|
Papa heeft duidelijk de doos der herinneringen opengetrokken !
Het heeft maanden geduurd om mijn zus Eva te doen begrijpen dat ik blind ben.
Dat was allemaal de schuld van mijn ouders.
Eva vond het geweldig dat ze een broertje kreeg. Ze was toen vier en half. Je kan je al voorstellen hoe ze me behandelde : als een pop. Ze schudde mij heen en weer, ze nam me vast zonder verwittiging, ze duwde mijn fopspeen in de mond zoals je een fles wijn afsluit, enz.
Door het dolle heen, heet dat.
Papa en mama bleven haar maar zeggen dat ze wat rustiger moest zijn en me moest verwittigen alvorens ze me vastpakte, omdat ik niet zag.
En ik reageerde ook anders dan andere baby’s en dat zag Eva ook wel. Ik keek niet naar haar als ze tegen me sprak.
En dus begon ze in mijn oor te schreeuwen als ze mijn aandacht wou trekken.
Mijn ouders dan : "Eva, niet schreeuwen in zijn oor ! Lou hoort je heel goed, ook al ziet hij je niet."
Niets aan te doen, mijn liefste zusje snapte er geen bal van.
Dat heeft zo enkele maanden geduurd, tot ze voor de zoveelste keer op haar kop kreeg (het arme kind had me nog maar eens doen verschieten met haar geschreeuw in mijn oor !) : "Maar Eva, let toch op : je maakt hem bang. Hij hoort je heel goed, MAAR HIJ ZIET JE NIET !"
Eva (Tilt!) : "...wat ? ... Wil je zeggen dat hij BLIND is ?"
Zo zie je maar, hé !
Mijn ouders dachten dat ze de term "blind" niet zou begrijpen, of misschien, gebruikten ze, uit schroom, niet de juiste woorden.
foto:
|
