Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou aan de djembé

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 


vrijdag 24 december 2004

41. "Rood licht ! Groen licht !"

Enkele weken al is één van mijn favoriete spelletjes : "Rood licht ! Groen licht !".
Je raadt het al, het principe is een beweging te onderbreken als ik "Rood licht !" zeg en omgekeerd voor « Groen licht ! ».
Het is nu eens een goed middel dat mijn ouders gebruiken om me te doen voortmaken als ik weer treuzel (bijvoorbeeld op de trap om naar de badkamer te gaan), en dan weer een middel dat ik gebruik om, integendeel, de dingen te laten duren en plezanter te maken.
Ik speel dit spelletje dus te pas en te onpas : om te lopen, te eten, me aan te kleden...en te spelen. Soms komt het mama of papa natuurlijk niet goed uit want als ik een beetje te veel "rood licht" zeg, gaat het nog trager vooruit. Maar het is zo plezant om stokstijf te blijven staan, om niet meer te bewegen met een volle lepel soep (die al overloopt zonder dat ik het besef)...
Zo is het altijd met mij : wit of zwart, positief of negatief…al naargelang hoe ik me op dat moment voel. Maar soit, ik ben dol op dit spel dat me soms doet trillen van pure lol (letterlijk).
Ah, ja,…ik weet dat er ook oranje lichten bestaan, maar dat interesseert me minder… Waarom halve maatregelen ?
En vooral, waarom zo serieus zijn in een wereld die ik tot luilekkerland zou willen omtoveren ?
Van Luc Boland, om 16:40 :: Dag na dag :: #67 :: Geen reactie
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland