mijn bestwil.
Buiten de kat, was het gisteren een dolle dag voor mama en papa (zo zijn er wel meer). Eerst moest de kat dus naar de dokter, dan moest ik nog gesust worden omdat ik de dag voordien een beetje te veel lelijke woorden had gebruikt en mijn juf erg boos was geworden (met reden). Ik bleef thuis dus maar doordrammen, met mama en papa als klankbord : "Loulou mag geen lelijke woorden zeggen, anders wordt Marie-Anne kwaad" - "Tegen papa" - (het klassieke spelletje van de herhaling, dat veel ‘zen’ vraagt, want ik blijf maar herhalen en herhalen en aandringen dat mijn gesprekspartner antwoordt). Dat laat weinig plaats en tijd voor dialoog en voor de andere leden van het gezin! Als kers op de taart viel Eva op haar gezicht in de turnles, met een opgezwollen voet erbij. Daarbij gaat ze op donderdag naar de psycholoog (dat wou ze zelf en het doet haar deugd). Dan was het mijn beurt om onnozel te doen op de trappen en te vallen… Kortom, mama en papa waren uitgeput op het eind van de dag. Papa moet Eva nog naar de radioloog brengen en nog dit en dat…
