Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
...Ik heb het nog niet verteld, maar één van mijn favoriete spelletjes is voor "Courage" spelen. Dat is een hondje uit een tekenfilm die mijn zus op een dag net voor het avondeten zat te bekijken. Ik was er direct helemaal weg van omdat hij zo grappig is. Hij is nog erger dan ik : hij is altijd bang en dan doet hij heel heel snel : "beloebeloebeloebelebele". Ik lach me dan gewoon een ongeluk. En dus speel ik dikwijls dat ik zelf dat hondje « Courage » ben en ik doe hem perfect na. Ik profiteer ervan om dingen te doen passeren die ik zelf niet mag doen of zeggen : een boertje, een vloek en dan zeg ik (gemaakt boos) : « Klein hondje Courage, je mag niet boeren » (en natuurlijk laat ik er dan zelf gauw een !). Of als papa of mama me vragen om iets te doen, dan zeg ik ze voor hoe ze dat moeten zeggen. Dat geeft dus : Mama: -"Lou, kom je in bad"? Ik (Lou): -"Klein hondje Courage, kom je in bad?" (dan) -"Nu mama !". En dan moet mama die zin herhalen en me klein hondje Courage noemen en dan antwoord ik haar zoals in de tekenfilm : "ja".
Soms willen mama en papa dat spelletje niet meespelen, ja, ik weet het, ik doe het heel, heel dikwijs, en vooral : IK zeg zelf wat ik graag zou horen ! Die volwassenen zijn niet altijd even leuk, hoor ! (op de foto bij dit artikel staat het fameuze hondje Courage en, daarnaast, de tekening van het figuurtje dat Eva voor de site maakte).
