Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Vorige nacht had ik een hele boze droom. Ik huilde en riep op papa. Dat overkomt me niet zo dikwijls… Een keer per week (wel praat ik elke nacht luidop in mijn slaap en beweeg ik heen en weer in mijn bed). Ja zeg, ik mag dan wel blind zijn en wat « anders in mijn hoofd », maar ik zie in mijn droom wel mijn eigen beelden, in verhalen op mijn manier. Ik denk zo een beetje zoals een « tron » (zie de foto die papa voor dit artikel ineen knutselde). Papa (hij heeft het me zelf gezegd om me te troosten), denk dat ik het niet gemakkelijk moet hebben om droom van echt te onderscheiden. Hij zegt ook dat ik vooruit zal gaan in het leven als ik goed dat verschil zal begrijpen. En dus probeerde hij eerst om me mijn nachtmerrie te doen vertellen. Maar dat was veel te moeilijk. En dus kwamen de traantjes weer. Maar het heeft me goed gedaan, vooral omdat papa mij knuffelde en knuffelde. Hij legde me dan uit dat die droom (of nachtmerrie) niet het echte leven was, dat het een manier was om mijn gevoelens te verwerken. En dat als ik dus iets of iemand tegenkwam in mijn droom die mij kwaad doen, dat helemaal niet waar is in het echte leven. En ik dacht aan mama die me zo dikwijls zegt dat ik niet bang moet zijn. Ik werd er helemaal rustig van. En ik heb tegen papa gezegd : « papa en mama zorgen dat Loulou niets gebeurt". En daarna heb ik nog heel lekker geslapen.
Kiele-kiele, daar krijg ik nooit genoeg van… Nu heb ik de neiging om mijn eigen gevoelens over te dragen op dingen (noem maar op), maar op een dag had papa er iets op gevonden. Ik voelde me niet zo lekker in mijn vel en ik huilde. En dus zei ik : "De zetel weent !" Papa vond dat best geestig en noemde me een deugniet, want volgens hem kon een zetel gewoonweg niet wenen. Maar ik hield vol. En dan begon hij me te kietelen…en ik werd weer goedgezind. En van dan af maak ik de hele familie hoorndol omdat ik maar blijf beweren dat « de zetel weent ! » Dat is natuurlijk het startsein voor vreselijke kietelspelletjes… waar ik dol op ben. (zie foto in de rechterkolom Dat zal ze leren, hé.
Maar ik moet toegeven dat ik zo voor veel dingen mijn eigen uitleg heb. Als de telefoon weent wil dat zeggen dat ik niet met opa kan praten en als de tafel pijn heeft, heb ik me zelf ergens gestoten, enz. En telkens verbeteren mijn ouders mij…Maar ik weet nog niet of ik ze die strijd zal laten winnen !
Ik ben gek op water ! Waarschijnlijk omdat het me aan mijn verblijf in mama’s buik doet denken. Maar zonder te overdrijven, want ik kan niet zwemmen en «ik ben bang » (die woorden komen vaak uit mijn mond). Ik kan dus uren in bad blijven zitten tot het water helemaal koud is. Idem voor het zwembad. Het probleem is echter dat ik niets liever doe dan het water overal heen spatten in de badkamer, maar daar is een planken vloer. Mijn ouders zijn soms zo’n zeuren, elke keer is het weer van : "niet te veel spatten, hé Loulou !" Ik moet toegeven dat ik dat dikwijls rap vergeten ben.
Mijn grote zus woont om de week bij ons (de andere week woont ze bij haar mama). Ik snap het niet, maar dat moet ook niet. Ik zie haar ook best graag. Ze is superslim en creatief. En op haar vijftiende is ze al zo volwassen dat ze er meer dan één de mond snoert. Op school of ergens anders, praat ze over mij alsof het de gewoonste zaak van de wereld is om een geestelijk gehandicapt en blind broertje te hebben. Haar vrienden en vriendinnen twijfelen soms of het wel waar is, omdat ze er zo normaal over doet. De mensen zijn soms raar, vind ik. Alsof je ongeluk en pijn moet doodzwijgen, alsof je constant in zak en as moet zitten. Ze zijn niet te tellen die keren dat mijn ouders moeten horen als ze het over mij hebben : « Lieve God », of « Dat is verschrikkelijk » « Hoe erg ! » en ga zo maar door…
Ik wou het es over mijn zusje hebben. Ze heet Eva, ze is negen en ik wil haar in de bloemetjes zetten. Eerst en vooral omdat ik bijna alle vrije tijd van mijn ouders opslok en zij daar de dupe van is. Papa en mama leggen haar dikwijls uit hoe dat komt, en ze snapt het wel, hoewel ze nog maar negen is. En als ik me pijn doen, of woedend ben, komt ze me altijd direct troosten. Maar op die momenten heb ik mezelf niet onder controle en ben ik boos op de hele wereld…en dan vooral op de eerste persoon die mij komt helpen. Ik begin dan te bijten, te krabben, te slaan... Arme Eva ! Maar ze heeft een brede rug, mijn zus, en ze blijft maar voor mij zorgen (onlangs nog nam ze een verhaaltje dat ze zelf verzon op een cassette op, zomaar voor mij). Ze is dus fantastisch, mijn zusje. Dank je wel !
12. Ik babbel met meneer René ...om zes uur in de morgen !
...Het is zes uur in de morgen... Papa en mama slapen nog als ik begin te gillen in mijn bed (al slissend) : "Genoeg, meneer René!". Wel ja, ik wou niet meer slapen en dus deed ik Meneer René na (een van mijn grote klassiekers ! papa moet voor mij altijd meneer René imiteren). Meneer René is een meneer van een zekere leeftijd die zich met het schoolkoor bezighoudt. En omdat ik zo graag zing en vooral dol ben op speciale stemmen (ik herken iedereen uit mijn omgeving bij het eerste woord dat ze uitspreken) ...en omdat er bij Meneer René een haartje op de tong ligt, zoals wij dat zeggen, doe ik hem graag na als hij zich erg boos maakt (en dat gebeurt op school wel eens, want daar zijn nog meer straffe gasten zoals ik). Helaas vond mijn mama die morgen mijn imitatietalent maar niks, want ze kwam me vragen om ermee op te houden !
In juni hadden we het liedje "Adieu monsieur le professeur" aangeleerd, omdat onze directeur met pensioen ging. Het was een geheim natuurlijk. Maar ik kende het liedje al van bij de eerste repetitie. En dus zong ik non stop op school ... "Adieu monsieur le directeur...". Van een verrassing gesproken ! Hum...
Oh, nog iets…als je straks een papa met zijn zoon tegenkomt die samen onnozel lopen te lispelen, let er niet op. Wij zijn het !
Ze heeft een vriendelijk berichtje gezet op de site en dus wou ik hier Marie-Anne danken, omdat ze me met zoveel geduld de dingen van het leven aanleert… als ik wil natuurlijk ! Want op foto’s zie ik er misschien wel schattig uit, maar mijn karakter is dat niet altijd. Angsten, tics, obsessies, verwarring zijn mijn dagelijkse kost. Ik moet veel moeite doen om mij op iets te concentreren. Daarom wil ik haar en het hele team van het IRSA (mijn school in Ukkel) heel erg danken : de leerkrachten, het hulppersoneel, de therapeutes, de toezichtsters..... en Meneer René (over hem heb ik het nog wel) ;-)
Ja, het is weer zo’n Frans woordgrapje. Maar ik neem aan dat mijn lezers knappe koppen zijn, dus…De clou zit ‘m in de andere betekenis van mijn naam, maar dan wel met een ‘p’ : een ‘loup’ is een wolf in het Frans. Het zit zo. Toen mijn mama en papa mijn voornaam kozen (Lou dus), wisten ze natuurlijk niet dat ik blind zou zijn (ze hadden wel direct door dat er iets niet klopte, maar de diagnose volgde pas na vier maanden onderzoeken in de kliniek – geen goeie herinnering noch voor mij noch voor hen - ). Soit, ik luister dus dolgraag naar verhalen (bijvoorbeeld als de Franse sproetige actrice Marlène Jobert ze voorleest : "Le loup et les 7 petites chèvres", inderdaad, de wolf en de zeven geitjes... ). Je voelt het al aankomen… mijn ouders hebben de grootste moeite om mij uit te leggen dat ik een jongetje ben en geen « wolf » (Loup in het Frans dus) « En, trouwens, een wolf (loup dus, volgen jullie nog ?), is daarom niet altijd een stout dier ». Ik denk dat het nu eindelijk op mijn harde schijf staat, maar ze kregen dan nog het lumineus idee om een ‘chien loup’ (een wolfshond, juist) in huis te halen. Hij slokt alles op wat van de tafel valt als ik eet.
De boodschap is dus : denk goed na als je een voornaam kiest, want het kan de dingen erg ingewikkeld maken !
Als je zo hoort hoe anders ik ben dan anderen (zie de andere artikels), dan vraag je je zeker af : « maar hoe houden je ouders het vol ? ». Wel, hoewel ik nog verrassingen in petto heb (ik heb nog veel te vertellen, zoals over mijn sluimerende suikerziekte, de hormoonspuiten en andere middeltjes die mijn lichaam nodig heeft…), maar mijn papa en mama zijn best gelukkig. Ik zweer het ! Omdat ze elkaar graag zien. Zo simpel is dat. En omdat ze erg verliefd zijn op elkaar, houden ze ook van de ‘vruchten van hun liefde’ zoals dat heet : ik en mijn twee grote zussen. Hoewel het natuurlijk niet elke dag leuk is. Er zijn minder goeie momenten, wat minder optimisme. Vooral bij papa. Maar dat is het leven, hé.
