Ik babbel in de tegenwoordige tijd, ik babbel in de tegenwoordige tijd… Maar dat is papa’s schuld ! Ik heb veel te vertellen over mijn verleden, ook al moet ik toegeven dat ik niet zo sterk ben in herinneringen. Hoewel ik beetje bij beetje toch begin te babbelen over gebeurtenissen van enkele maanden geleden (zoals het bad dat leegloopt) . Een jaar of meer teruggaan is dus moeilijk voor mij. Maar gelukkig is papa er om mijn geheugen op te frissen. Ik zou jullie nu dus gewoon willen uitleggen dat toen ik klein was – heel klein bedoel ik – ik naar een kinderopvang mocht die me wou opnemen tussen de zogenaamde "normale" kinderen. Zonder aarzelen. En met een groot hart. Drie jaar lang was Viviane mijn houvast als kinderverzorgster, mijn tweede mama. Fanny, de directrice, heeft zich volop ingezet voor mijn project, zoals alle andere kinderverzorgsters. En ik kan je wel zeggen dat toen ik er weg moest om naar de "grote school" te gaan, er traantjes gevloeid zijn. Er is daar ook veel gebeurd.
Terwijl alle anderen vrolijk op vier of twee poten rond hotsten, zat ik in mijn eigen kleine wereldje. Mijn vriendjes hadden rap door dat ik niet kon zien. En dus letten ze op voor mij.
Een stukje speelgoed dat verder gerold was ? Een maat bracht het terug !
Mijn ‘tutter’ kwijt ? Een vriendinnetje zwaaide ze heen en weer voor mij zodat ik ze kon horen en vast pakte.
Dorst (ja, die hypofyse hé...) ? Een vriend stak de papfles in mijn mond.
Ze deden gewoon na wat ze de groten met mij zagen doen. Ik was een geval apart en ik werd ook zo aanvaard.
Je ziet dus dat angst voor verschillen niet aangeboren is ! (na!)
Dat was zowel voor mij als voor hen leren leven in een gemeenschap… met ook de heel echte minder mooie kantjes :
Ik had een tof speeltje vast ? Hop iemand pikte het van me (geen idee wie natuurlijk, dat gebeurde dus ook). Maar dat was zonder mijn stemgeluid gerekend dat de kinderverzorgsters direct alarmeerde (een mens moet zich verweren zoals hij kan).
Ik heb er dus fantastische momenten beleefd.
En ik wou gewoon nog eens wat pluimen uitdelen aan Viviane, Fanny, Dominique, Aurore en het hele team van de kinderopvang Gilson, ook al heeft Marie-Anne nu de plaats ingenomen van dat verleden dat ik zo snel vergeet.
foto:
|
