 Sinds kort durf ik wat meer met mijn gebaren naar de anderen toe…enfin, vooral mijn ouders en kennissen. Toen iemand mij vroeger om een kusje vroeg, plakte ik mijn gezicht gelijk waar tegen de persoon. Nu geef ik een echte zoen op de wang (bah, dat prikt als papa niet geschoren is !). Op dezelfde manier amuseer ik mij meer en meer met anderen te kietelen, maar dat wisten jullie al. Maar mijn laatste vondst is blazen op de kleding van iemand als hij of zij kou heeft. Papa, mama en Eva hebben mij dat geleerd toen ik zelf kou had. En dus, toen papa gisteravond thuiskwam na zijn wandeling met de hond in het bos en hij me zijn ijskoude handen liet voelen, heb ik spontaan op zijn arm geblazen... Dat is toch allemaal doodgewoon, hoor ik je zeggen…Maar als je er goed over nadenkt (denk aan de artikels van november en december), - ik raak niet echt graag mensen of dingen aan-, is dat een grote stap vooruit :
Fantastisch, niet ? ...enfin toch als ik wil. Ik ben een Kleine Prins, hoor, meneer !
Zelfs al ben ik nog niet zo straf in gesprekken.
Gisteren had ik een rel met papa toen hij me van school kwam halen.
Op de speelplaats lopen we voorbij een meneer die mij goeiendag zegt.
Ik herken hem direct en antwoord zonder verder nadenken : "Dag, Philippe".
Philippe : "Tot vrijdag, Lou!"
Papa: "Ken je Philippe ? Wie is dat ?"
Geen woord van mijn kant.
Maar papa liet dus niet af en wou (heel rustig maar toch) absoluut weten wie het was en wat ik met hem deed op school.
Ik : "Nee ! Doe de landen, papa !"
Papa: "Nee, Louke, ik wil eerst weten wat je op vrijdag doet met Philippe."
Ik : "Ik zeg lelijke woorden !"
Papa : "Dat is flauwekul. Ik zou graag willen weten wat je met Philippe doet. Het interesseert mij."
Ik: " Ik speel flauwekul !"
Met alle Chinezen,…
Papa : "Spelen jullie muziek ? Knutselen jullie ? Doen jullie spelletjes ?"
Ik : "Ik ben bang" en dan "Doe de landen met mij, papa !"
Papa : "Nee, Louke !".
Mijn vader kan soms zo koppig zijn. Wat kan het mij schelen wat ik met Philippe doe. Ik weet het zelf niet eens…of ik wil mijn geheugen niet laten werken. Wordt er niet gezegd dat je dag na dag moet leven ?
Je snapt het al, dat duurde zo de hele reis naar huis. Ik was boos omdat hij de landen niet wou doen met mij, en zelfs niet eens de papoes… Maar ik heb niks gelost !
De tijd gaat voor mij gewoon te snel om zo bij één ding, een detail te blijven hangen, maar mijn ouders geven gewoon niet toe soms.
...maar ik zie ze toch wel graag, weette ! (en dat zeg ik ze dikwijls ook).
|
