Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
(of hoe papa zijn fouten gebruikt om mij op te voeden) In de auto ben ik op mijn gemak, ook al valt er niet altijd veel te beleven (ik kan niks zien van het landschap). Gelukkig is er de radio en de cassettespeler en heb ik mijn privé-chauffeur.
Zo rijden we bijvoorbeeld om naar school te gaan door het bos, met al zijn bochten, die maken dat ik van de ene kant naar de andere ga in mijn vast zeteltje. Papa profiteert ervan om een uitleg te doen : "We draaaaaaaaaaien naar links en jij gaat naar rechts ! We draaaaaien naar rechts en jij gaat naar links ! Grappig, hé ?" Ja, ik vind het best leuk, maar die ‘middelpuntvliedende’ kracht is toch moeilijk te begrijpen ook al ondervind ik ze dikwijls in de praktijk (draaimolens, enz...). Ik snap nu ook het woord "opstopping", want op dat gebied is het niet mis als we ‘s morgens door het bos rijden.
Maar we mogen niet klagen : ik ken kinderen op school die elke morgen en elke avond 150 kilometer moeten rijden in een schoolbus. Gevolg : ze moeten om halfzes opstaan !
Sinds kort heb ik een nieuwe passie in de auto, ik stel vragen aan papa als ik hem hoor mopperen. Ik moet zeggen dat hij karakter heeft achter het stuur (hij was ooit ambulancier) : hij heeft de pest aan files, en ook aan egoïstische chauffeurs en hij wordt wild van beledigingen. En dus geeft hij zo zijn eigen commentaar, eerder dan aggressief te gaan toeteren. Ik hoor hem soms zeggen : "Allez, memeke !" (soms "bommake", "oudje", "oma", maar die woorden heeft hij nu geschrapt - net als de lelijke woorden – omdat ik ze dan misschien zou verwarren met mijn eigen grootouders. Want natuurlijk denk ik dan dat oma of opa in de buurt zijn als hij zegt : "Vooruit, opa!"). Soit, elke keer als ik het hoor (ik herken direct de toon van zijn stem), vraag ik : "Wat is er, papa ?" Dan legt hij me uit dat er bijvoorbeeld een chauffeur zijn krant leest terwijl het al lang groen is of dat een andere in dubbele file stilstaat of dat een derde op het kruispunt gaat dat al helemaal vol staat, of al die chauffeurs die "betaald » hebben om in de linkse file op de autoweg te staan (enz.).
Maar sluw als hij is, profiteert hij van zijn eigen kleine fout om mij te doen begrijpen dat we niet alleen zijn op de wereld in een auto (voor mij is een auto als een doos met een motor die dient om ons van de ene plaats naar de andere te voeren. Het duurt wat langer of korter, en wordt geritmeerd door schokken en krachten die me heen en weer trekken zoals de schommel of een molen). Papa legt mij dus uit dat er nog veel andere auto’s op de weg zijn, met andere mensen erin, dat er veel mensen op de wereld leven, dat andere kinderen ook naar school gaan met de auto of met de bus...
Papa kan dus zijn eigen gebreken gebruiken om me dingen bij te leren. En het werkt! Het lijkt stom maar dankzij het gezaag van papa, heb ik nu interesse voor alles wat grote mensen boos maakt, wat hen doet mopperen of woedend maakt terwijl het niks met mij te maken heeft. Sinds ik die heel aparte toon opmerk (een beetje zoals de lerende toon als papa iets uitlegt aan mijn zussen), kom ik meer uit mijn eigen ‘bel’ en probeer ik het te begrijpen. - Wat is er, mama ? - Niks, hoor, ik geef Virgule op haar kop(de kat) die op de plant in de keuken kruipt. - Wat is er, papa ? - Ik berisp Méga (de hond), omdat ze te veel blaft ! - Wat is er , papa ? - Ik ben tegen de tafel gelopen... - enz...
Je ziet dus dat de communicatie met mij soms ook langs onverwachte wegen kan gaan. Daarom vraag ik nu ook : "Mama, waarom lach je ?"
Van Luc Boland :: dimanche 1 mai 2005 à 10:29 :: Dag na dag
:: #159
:: rss
Uw commentaaren
fijn om al die positieve benadering te kunnen volgen.
lieve wensen voor lou en familie
Le lundi 2 mai 2005 à 15:09,
commentaire par
nadine
:: email :: #
"Always lookong to the wright side of life" said the Monty Python. Dus... ;-)
Le mardi 3 mai 2005 à 08:36,
commentaire par
Luc
:: #
