Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Jaaaaaa ! Zaterdagnamiddag hebben papa, mama en Eva mij meegenomen naar mijn eerste show ! We zijn gaan kijken naar "Les Déménageurs" die zingen en het verhaal vertellen van "Lili et les escargots" (Lili en de slakken).
Mijn ouders hadden me enkele dagen ervoor al voorbereid op het hele evenement. Ik kende "Lili et les escargots" al omdat we er thuis de cd van hebben. Een concert ! Een echt ! Zoals de cd van Henry Dès die mij zo fascineerde toen ik de hele zaal hoorde meezingen !
Om eerlijk te zijn, begon ik het tegen de middag wat warm te krijgen... "’k Wil nie ! " - "’k Wil nie meer !" En zij mij maar sussen.
Het voordeel van mijn toestand is dat papa met mij binnenkan langs een aparte ingang, gelukkig maar want die massa mensen maken mij nogal nerveus. Wij konden direct binnen in de zaal.
Resultaat : ik heb mij rot geamuseerd. Vooral toen de verantwoordelijke van de zaal de kinderen vroeg om de indrukken van de show in hun hoofd vast te houden om te vermijden dat iedereen zou gaan babbelen tijdens het optreden. Ik heb geroepen : "Ja, meneer !" En de zaal maar lachen.
Het concert op zich vond ik wel tof, ook al was het soms nogal luid. Je kan je voorstellen hoe ik zat te wiegen op mijn zetel op het ritme van de liedjes. Soms zong ik zelfs mee omdat ik de liedjes kende. Er was wel een moment dat ik moe werd, dat het me te veel werd, maar dan heeft mama mij in haar armen genomen.
Besluit : Mama en papa hebben me beloofd dat ik mee mag naar Henry Dès als hij naar België komt (naar het schijnt woont hij in Zwitserland).
Van Luc Boland :: lundi 17 octobre 2005 à 12:15 :: Dag na dag
:: #213
:: rss
Uw commentaaren
leuk om weten dat de kleine prins zich ferm amuseert :-)
Le lundi 17 octobre 2005 à 21:53,
commentaire par
Jeronimo
:: site :: #
Zeker ! Lou hou van leef, van muziek... Hij is een gelukkig kind.
Le mercredi 19 octobre 2005 à 09:58,
commentaire par
Lou
:: #
haha, "ja meneer" :-D
Le samedi 22 octobre 2005 à 13:42,
commentaire par
dM3
:: site :: #