Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
(Mijn weekje vakantie (5))(vervolg) Maar wat echt goeie vriendjes van ons heeft gemaakt is de oude zetel met veren. Ik doe niks liever dan op en neer springen op de zetels in het buitenhuis (thuis veren ze niet terug). Dat is daar één van mijn favoriete spelletjes En dus begon ik te springen en luidkeels te roepen : "Boem in de zetel, boem in de zetel !" Coline liet niet lang op zich wachten. We hebben zo zeker een uur staan springen en lachen, lachen. Je kan je voorstellen in welke staat we waren, ik ken dan ook die zetel door en door : ik kan tot dertig of veertig centimeter hoog springen en dan gooi ik me naar achter in de zetel. Maar toen ze ‘s avonds weg was, kon je mij natuurlijk bijeen vegen. Doodop, pompaf, maar in een hoge staat van opwinding !
Enfin, de ontmoeting met Coline was echt wel heel tof en we zullen elkaar zeker terugzien, ook al woont ze ver.
(PS: Coline, als je mama je dit artikel voorleest, dikke kus van mij !)
