Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

november 2004 »
MaDiWoWoDonZaZon
1234567
891011121314
15161718192021
22232425262728
2930
 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou als acrobaat

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 


maandag 29 november 2004

16. Van de zetel die weent !

lou guiliKiele-kiele, daar krijg ik nooit genoeg van…
Nu heb ik de neiging om mijn eigen gevoelens over te dragen op dingen (noem maar op), maar op een dag had papa er iets op gevonden. Ik voelde me niet zo lekker in mijn vel en ik huilde. En dus zei ik : "De zetel weent !" Papa vond dat best geestig en noemde me een deugniet, want volgens hem kon een zetel gewoonweg niet wenen.
Maar ik hield vol. En dan begon hij me te kietelen…en ik werd weer goedgezind. En van dan af maak ik de hele familie hoorndol omdat ik maar blijf beweren dat « de zetel weent ! » Dat is natuurlijk het startsein voor vreselijke kietelspelletjes… waar ik dol op ben. (zie foto in de rechterkolom
Dat zal ze leren, hé.

Maar ik moet toegeven dat ik zo voor veel dingen mijn eigen uitleg heb. Als de telefoon weent wil dat zeggen dat ik niet met opa kan praten en als de tafel pijn heeft, heb ik me zelf ergens gestoten, enz.
En telkens verbeteren mijn ouders mij…Maar ik weet nog niet of ik ze die strijd zal laten winnen !
Van Luc Boland, om 15:09 :: Mijn eigen wereldje :: #31 :: Geen reactie
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland