Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou en kiele-kiele

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 


dinsdag 7 december 2004

25. De kicks (3 einde) : "Dankjewel" Disney !

(...) Trouwens, anderhalf jaar geleden (ik was toen drie en half), trokken we met het hele gezin een weekendje naar Eurodisney om de grote zussen een plezier te doen, want zij waren er nog nooit geweest. Ik was te klein voor de meeste attracties.
En weet je wat, papa en mama hebben ondanks hun verzoek, inkom voor mij moeten betalen. Erger nog, ik mocht nooit voorgaan op die enkele molens waar ik wel op kon. Papa kreeg het op zijn heupen… en nog geen beetje. Hij heeft ze zelfs een brief geschreven (ervoor en erna). Het antwoord ? Niks, helemaal niks. Nada. Ouder dan drie ? Betalen. Punt.
Maar omdat mijn ouders mijn zussen niet wilden laten boeten, zijn we toch gegaan.
Moraal van het verhaal ? Er zijn van die mensen die je zogezegd blij willen maken, maar vooraal blij zijn met je geld. Na !

MAAR STEL JE VOOR ... toen ze van het probleem hoorden via de site (een jaar geleden met de franse versie), hebben ze hun excuses aangeboden (een gehandicapt kind krijgt een gratis toegang voor een begeleider en er zijn speciale ingangen voor hem voorzien). Dus nodigen ze ons, het hele gezin, uit voor een volgend bezoek. DANKUWEL !
Van Luc Boland, om 12:36 :: Mijn eigen wereldje :: #51 :: Geen reactie
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland