Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

november 2004 »
MaDiWoWoDonZaZon
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
2930
 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou als acrobaat

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 

zaterdag 27 november 2004

14. Mijn grote zus Mathilde

MathildeMijn grote zus woont om de week bij ons (de andere week woont ze bij haar mama). Ik snap het niet, maar dat moet ook niet. Ik zie haar ook best graag.
Ze is superslim en creatief. En op haar vijftiende is ze al zo volwassen dat ze er meer dan één de mond snoert.
Op school of ergens anders, praat ze over mij alsof het de gewoonste zaak van de wereld is om een geestelijk gehandicapt en blind broertje te hebben. Haar vrienden en vriendinnen twijfelen soms of het wel waar is, omdat ze er zo normaal over doet.
De mensen zijn soms raar, vind ik.
Alsof je ongeluk en pijn moet doodzwijgen, alsof je constant in zak en as moet zitten. Ze zijn niet te tellen die keren dat mijn ouders moeten horen als ze het over mij hebben : « Lieve God », of « Dat is verschrikkelijk » « Hoe erg ! » en ga zo maar door…
Van Luc Boland :: samedi 27 novembre 2004 à 13:08 :: Mijn eigen wereldje :: #29 :: rss


Uw commentaaren

Geen commentaaren.

Een commentaar toevoegen

Naam of bijnaam :
E-mail (facultatief) :
Website (facultatief) :
Commentaar  :
De HTML-code verschijnt als tekst in het commentaar, de netadressen worden automatisch geconverteerd.
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland