Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Je hebt al gemerkt dat ik erg impulsief kan reageren in mijn relaties met mensen. Als het klikt, krijgen ze automatisch een plaats in mijn ‘woordenboek’, dat hangt af van mijn humeur op dat moment, van de omstandigheden… Je moet wel ronduit zijn tegen mij, maar je mag me nooit bruskeren, voorzichtig stapje voor stapje een weg leggen naar mijn wereldje. Daarna is het kinderspel !
Een voorbeeld ? Deze zomer op vakantie in het zuiden van Frankrijk, bleef Red (een dikke vriendin van papa en mama), enkele dagen bij ons logeren. We zien haar niet dikwijls, want ze woont nu in Toulouse. Het was dus een mooie kans. Ik vind tante Red wel tof (zo noemen wij haar). En ze bracht trouwens haar gitaar mee. Je snapt het al… Ik had dat instrument nog nooit van dichtbij ‘gezien’ (Eva trouwens ook niet). En het viel direct in de smaak !
Ik vertel jullie deze anekdote omdat sindsdien (twee maand geleden dus), als mama of papa me vragen wat ik wil doen, ik regelmatig antwoord : "ik wil de gitaar". Want op school spelen we trouwens ook soms met een gitaar, samen met meneer Herman. Ik denk dat Sinterklaas of de kerstman deze winter werk zullen hebben, zeker nu Eva ook graag gitaar wil leren spelen. Dat belooft ! Arme buren ! Gelukkig zijn het toffe mensen… Ze zullen er wel mee leven (ze zijn nu toch al gewend aan de herrie die ik geregeld schop : met de djembé, of als ik razend kwaad ben, of luid lach). Ja, ja, je moet maar naast ons wonen !
P.S.: Kusjes, Red, want ik weet dat je daar in Frankrijk mijn avonturen leest !
