Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Résultats de votre recherche de in het bos+wagentje.
woensdag 18 mei 2005
135. Mijn kameraard, de olifant (2) ...erdoor getrokken !
(vervolg) Maar de tijd gaat voorbij en ik vergeet mijn kameraard olifant meer en meer. Tot ik ontdek wat dit knuffeldier zo allemaal kan doen : een beetje zoals de "3-in-1" producten waar ze reclame voor maken.
Bijvoorbeeld : - Vroeger gebruikte ik een muzikale knuffel die ik in een hoek van het huis zette om die plaats terug te vinden (ik ging dan van en naar de knuffel, bijvoorbeeld in de keuken, in het salon dat ik vond door de muziek van een cd of de televisie). - Zo durfde ik vroeger enkel alleen op stap gaan in de ruimte met het spel van de "buggy, blijf daar!" (zie. "In het bos") - En tot voor kort moesten papa en mama dikwijls alle listen gebruiken om me de trap op te krijgen als ik in bad of in bed moest en ik maar bleef hangen (in de stijl van : "hondje Courage, je mag niet de trappen op gaan" (zie.art. 19) ...En ik dan maar direct ongehoorzaam zijn, natuurlijk! - En dan moest ik ook nog pre-braille leren, met de noties van boven en onder, links en rechts, en daar had ik meestal geen zin in. (Enz.)
Nu doe ik dat allemaal met de olifant, mijn lievelingsding :
123. Hoe ik de dingen zie 2 : Demonstratie bij de dokter.
(vervolg) Dat allemaal om te vertellen dat ik gisteren, samen met papa, naar de neuropediater geweest ben (Voor een keer was het niet mama die van dienst was). Dat is een meneer die ik twee keer per jaar zie om te bekijken hoe ik het doe, psychomotorisch en neurologisch.
Toen papa me kwam afhalen op school en hij me vertelde waar we naar toe gingen, wou ik direct garanties : "geen prikken !" (ik heb het dan niet over mijn dagelijkse ‘prikje’ met hormonen, daar heb ik geen moeite mee, maar over die serieuze prikken in het ziekenhuis). Papa stelt me gerust : we gaan wel naar het ziekenhuis, maar je krijgt geen prik. Ik blijf dus cool.
Na een rit van een uur (we moeten de hele stad door) komen we aan in de kliniek.
(einde). Dankzij dit spelletje, loop ik een beetje en leer ik afgaan op geluiden. Ik leer vooral vertrouwen, om dat ik soms van de route afwijk, recht op de greppel of een grote eik af. Ik moet dus luisteren naar de raad van papa. "Stop!" - "Naar links" - "Naar rechts" - "Hier, wagentje !" (...)
Soit, als je in het bos een vreemde kerel met een witte hond tegenkomt die aan een leeg kinderwagentje duwt en zingt : "wagentje, wagentje..." en je verder een baasje ziet dat op zijn eentje staat te lachen en voetje voor voetje vooruit loopt, maak je geen zorgen. Het is geen opendeur bij het asiel uit de buurt. Hoewel…als je soms de blikken van de andere wandelaars ziet…. (P.S.: gelukkig ga je van zot doen niet dood, anders was de hele familie al lang uitgestorven !)
(vervolg) Omdat ik nogal lui en wantrouwig ben (hadden jullie al door, vermoed ik), heeft papa een trucje gevonden om me toch te doen lopen in het bos. Hij doet me het wagentje vasthouden en zegt : "Wagentje, daar blijven ! » . Ik zet dan twee of drie stappen en geef er dan een flinke duw aan (ik weet zeker dat papa een extra duwtje geeft zodat het nog verder rolt). Dan laat papa me staan, helemaal alleen op het midden van de weg. "Aaaah, het wagentje loopt weg, ! Wagentje, sta stil !" ...En lol dat ik heb. Als papa het wagentje weer te pakken heeft, schudt hij ermee zodat ik het kan horen... en ik loop naar hem toe. En opnieuw, en opnieuw… (wordt vervolgd)
Ik wandel dus dolgraag in het bos met papa. Voor mij is het bos een heel bijzondere plek : je hoort er geen auto’s, alleen de wind in de bomen. En dan zijn er van die palen, die papa bomen noemt, en die hij me koste wat het kost wil doen aanraken. Ze zijn groot of klein, ruw (hou ik niet zo van), en ik ken alleen de onderkant. Behalve toen er een boom op de grond lag en hij me erover liet lopen, zodat ik een idee kreeg hoe groot en hoog een boom wel kan zijn (als hij rechtstaat natuurlijk). Ik denk dat ik het niet goed begrepen heb... Papa zegt me de hele tijd dat er veel, veel bomen zijn in een bos. Oké, maar waarom dan ? Dat hij nu gewoon maar mijn wandelwagentje duwt. (wordt vervolgd).
