Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

« mei 2005 »
MaDiWoWoDonZaZon
1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031
 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou als acrobaat

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 


zondag 8 mei 2005

131. Papa heeft zeer en supertoffe grote zussen !

Eva et louMet papa en zijn arm buiten spel, staat alles thuis op zijn kop.
Toen hij thuiskwam uit het ziekenhuis, wou ik me in zijn armen gooien, zoals altijd. En dan hou ik me ook altijd vast aan zijn schouders. Papa gilde :"Aaaah !". Ik snapte wel dat ik hem pijn deed (maar hij werd niet boos), maar ik zag natuurlijk niet dat zijn arm in een sjaal stak, ‘k wist dus niet wat ik wel en niet mocht doen… Ik heb hem dus over zijn wang gestreeld en vergiffenis gevraagd.

Sindsdien laat hij me voelen aan zijn harnas en het grote verband rond zijn schouder. Maar ik kan wel niet meer met hem spelen en hij kan zich ook niet meer met mij bezighouden. Maar ik pas me aan. Ik vraag hem de hele tijd of hij pijn heeft aan zijn schouder en ik knuffel hem voorzichtig.
Voor het moment ben ik dan ook super goedgezind. De nee-periode is ineens gedaan!

En daarbij, mijn grote zussen zijn er ook nog die gelukkig mama helpen en naar mij omkijken.

Dat papa maar rap herstelt, dan kan ik weer op hem springen, hem kietelen, enz.
Van Luc Boland, om 09:47 :: Dag na dag :: #163 :: 2 reacties
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland