Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

« maart 2005 »
MaDiWoWoDonZaZon
123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031
 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou en water

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 

donderdag 31 maart 2005

109. Kroniek van de tijd die voorbijgaat (5)

Lou râle au bainIn mijn bad (tot in de kamer ernaast) :
- Papa? Papa, ik denk dat het bad niet loopt… Je moet niet bang zijn !
Papa (in zijn bureau, aan zijn computer) :
- Je hebt gelijk, ventje, je moet niet bang zijn : het bad loopt niet. En het is toch niet erg...

Dat lopend bad heeft te maken met wat er drie maand geleden bij oma en opa gebeurde : de dop zat er niet goed in of ik heb hem eruit getrokken en het bad liep razendsnel leeg. Wat een paniek ! Nooit gezien. En ik begin daar dikwijls weer over.
Stel je in mijn plaats :

Verder lezen

Van Luc Boland, om 12:46 :: Dag na dag :: #141 :: 3 reacties
 

woensdag 30 maart 2005

108. Ik moet zeggen...

(de kleine prins en de tirannen -2- vervolg)
Ik moet zeggen, om heel eerlijk te zijn, dat ik sinds enkele weken dus in de ‘nee-fase’ zit !
Ik zeg "nee" tegen alles en niks (ook tegen de dingen die ik normaal gezien graag doe) : gewoon om eens te kijken… wie de baas is !

Nee, ik wil niet mee naar de markt met papa op zondag (we zijn toch gegaan en het was heel plezant : het was kermis en er stond een molen)
Nee, ik wil niet gaan slapen, niet in bad, eten, spelen, gehoorzamen...

...en dus gaat de stem naar omhoog en gebruiken mijn ouders de grote middelen : zij moeten en zullen de oorlog (enfin, veldslag na veldslag) winnen en het laatste woord hebben.
Erger nog, ik voel heel goed dat ze een verbond sloten en aan één zeel trekken. Ze zetten het grof geschut in : boze stem en als het moet brute kracht !
...Daar kan ik niet tegen op.
Gelukkig heb ik zelf een straf wapen :

Verder lezen

Van Luc Boland, om 16:16 :: Dag na dag :: #140 :: Geen reactie
 

dinsdag 29 maart 2005

107. Hulp !

Lou écoute(de kleine prins en de tirannen -1-)
Er is nu geen twijfel meer mogelijk.
Misschien dat jullie het ook al voelden aankomen, artikel na artikel : papa en mama hebben besloten om me hard aan te pakken.
Hulp ! Hallo, Child Focus ? S.O.S. mishandelde kinderen !

Geen idee wat ze gegeten hebben (leeuw of dolle koe ?), maar ze trekken ten strijde.
De vierde wereldoorlog is uitgebroken.
Besef je wel hoe onrechtvaardig dat is? Ik ben maar een klein gehandicapt, blind jongetje helemaal alleen tegen twee grote mensen.
Het is niet eerlijk !

Verder lezen

Van Luc Boland, om 10:17 :: Dag na dag :: #139 :: Geen reactie
 

vrijdag 25 maart 2005

106 Life is beautiful !

Foto :
de kleine prins
Van Luc Boland, om 09:11 :: Zonder woorden :: #138 :: 4 reacties
 

donderdag 24 maart 2005

105. Kleuren die je niet ziet ! (kleuren 2)

Josée Andréï ; la femme aux cheveux d'orHet klinkt misschien raar, maar kleuren betekenen wel iets voor niet-zienden !
Mijn ouders kennen een heel toffe blinde die bijvoorbeeld het liefst een rode trui draagt omdat dat "fel en warm is".
Het valt niet zo direct op, maar kleuren hebben codes : koud, warm, opvallend, discreet, enz.
Wie die kleuren ziet, denkt daar meestal niet aan !
Nochtans, « voel » je de kleur van onze kleren naarmate ze de zonnestralen opnemen : draag eens zwart in de zomer, je zal het verschil wel voelen ! Omgekeerd met wit.