Soms kan ik echt het verschil niet maken tussen de dag en de nacht. Logisch, want ik zie niet wanneer het licht is. Mijn enige houvast is de rust. Dus zit ik soms in mijn bed te feesten tot 11 elf uur ‘s avonds of vanaf 3 uur ‘s morgens (ik mag toch wel feesten in mijn eigen bed, zeker !). Ik geef toe dat ik na die raves op mijn eentje, de volgende dagen doodop ben. En dus werk ik op school (een speciale school voor geniale koppen zoals ik) niet erg mee en daar windt mijn meesteres, M. zich dan over op. Het gebeurt dus dikwijls dat ik op de terugweg in de auto in slaap val, of soms op de vloer van het salon. Maar wat is dat eigenlijk, 24 uur ? Een dag ? Een jaar ? Wat is dat de tijd die voorbijgaat ? Mijn ouders weten er ook niet altijd een antwoord op….
Een taal leren, dat is ingewikkeld. Oké, oké, ik doe niet veel moeite, maar mijn hersenen willen ook niet altijd mee. Ik verwar altijd "ik", "jij" en "hij"... en om het nog wat moeilijker te maken, verwar ik ook soms een ontkenning met een bevestiging. Papa noemt dat dyslexie, of eerder, geestelijke verwarring. Maar mijn ouders moeten dan wel hun neuronen doen werken om mij te verstaan ! Dat kan hen alleen maar goed doen ! Het resultaat is iets in de stijl van : als ik mijn ‘tutter’ wil om te gaan slapen of als ik me pijn deed, zeg ik : "Jij wil je tutter niet". Mijn ouders hebben daar iets op gevonden. Ze antwoorden dan : "Nee, ik wil mijn tutter niet!". Ik kan dan niet anders dan zeggen : "ik wil mijn tutter". Lastige mensen, soms ! En soms hou ik ze voor het lapje door met opzet dingen verkeerd te zeggen : ik zeg dan "jij wil water", ze verbeteren mij : "nee ik wil geen water", en dan zeg ik het juist "ik wil water alsjeblieft mama". Toegegeven, ik word er elke dag beter in !
Wat ik vooral geestig vind (hoewel ik er soms ook nerveus van word en dan wel eens verschrikkelijk boos kan zijn!), is dat mijn papa en mama nog altijd niet de hele gebruiksaanwijzing hebben gevonden om met mij te communiceren. Ok, ik ben niet simpel… Maar het probleem is, dat ik het leven zie zoals jullie een droom zien… of een nachtmerrie soms. Ik zou wel graag alles onder controle hebben, maar het gaat niet altijd (zelfs bijna nooit) zoals ik het wil. Ik heb niet dezelfde ankers als jullie. En dat zandkorreltje in mijn hoofd doet het er al eens knarsen. Ik kan me de dingen niet goed voorstellen. Leg mij dus maar eens uit dat ik niet in het gras in de tuin kan gaan zitten omdat het regent ! Papa moet dan maar de regen stopzetten zoals hij een CD stopzet, verdorie ! Jullie snappen het al, ik vind mijn ouders soms echt dom en dat maak ik ze dan ook op alle mogelijke manieren duidelijk.
Omdat papa en mama stilaan de buik vol hadden van de ‘papous à poux’ en van de ‘Papous pas papa à poux pas papa’, probeerde mijn vader uit te leggen wat aarde, landen waren... Ik wist wel in welke gemeente ik woonde, en dat ze in België ligt (ik ken zelfs mijn adres), maar ik had geen flauw idee dat er zoveel landen waren en dat de aarde zo groot was. En dus somde papa alle landen van de wereld op, met de naam van de inwoners. Ik kan jullie nu dus vertellen dat de inwoners van Monaco Monegasken zijn, dat de Afghanen in Afghanistan wonen en de Pakistanen in Pakistan ; ik ken de Burkinezen, de Jemenieten, de Malagassiërs, de Cubanen, de Guatemalteken, enz... Maar ze zijn wat begonnen, want met dat spelletje maak ik mijn ouders stapelgek : als ze me vragen wat ik wil doen of tijdens het eten, begin ik : "Noem me landen op, papa !" En omdat papa nog koppiger is dan ik, vraagt hij me altijd om te beginnen en er enkele te noemen. Dan neemt hij over, wat ik niet altijd zo plezant vind. Ik snap niet waarom ik mij moe moet maken als papa ze toch allemaal kent !
