Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Soms ben ik echt slim. Als ik iets stoms uithaalde, en ik op mijn kop krijg (bij mijn naam genoemd word), zet ik de dingen even recht en vraag ik dat ze voor dat probleem hondje Courage aanspreken ! Zo vergat ik eergisteren om te vragen of ik naar het toilet kon omdat ik pipi moest doen. Ik ben wel bijna ‘proper’ en vraag als een grote om naar het toilet te gaan, maar ik heb af en toe nog een ongelukje. Zelfs het potje, zoals op de foto, is verleden tijd. ’s Nachts, is het wat ingewikkelder. Ik draag dus nog een pamper om te slapen. Je moet weten dat ik de suikerziekte heb en dat is echt heel vervelend, want zonder medicatie laat mijn lichaam het water even rap weer lopen als het erin kwam. Je moet dus ‘s ochtends en ‘s avonds met een piepklein buisje 0,05 milliliter in mijn neus spuiten van een product dat zich in mijn lichaam verspreidt. En als ik een kou heb of nies binnen de vijf minuten nadat ik dat spul kreeg, werkt het niet (of niet goed) en dan word ik (ongeveer acht uur later) nog straffer dan Manneken Pis ! Maar goed, we zijn er aan gewoon, mijn ouders en ik : elke ochtend beginnen we met het buisje. Het is als een ritueel, een gewoonte
Wat nu dat ongelukje van eergisteren betreft, mijn ouders hadden niks gemerkt.