Op de foto zie je een doek dat het salon bij ons thuis versiert.
Dit heeft een blinde gemaakt (Josée Andréï), een Belgische Sjamaanse kunstenares die in Californië woont.
Ze kiest de kleuren op haar "gevoel". Op dit portret is het haar goudblond. Dat wou Josée ook zo.
En de kleur die ze koos is echt verrassend : ze verandert volgens het licht van "goud" naar "blond".

Zo zie je maar, hé ! Er is zoveel te zien als je niet ziet !
Van Luc Boland, om 17:24 :: Mijn eigen wereldje :: #137 :: 2 reacties
 

woensdag 23 maart 2005

104. Ik schilder ! (kleuren 1)

Peinture de LouOp een dag vroeg Eva aan mama of ze mocht schilderen.
Toen ik dat hoorde, heb ik direct geëist dat ik dat ook mocht doen (terwijl juf Marie-Anne mij soms met veel moeite aan het schilderen krijgt).
Ik heb dus mijn eerste "schilderij" gemaakt met de kleuren die ik zelf heb gekozen :"Mama, ik wil ... groen, oranje, rood...".
En dit is het resultaat.
Ben er best fier op !
Van Luc Boland, om 09:26 :: Mijn eigen wereldje :: #136 :: 2 reacties
 

dinsdag 22 maart 2005

103. Kalf !

Marguerite, la vacheTrouwe lezers weten dat ik graag speel met woorden en klanken.
Vorige week op de buiten heeft papa mij een verhaaltje geleerd dat goed paste in het kader : het kalf !
Kent u het ?

"Het kalf wordt een koe die twee dingen afgeeft : melk en drek.
Melk ? Van geen enkel belang, maar drek…

Verder lezen

Van Luc Boland, om 08:33 :: Lollige Lou :: #135 :: 2 reacties
 

maandag 21 maart 2005

102. Lopen in de blaadjes

nullPapa heeft geprofiteerd van zijn uitleg over de blaadjes die vallen om mij tussen die blaadjes te doen lopen. Kinderen zijn daar dol op… waarom ik dan niet ?

Echt geslaagd was de eerste poging niet : ik heb een paar stapjes gezet maar ik vond de grond nogal onvast. Het leek wel zand : de meeste niet-zienden of slecht-zienden houden niet zo van oppervlaktes die zacht zijn en niet plat. Logisch.
Maar wat ik wel heel tof vond, waren de stappen van papa als hij in de blaadjes trapte en ze rond mij vlogen.
Nog zo’n idee van hem waar ik niet zo direct van af zal geraken, vrees is !
Van Luc Boland, om 09:12 :: Dag na dag :: #134 :: Geen reactie
 

zondag 20 maart 2005

101. Zeg, papa, wat is dat de herfst ?

Forêt en automneIn de herfst vallen de blaadjes.
Een waarheid als een koe, zeg je ? Hé, ik ben wel blind, hoor !

Ik vertelde al over de boswandelingen met papa, als hij me doet voelen aan de bomen om me te doen begrijpen wat een ‘boom’ is.
Maar het is niet omdat ik aan bladeren voel dat ik snap dat ze aan een boom hangen en de hele tijd bewegen en er ook afvallen (ik ben niet zo dol op blaadjes). Inderdaad !

De boswandelingen in de herfst of op het platteland zijn dus de gedroomde kans om alles en nog wat uit te leggen :

Verder lezen

Van Luc Boland, om 17:18 :: Mijn eigen wereldje :: #133 :: Geen reactie
 

zaterdag 19 maart 2005

De muts over de ogen

...beloofd is beloofd : hier dus de foto van mij en mijn muts tot over mijn ogen !
Een echt spook, zei ik toch… maar dan een zwart !
Foto :
Lou et son bonnet
Van Luc Boland, om 10:20 :: Zonder woorden :: #132 :: Een reactie
 

vrijdag 18 maart 2005

100. Ai, ai, ai... (ziek zijn)

Als ik ziek ben, staat het hele huis op zijn kop! Het is als met een heel klein kindje (hoewel ik vijf ben) : ik kan het moeilijk allemaal duidelijk zeggen en dus kan ik alleen maar huilen of boos worden als ik pijn heb. Dat zijn de enige tekenen van mijn algemene toestand, naast koorts en zichtbare symptomen (een lopende neus, enz.).
Daarom zien mijn ouders ook niet direct wat er mis is.
Ik zeg ten hoogste ‘ik heb pijn’ maar zonder te zeggen waar.

