Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Als uitzondering op de regel, spreek ik (de papa van Lou) in dit artikel voor een keer in mijn eigen naam. Ik ben superman niet, en Rambo al helemaal niet. Kortom, om eerlijk te zijn, word ik soms wel eens triestig als ik aan Lou denk. Het is nu eenmaal zo dat heel wat dingen in het leven me met de neus op zijn handicap drukken… de dingen die hij nooit zal zien of ontdekken, of gewoon niet zal kennen of beleven.
Je kan dingen een plaats geven, in het reine komen met wat je als onrechtvaardig beschouwt, de pijn van een wonde kan wat helen, maar er blijven sporen achter, als een litteken. En dan zijn er die periodes dat Lou een stap achteruit zit, en bemoedigend is dat niet echt. Maar wees gerust, dat gaat ook allemaal weer voorbij, zowel voor hem als voor mij en ik zet me er altijd weer boven, want Lou maakt ons ook erg gelukkig en leert ons zelf ook dingen ontdekken (want hij heeft het voorrecht èn de eer, net als zijn zussen trouwens, dat hij me er meer dan eens toe dwingt om mezelf in vraag te stellen en dus te veranderen !). Soit. Op een dag had ik een gesprek met zijn grote zus Mathilde en plots overviel me een down gevoel. We hadden het over Lou (hij was er zelf niet) en ik gooide eruit wat me het meeste pijn deed, wat ik gewoonweg zelfs niet kan verdragen : de gedachte dat wij, zijn ouders, er niet meer zullen zijn en Lou in een instelling zou belanden. Want misschien zullen zijn zussen wel niet voor hem kunnen zorgen, om duizend en één redenen, waarvan één voor de hand ligt : als volwassene moeten en zullen zij hun eigen leven opbouwen. Ik heb Mathilde op alle mogelijke manieren duidelijk gemaakt dat zij zich daar nooit schuldig over moet voelen, dat niemand maar dan ook niemand daar mag over oordelen, laat staan veroordelen. Moeilijke opgave. Ik had er liever helemaal niet over gepraat, hoewel Mathilde, op haar bijna vijftiende, al heel rijp is. Maar ja, mijn emoties kregen de bovenhand. Ik kan niet meer doen alsof. ’s Anderendaags vond ik een bericht van haar op de site, dat sommigen van u misschien al hebben gelezen in de reacties : "Mijn lief klein broertje… mijn kleine Lou… zelfs al zal je dit nooit kunnen lezen, iemand zal het je voorlezen… maar weet dat sinds jij in ons gezin kwam, alles is veranderd… maar opgelet !!!! niet in negatieve zin, integendeel zelfs!!!! We hebben veel van jou te leren en jij van ons… wij moeten je de wereld waarin je leeft en die je niet kan zien, leren kennen (en sommige dingen zie je ook maar beter niet), maar ik hoop dat je op een dag kan begrijpen wat ik je hier wil zeggen…Ik wil je zeggen dat ik je nooit zal laten vallen, ook al is het momenteel nogal moeilijk om met jou ‘in contact te komen’ ( dat komt wel, ik doe er alles aan), maar ook al zie je niet, je bent en blijft een fantastisch kereltje, we ontdekken dingen in het leven samen met jou, op jouw manier !!! En je zal ons nog zoveel dingen leren die anders aan ons zouden voorbijgaan. Zo, ik denk dat ik je alles heb gezegd wat ik je wou zeggen of bijna toch… Kusjes, broertje van me. ‘k zie je graag, Mathilde." Ik bedoel maar, ik weet dat Mathilde het momenteel wat moeilijk heeft (ook al omdat ze in de puberteit zit), en ik zou haar hier graag een hele grote pluim willen geven en haar zeggen dat ze werkelijk een geweldige en moedige meid is, ze is oprecht in haar overtuigingen, ook al zijn de confrontaties die daaruit volgen, niet altijd makkelijk. Dat was het.
Van Luc Boland :: dimanche 16 janvier 2005 à 14:35 :: Infos
:: #89
:: rss
Uw commentaaren
je doet het heel goed heb ik zo den indruk! :-)
Le dimanche 16 janvier 2005 à 15:59,
commentaire par
cms
:: site :: #
Luc,ik ben al dikwijls komen lezen en jullie doen het fantastisch goed! Nog een dikke proficiat voor de zus van Lou!
Le lundi 17 janvier 2005 à 23:52,
commentaire par
Lady Rosita
:: site :: #
Cms et Rosita,
bedankt. Ik kan niet beschijven de plezier dat ik heb om zo met jullie te communikeren... Euh sorry voor mijn slechte vlaams en voor de weinige tijd om te kunnen behandworrden
Le mardi 18 janvier 2005 à 20:33,
commentaire par
Luc
:: #
Hallo Luc, het geeft niet. Ik begrijp best wat U schrijft!
Groetjes!
Le mercredi 19 janvier 2005 à 16:43,
commentaire par
Lady Rosita
:: site :: #