Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
145. Kroniek van de tijd die voorbijgaat (9) : Drie stappen vooruit...
...Drie stappen achteruit.
Daar bestaat een liedje over. Maar bij mij is het eerder, twee stappen vooruit en één grote stap achteruit. Ja, zo ben ik : ik ga met kleine stapjes vooruit, het ene na het andere en dan plots met volle kracht weer in achteruit !
Komt dat door de griep die mij nogal last heeft bezorgd ? Ik was er trouwens niet gerust in. (Mama en papa hebben wel honderden keren moeten horen "ik ben bang" toen ik hoge koorts had). Je zou van minder !
Komt het ook door de ziekte dat papa en mama dikwijls een uitzondering maaken en van mij minder moeite vroegen dan anders ? Daar had ik natuurlijk niks tegen, maar nu ik genezen ben, ligt de lat weer hoger. Ik moet nu weer alleen de trap op, niet meer op de arm van mama, "nada" met eten als ik honger heb (...).
Voelen mijn antennes aan dat de zenuwen wat gespannen staan in de buurt ?