Maar eergisteren kwam ik met iets nieuws voor de dag.

Verder lezen

Van Luc Boland, om 08:32 :: Dag na dag :: #131 :: Geen reactie
 

woensdag 16 maart 2005

99. Ik ben bang…

Lou sur son petit pot(of hoe de dingen naar je hand zetten)

Oké, oké, ik geef toe dat ik soms overdrijf.
Maar het is echt waar dat veel dingen me bang maken.
Je moet toch niet blind zijn om bang te zijn… van de leegte, van het onbekende, van de toekomst of van gelijk wat dat je moet doen en waaraan je een slechte herinnering hebt.

Logisch dus dat ik bang ben... en ja, misschien wat meer dan andere mensen. Zoals bijvoorbeeld om kaka te doen... Soms ben ik op voorhand bang dat het me pijn zal doen (je kent dat wel, nogal hard en zo) en ...dat ik een stuk van mezelf zal kwijtgeraken. Dat is naar het schijnt normaal voor kleine kinderen, maar het gaat rapper over als je « dat stukje » kan zien dat in het toilet verdwijnt (wat ik natuurlijk niet kan).

Ik heb dus ondertussen door wat voor effect die magische zin "ik ben bang" kan hebben, mijn gesprekspartner wordt één en al begrip en dus, ach ja, profiteer ik daar al eens van. Het is misschien omdat ik overdrijf dat mijn juf, papa en mama mij soms – lief, maar toch – een beetje uitlachen of me plagen als ik voor de zoveelste keer ‘bang ben’.
Als het zo voortgaat, zal ik er iets anders moeten op vinden om niet te doen waar ik geen zin in heb, of toch uit te stellen !

(PS: op de foto, ik, in de tijd van het potje, samen met mijn olifant die alles herhaalt wat ik zeg.)
Van Luc Boland, om 22:07 :: Mijn eigen wereldje :: #130 :: Geen reactie
 

maandag 14 maart 2005

98. Zindelijk ? Dat is voor hondje Courage !

Lou sur petit pot(of hoe je van onderwerp verandert)

Soms ben ik echt slim.
Als ik iets stoms uithaalde, en ik op mijn kop krijg (bij mijn naam genoemd word), zet ik de dingen even recht en vraag ik dat ze voor dat probleem hondje Courage aanspreken !
Zo vergat ik eergisteren om te vragen of ik naar het toilet kon omdat ik pipi moest doen. Ik ben wel bijna ‘proper’ en vraag als een grote om naar het toilet te gaan, maar ik heb af en toe nog een ongelukje. Zelfs het potje, zoals op de foto, is verleden tijd.
’s Nachts, is het wat ingewikkelder. Ik draag dus nog een pamper om te slapen. Je moet weten dat ik de suikerziekte heb en dat is echt heel vervelend, want zonder medicatie laat mijn lichaam het water even rap weer lopen als het erin kwam. Je moet dus ‘s ochtends en ‘s avonds met een piepklein buisje 0,05 milliliter in mijn neus spuiten van een product dat zich in mijn lichaam verspreidt. En als ik een kou heb of nies binnen de vijf minuten nadat ik dat spul kreeg, werkt het niet (of niet goed) en dan word ik (ongeveer acht uur later) nog straffer dan Manneken Pis ! Maar goed, we zijn er aan gewoon, mijn ouders en ik : elke ochtend beginnen we met het buisje. Het is als een ritueel, een gewoonte

Wat nu dat ongelukje van eergisteren betreft, mijn ouders hadden niks gemerkt.

Verder lezen

Van Luc Boland, om 14:39 :: Mijn eigen wereldje :: #129 :: Een reactie
 

zondag 13 maart 2005

97. Over de mensen die ik graag heb !

Lou à la guitareJe hebt al gemerkt dat ik erg impulsief kan reageren in mijn relaties met mensen. Als het klikt, krijgen ze automatisch een plaats in mijn ‘woordenboek’, dat hangt af van mijn humeur op dat moment, van de omstandigheden… Je moet wel ronduit zijn tegen mij, maar je mag me nooit bruskeren, voorzichtig stapje voor stapje een weg leggen naar mijn wereldje. Daarna is het kinderspel !

Een voorbeeld ?
Deze zomer op vakantie in het zuiden van Frankrijk, bleef Red (een dikke vriendin van papa en mama), enkele dagen bij ons logeren.
We zien haar niet dikwijls, want ze woont nu in Toulouse. Het was dus een mooie kans.
Ik vind tante Red wel tof (zo noemen wij haar). En ze bracht trouwens haar gitaar mee. Je snapt het al… Ik had dat instrument nog nooit van dichtbij ‘gezien’ (Eva trouwens ook niet). En het viel direct in de smaak !

Ik vertel jullie deze anekdote omdat sindsdien (twee maand geleden dus), als mama of papa me vragen wat ik wil doen, ik regelmatig antwoord : "ik wil de gitaar". Want op school spelen we trouwens ook soms met een gitaar, samen met meneer Herman.
Ik denk dat Sinterklaas of de kerstman deze winter werk zullen hebben, zeker nu Eva ook graag gitaar wil leren spelen. Dat belooft ! Arme buren ! Gelukkig zijn het toffe mensen… Ze zullen er wel mee leven (ze zijn nu toch al gewend aan de herrie die ik geregeld schop : met de djembé, of als ik razend kwaad ben, of luid lach).
Ja, ja, je moet maar naast ons wonen !

P.S.: Kusjes, Red, want ik weet dat je daar in Frankrijk mijn avonturen leest !
Van Luc Boland, om 14:50 :: Mijn eigen wereldje :: #128 :: Geen reactie
 

vrijdag 11 maart 2005

96. Maar wie zijn ze toch ?

inconnuZo’n tien dagen geleden doken twee nieuwe personages op in mijn monologen en andere verhalen die ik verzin.

Want als niemand zich met mij bezighoudt, ga ik gewoon op mijn eentje babbelen.
Ik maak verhalen met de woorden die in mij opkomen en met de hoofdpersonages uit mijn leven, de ingebeelde inbegrepen. Logica en structuur zitten er niet altijd in, en ik spring dikwijls van de hak op de tak (zie het audiobestand in mijn bad – kolom links onder).
En telkens als ik deze verhalen verzin, doe ik zoals de acteurs die verhalen vertellen op cassettes of cd’s : ik verander mijn stem per personage (zoals Marlène Jobert als ze « Goudlokje » vertelt). Kortom, ik verander razendsnel mijn stemtimbre voor elk personage, en omdat ik soms nogal murmel, is het niet altijd gemakkelijk om te volgen !

Verder lezen

Van Luc Boland, om 14:53 :: Dag na dag :: #127 :: Een reactie
 

donderdag 10 maart 2005

95. Nu spreek ik nog Vlaams ook !

(Mijn weekje vakantie (8))
In het land waar ik woon, worden er drie verschillende talen gesproken. Op hun negende leren de kinderen een tweede taal op school. Dat doet mijn zus Eva nu dus.

En ze zingt nu Vlaamse liedjes thuis…ik vond het direct tof, toen mijn ouders mij uitlegden dat het een andere taal was, zoals het Engels (zie Artikel van 2/10 : Het Engels accent)
Er was niet meer voor nodig om Eva na te doen of om aan Papa te vragen Vlaams te spreken.
Hij trekt zich wel uit de slag, en antwoordde mij in het Vlaams (...hum...). (denk ik toch). Ik kreeg gewoon de slappe lach.

Sindsdien en vooral tijdens deze vakantie in de Ardennen, vraag ik elke keer aan papa om Vlaams te spreken.
En ik probeer hem dan natuurlijk na te doen, en dan vooral de : "ha’s en he’s" (wie het gewoon is om alleen Frans te spreken, heeft het daar nogal moeilijk mee, zie je).

De foto is genomen tijdens een maaltijd op de buiten terwijl papa mij nadoet als ik Vlaams spreek. Je snapt wel dat ik dat plezant vind !
Van Luc Boland, om 17:26 :: Dag na dag :: #126 :: Geen reactie
 

woensdag 9 maart 2005

94. De haard !

feu (Mijn weekje vakantie (7))
Wat ik vooral leuk vind in het huis in de Ardennen is de open haard.
Ik kan hem wel niet zien, maar ik loop graag van de zetel naar de haard om dan net te stoppen aan de sokkel (...onder toezicht van mama en papa).
Ik steek dan voorzichtig mijn handjes uit, buk me een beetje en draai mijn hoofd om de warmte op mijn wangen te voelen. Het lijkt wel alsof ik naar het vuur luister. En dat doe ik ook. Hoewel ik de eerste keer vooral werd aangetrokken door het geluid van het vuur. Een warmtebron die geluid maakt…dat is nog eens raar en interessant. Niet zoals die radiatoren of gastoestellen. Een open haard leeft ! br>
Het is trouwens daarom dat ik de radiator in het buitenhuis verkies (NVL: nog altijd niet goed ontlucht!). Hij maakt de hele tijd geluidjes als van een beekje. En ik heb ondertussen ook geleerd om hem te doen zwijgen, of integendeel, weer te doen lopen… als ik aan het klepje draai.
Van Luc Boland, om 18:26 :: Dag na dag :: #125 :: Geen reactie
 

dinsdag 8 maart 2005

93. De opgezette beestjes !

salon des Ardennes(Mijn weekje vakantie (6))
Mijn grootoom, die ik niet gekend heb en van wie het huis in de Ardennen is, was een heel geleerd man die, buiten zijn beroep, ook veel wist van de natuur : van de planten en bijen, van de vissen en van paddestoelen, en hij was ook nog eens jager ...
Daarom zit het huis helemaal vol jachttrofeeën : van de kop van een everzwijn of een ree tot een hele vos en allerlei roofdieren – allemaal opgezet -, en daar tussen in, talloze houten beeldjes van herten, reeën, boeken, onyx, enz.
Mama en papa zijn er niet zo weg van, maar het behoort tot de charme en het karakter van het huis.
Het voordeel is natuurlijk dat ze me op die manier kunnen laten voelen aan een "echt" everzwijn, een "echte" ree, een vos, een uil, een sperwer… allemaal dieren die ik anders nooit zou kunnen ‘zien’ op mijn manier, voelen dus.
Het zou u zeker verbazen als ik me gewillig liet overhalen tot dergelijke voelsessies. Wees dan maar niet verbaasd… Mama en papa pakken het dan ook heel rustig aan.
Trouwens, waarom zouden ze zich haasten ? Vluchten zullen die beestjes niet, hoor...
Van Luc Boland, om 14:15 :: Dag na dag :: #124 :: Een reactie
 

maandag 7 maart 2005

92. Een vriendinnetje dat erg op mij lijkt… (3)

Lou et Coline(Mijn weekje vakantie (5))(vervolg)
Maar wat echt goeie vriendjes van ons heeft gemaakt is de oude zetel met veren. Ik doe niks liever dan op en neer springen op de zetels in het buitenhuis (thuis veren ze niet terug). Dat is daar één van mijn favoriete spelletjes
En dus begon ik te springen en luidkeels te roepen : "Boem in de zetel, boem in de zetel !" Coline liet niet lang op zich wachten.
We hebben zo zeker een uur staan springen en lachen, lachen.
Je kan je voorstellen in welke staat we waren, ik ken dan ook die zetel door en door : ik kan tot dertig of veertig centimeter hoog springen en dan gooi ik me naar achter in de zetel.
Maar toen ze ‘s avonds weg was, kon je mij natuurlijk bijeen vegen. Doodop, pompaf, maar in een hoge staat van opwinding !

Enfin, de ontmoeting met Coline was echt wel heel tof en we zullen elkaar zeker terugzien, ook al woont ze ver.

(PS: Coline, als je mama je dit artikel voorleest, dikke kus van mij !)
Van Luc Boland, om 11:37 :: Dag na dag :: #123 :: Geen reactie
 

vrijdag 4 maart 2005

91. Een vriendinnetje dat erg op mij lijkt… (2)

Coline et lou (Mijn weekje vakantie (4 -vervolg)
Mijn mama en de mama van Coline hebben dezelfde voornaam, ik heb daar natuurlijk een spelletje van gemaakt en dat heeft het ijs gebroken.
We amuseerden ons met op onze mama te roepen :
Ik: "Mama Claire ?"
Mijn moeder : "Ja ?"
Coline: "Mama Claire?"
Haar mama: "Ja ?"
...en zo verder, en lol dat we hadden !

Dan wilden onze ouders dat we op de djembé speelden, want we zijn daar alle twee nogal goed in.
Ik heb dan maar een kleine demonstratie gegeven, rap rap, om ze een plezier te doen. Maar Coline vond dat circusnummertje maar niks en weigerde. Dapper meisje.

Dan ging ze spelen met mijn elektrisch pianootje, terwijl ik speelde met mijn telefoon "Buzz Lightyear" (of dacht je dat ik samen met haar met de poppen ging spelen ?). En met ons tweeën hebben we dus een concertje gegeven...
(...wordt vervolgd)
Van Luc Boland, om 14:35 :: Dag na dag :: #122 :: Geen reactie
 

woensdag 2 maart 2005

90. Een vriendinnetje dat erg op mij lijkt… (1)

coline (mijn weekje vakantie (3)
In de Ardennen kwam er een meisje bij ons op bezoek.
Ze heet Coline.
Ze is zes, ze ziet niet goed en ze heeft zoals ik een onderontwikkelde hypofyse. (Ze kent dus ook de avondlijke hormoonprikken).
Haar mama en mijn papa hebben elkaar ontmoet via mail, dankzij de site. Het is dus vers van de pers en niemand kende hen voor ze aankwamen !
Toen ze bij ons toekwam met haar mama, verliep het contact tussen haar en mij niet zo vlot. Het was rond de middag en ik was nogal moe (ik was al wakker van vier uur)
En om eerlijk te zijn, ik ben nogal verlegen met kinderen van mijn eigen leeftijd…alsof ik liever volwassenen heb. Ik heb dus geen echte vrienden of vriendinnetjes van mijn leeftijd behalve mijn klasgenootjes, maar die wonen erg ver.
Ik ben het dus niet gewoon dat ik voorgesteld word aan een schone onbekende…en die nog zowat even oud is, ook ! (Ze gaan er wel tegenaan, mijn ouders !)

Tussen papa, mama en haar mama zat het wel direct goed. En omdat papa ook direct goed overeen kwam met Coline, heb ik mijn eigen deur ook maar opengezet, kwestie van stillekes ook in de sfeer te komen.
(wordt vervolgd...)
Van Luc Boland, om 18:30 :: Dag na dag :: #121 :: Geen reactie
 


dinsdag 1 maart 2005

89. De rust van het platteland... (hum!)

Lou endormi Mijn weekje vakantie (2)
Meestal slaap ik goed in het huis in de Ardennen waar je niks hoort (het is een « verloren gat »).
Ik zeg dus wel : meestal, want dit keer ging het dus helemaal niet !
Is het de overschakeling naar het winteruur of het feit dat ik nu regelmatig siësta houd in de namiddag ?

Verder lezen

Van Luc Boland, om 16:18 :: Dag na dag :: #120 :: Geen reactie
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland