Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou als acrobaat

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 

donderdag 2 december 2004

20. Merde = krak-boem-zut-flut !

Papa vloekt dikwijls als het tegenzit.
En omdat hij onhandig is maar wel wil knutselen, hoor ik hem dikwijls roepen :"Merde!".
Dat woordje kwam natuurlijk direct op mijn harde schijf terecht. En natuurlijk riep ik te pas en te onpas, maar vooral te onpas de hele tijd "Merde!", "Merde!", "Merde!"... Op alle manieren : als het kleine hondje Courage (zie artikel hierboven), of zoals Meneer René (idem) enz. ...

Jullie weten al dat ik graag in de huid van anderen kruip. Ik snap trouwens niet waarom hij iets mag wat ik niet mag… En daarbij M…. (even braaf zijn) zeg je als iets vervelend is, dus voor mij is het een manier om wat stoom af te blazen. (Wie zegt ooit M... als alles goed gaat ?).
Dat komt ervan, papa ! Hij moet maar op zijn taaltje letten. Maar, zoals gewoonlijk, overdrijf ik een beetje, ik geef het toe.
Dus zeggen mama en papa mij : "Nee, Lou, ‘merde’ mag je niet zeggen!".
En wat gebeurt er dan : ik zeg dan (als mezelf) : "Merde!"
(en daarna, ook als mezelf)
-"Maar, Louke, je mag niet « merde » zeggen !" (en dan word ik boos op mezelf)
-"merde"
- "Maar ! Loulou, je mag niet ‘merde’ zeggen ! » (en ga zo maar door).
Maar mijn ouders hebben gezocht en gezocht tot ze er iets op vonden.
Nu moet ik zeggen : "flut" of "zut" of ook nog (en daar moest ik toch wel om lachen) : "Krak-boem-flut-zut!".
En speel ik het nu anders en hoor je me zeggen : "Merde! – Je mag geen ‘merde’ zeggen, maar " Krak-boem-zut-flut !".
En papa heeft ondertussen ook zijn leven gebeterd, hoewel ik soms nog hoor M..... .
Van Luc Boland, om 15:41 :: Mijn eigen wereldje :: #46 :: Geen reactie
 


19. Courage, het kleine bange hondje

chien courage...Ik heb het nog niet verteld, maar één van mijn favoriete spelletjes is voor "Courage" spelen.
Dat is een hondje uit een tekenfilm die mijn zus op een dag net voor het avondeten zat te bekijken.
Ik was er direct helemaal weg van omdat hij zo grappig is. Hij is nog erger dan ik : hij is altijd bang en dan doet hij heel heel snel : "beloebeloebeloebelebele". Ik lach me dan gewoon een ongeluk. En dus speel ik dikwijls dat ik zelf dat hondje « Courage » ben en ik doe hem perfect na.
Ik profiteer ervan om dingen te doen passeren die ik zelf niet mag doen of zeggen : een boertje, een vloek en dan zeg ik (gemaakt boos) : « Klein hondje Courage, je mag niet boeren » (en natuurlijk laat ik er dan zelf gauw een !).
Of als papa of mama me vragen om iets te doen, dan zeg ik ze voor hoe ze dat moeten zeggen. Dat geeft dus : Mama: -"Lou, kom je in bad"? Ik (Lou): -"Klein hondje Courage, kom je in bad?" (dan) -"Nu mama !". En dan moet mama die zin herhalen en me klein hondje Courage noemen en dan antwoord ik haar zoals in de tekenfilm : "ja".

Soms willen mama en papa dat spelletje niet meespelen, ja, ik weet het, ik doe het heel, heel dikwijs, en vooral : IK zeg zelf wat ik graag zou horen ! Die volwassenen zijn niet altijd even leuk, hoor ! (op de foto bij dit artikel staat het fameuze hondje Courage en, daarnaast, de tekening van het figuurtje dat Eva voor de site maakte).
Van Luc Boland, om 14:41 :: Mijn eigen wereldje :: #45 :: Geen reactie
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland