Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
122. Hoe ik de dingen zie 1 : De familie van de "dokters"
Van alle mensen die ik tegenkom, behoren sommige tot een heel bijzondere stam : ik heb het over de dokters. Je zou zeggen dat ze allemaal dezelfde papa en mama hebben, zo sterk lijken ze op elkaar. Misschien is dat wel zo, wonen ze allemaal samen, en zijn ze één grote familie.
De dokters zijn vreemde mannetjes (of vrouwtjes) die ik tegenkom in kamers die altijd hetzelfde ruiken en die altijd raar klinken : koel en toch rustig. Ik herken ze direct aan de stijve stof die ze dragen, met die kraag en knopen tot aan hun knieën. Het lijkt wel een hemd-rok. (Naar het schijnt is het een witte schort, fluistert papa in mijn oor). Ze dragen ook dikwijls een raar halssnoer, het is zacht als mijn fopspeen en er hangt iets rond en koud van ijzer aan, dat halen ze uit hun zak die vol zit met balpennen en plakken het tegen mijn rug of mijn borst. Het laatste duidelijke teken : wachten. Bij dokters moet je altijd wachten, en er is altijd speelgoed dat mij absoluut niks zegt, het hangt half uiteen en toch willen mama en papa altijd dat ik er mee speel.