Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Als je zo hoort hoe anders ik ben dan anderen (zie de andere artikels), dan vraag je je zeker af : « maar hoe houden je ouders het vol ? ». Wel, hoewel ik nog verrassingen in petto heb (ik heb nog veel te vertellen, zoals over mijn sluimerende suikerziekte, de hormoonspuiten en andere middeltjes die mijn lichaam nodig heeft…), maar mijn papa en mama zijn best gelukkig. Ik zweer het ! Omdat ze elkaar graag zien. Zo simpel is dat. En omdat ze erg verliefd zijn op elkaar, houden ze ook van de ‘vruchten van hun liefde’ zoals dat heet : ik en mijn twee grote zussen. Hoewel het natuurlijk niet elke dag leuk is. Er zijn minder goeie momenten, wat minder optimisme. Vooral bij papa. Maar dat is het leven, hé.
Soms kan ik echt het verschil niet maken tussen de dag en de nacht. Logisch, want ik zie niet wanneer het licht is. Mijn enige houvast is de rust. Dus zit ik soms in mijn bed te feesten tot 11 elf uur ‘s avonds of vanaf 3 uur ‘s morgens (ik mag toch wel feesten in mijn eigen bed, zeker !). Ik geef toe dat ik na die raves op mijn eentje, de volgende dagen doodop ben. En dus werk ik op school (een speciale school voor geniale koppen zoals ik) niet erg mee en daar windt mijn meesteres, M. zich dan over op. Het gebeurt dus dikwijls dat ik op de terugweg in de auto in slaap val, of soms op de vloer van het salon. Maar wat is dat eigenlijk, 24 uur ? Een dag ? Een jaar ? Wat is dat de tijd die voorbijgaat ? Mijn ouders weten er ook niet altijd een antwoord op….