Ik vertel straks wel meer over mijn muzikale avonturen. Maar eerst wil ik jullie zeggen van welke muziek ik zoal hou, en dat kan nogal verschillen ! Ik ben dol op Dick Annegarn (die ik op mijn tweede al a cappella zong), op Gainsbourg (periode 1960 / 66), Arno, Sharko, Muse, Bashung, Birkin, Benjamin Bioley, M (Mathieu Chedid), Karen Ann, Coldplay, Dutronc, Archive, Murat (hoewel hij gaat vervelen), Cabrel, Coralie Clément enz... En ik ben ook gek op alle hits van het moment (een drama voor mijn ouders) : momenteel krijgen ze zo’n 100 keer per dag "Chiwawa" te horen ... En ik luister ook graag naar voorleesverhalen op cassette : aan de top staat "Les aristochats" (gelezen door de grote komiek Louis De Funes) en Colargol (die mijn papa op CD graveerde). Ik wil altijd of toch bijna altijd muziek : als ik eet en als ik speel thuis (ik kan tegelijkertijd naar twee of drie muziekbronnen luisteren). In de auto moet de radio opstaan, en als ik een nieuw deuntje hoor begin ik soms (na de eerste strofe en het eerste refrein) de tweede stem.
Je weet dus al dat ik in mijn hoofd anders ineenzit... En dat is zacht uitgedrukt !Laten we zeggen dat ik me op mijn gemak voelde in mijn wereldje van altijd dezelfde gebaren en woorden die ik leuk vind ! Ik ben dol op woordspelingen en spelletjes met woorden. Eén van mijn favorieten is het aftelrijmpje of noem het tongbreker van de « Papous ». Ik zei het al, bij ons thuis spreken ze Frans, dus het is een Frans versje maar ik zal het proberen uit te leggen. Toen ik op een dag weer zat te niksen in de auto, vond mijn grote zus Mathilde er niks beters op dan de tekst van « Papous » voor te lezen (om het uit het hoofd te kennen, moet je wel heel straf zijn). Het ging zo : ‘Chez les papous, il y a des Papous et des pas Papous. Chez les papous, il y a des Papous papas et des Papous pas papa. Chez les Papous, il y a des poux. Il y a donc des Papous papa à poux, des Papous papas pas à poux, des Papoux pas papa à poux et des Papoux pas papa pas à poux....(enz.)’. Wat het allemaal wil zeggen, is van geen belang. Je snapt het wel, hé. Enfin, ik kreeg natuurlijk de slappe lach… en ik wou het rijmpje altijd weer opnieuw horen. Je moet weten dat ik gewoon aanvoel, of aan de toon van de stem hoor of iemand het goed met mij meent. Als het niet speels bedoeld is, verstijf ik gewoon (of ik word heel boos, keer me af, negeer de persoon in kwestie). Stel u ook eens in mijn plaats, hé ! Waarom zou ik geen plezier maken in ‘t leven ? Dus negatieve dingen en beperkingen doen mij dichtklappen als een oester die bedreigd wordt. Het probleem is natuurlijk dat papa en mama niet altijd de tijd hebben om van alles een spelletje te maken. Je had hun gezicht es moeten zien toen ik ze ‘s morgens niet begroette met dag, maar begon met : "Chez les papous... en nu doet papa de Papous!" (want ik ben ook nog lui, hoe slim ik ook ben). Ik trek een beetje op « Rain man" (de autist vertolkt door Dustin Hoffman) : ik heb mijn grillen, mijn obsessies, mijn stokpaardjes en mijn gewoontes en soms, ik heb het wel door, doen mama en papa hun best om mij wat af te remmen, of in elk geval om me ook andere dingen te leren kennen.
Laten we duidelijk zijn ! Mijn papa heeft deze site niet gemaakt om tranen te doen rollen…maar omdat hij het als « kunstenaar » (scenarioschrijver, regisseur, auteur...), vanzelfsprekend vond om mijn vaardigheden te gebruiken voor een heel persoonlijke, maar hopelijk nuttige, getuigenis.
Hallo, mijn naam is Lou. Ik ben vijf (op september 2003). Ik ben blind geboren en in mijn hoofd zit ik helemaal anders ineen dan jullie… Mijn papa heeft deze site willen maken om jullie te vertellen over wat we samen allemaal meemaken en hoe ik mijn plekje in de wereld vind. Tot binnenkort ! Lou
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal. Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen, maar telkens met de datum waarop ze werden geschreven (dus iets meer dan een jaar voordien). Dus, u moet naar de "archieven per maand" zoeken om een nieuwe "post" te vinden (even als de datum is b.v. oktober 2003) DUS REGELMATIG, ZAL IK NIEUWE POST TOEVOEGEN (330 post in het frans op november 2004 !).
BEDANKT Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Veel dank ook aan Christine Leroy voor de vertaling. Luc Boland de vader van Lou.