Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Toen mama en ik thuiskwamen van onze wandeling, vonden we papa op straat. Hij deed een poging om de platte band van mama te herstellen. Het knarsend geluid van de bouten die hij losschroefde beviel mij wel en ik wou bij hem blijven. "Krak doet de bout!" - "Kling! Doet de sleutel die de hele tijd valt". Je snapt het, ik heb hem zo op mijn eigen manier geholpen. Hij heeft me dan laten voelen aan de platte en aan de nieuwe band. Ik heb zelfs geprobeerd om er aan te heffen. Zwaar, zeg ! Papa heeft me getoond dat een band kon rollen. Voor mij is een auto niet meer dan een zitbank die lawaai maakt, die beweegt, met een achterdeur (de mijne), een rugleuning aan mijn voeten en wat carrosserie. Ik kan me dus niet echt voorstellen hoe een hele auto eruit ziet. Dat geldt trouwens voor veel dingen, die ik beetje bij beetje ontdek. Daarom neemt hij me soms, als we thuiskomen van school en in de straat rijden, op zijn knieën en bestuur ik de auto samen met hem. Ik doe niets liever dan dat stuur samen met hem vasthouden. "Links! Rechts !" . En vooral die toeter ! Maar papa heeft niet zo graag dat ik toeter.
Zo, de platte band is vervangen. Ik ben een beetje zoals die band (het is tijd voor een dutje, want ik heb deze nacht ook gefeest in bed, denk ik). En papa ook. Dodo, allemaal !