(of hoe je van onderwerp verandert)

Soms ben ik echt slim.
Als ik iets stoms uithaalde, en ik op mijn kop krijg (bij mijn naam genoemd word), zet ik de dingen even recht en vraag ik dat ze voor dat probleem hondje Courage aanspreken !
Zo vergat ik eergisteren om te vragen of ik naar het toilet kon omdat ik pipi moest doen. Ik ben wel bijna ‘proper’ en vraag als een grote om naar het toilet te gaan, maar ik heb af en toe nog een ongelukje. Zelfs het potje, zoals op de foto, is verleden tijd.
’s Nachts, is het wat ingewikkelder. Ik draag dus nog een pamper om te slapen. Je moet weten dat ik de suikerziekte heb en dat is echt heel vervelend, want zonder medicatie laat mijn lichaam het water even rap weer lopen als het erin kwam. Je moet dus ‘s ochtends en ‘s avonds met een piepklein buisje 0,05 milliliter in mijn neus spuiten van een product dat zich in mijn lichaam verspreidt. En als ik een kou heb of nies binnen de vijf minuten nadat ik dat spul kreeg, werkt het niet (of niet goed) en dan word ik (ongeveer acht uur later) nog straffer dan Manneken Pis ! Maar goed, we zijn er aan gewoon, mijn ouders en ik : elke ochtend beginnen we met het buisje. Het is als een ritueel, een gewoonte

Wat nu dat ongelukje van eergisteren betreft, mijn ouders hadden niks gemerkt.