Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou en de wind

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 


zondag 12 december 2004

30. De deur die piept !

porteIk ben gek op geluiden Zo gek dat ik onlangs post vatte in de gang om er de hele tijd de deur naar de living open en dicht te doen omdat het zo heerlijk piepte.
Papa had er lang geen olie meer in gedaan en ze maakte fantastische geluiden die anders klonken als je ze snel of traag liet bewegen. Alsof het spookte. Ik kon er maar niet genoeg van krijgen, ik amuseerde me rot :
IK: "Deur, je mag niet ooooeeeeiiiiiiii doen!"
Dan liet ik de deur piepen en maakte ik me nog bozer : "Deur ! Wat heb ik gezegd ! Je mag niet piepen!" of "Je mag niet huilen!"(enz...) .

Het probleem is dat zelfs de buurvrouw wakker werd van al dat gepiep toen mama en papa in het weekend laat thuiskwamen (ze gaan graag uit de bol tijdens het weekend, om stoom af te blazen).
Direct deed mama (ja, mama ! Bravo, papa!), olie in de scharnieren.
Wat een drama ! Ik kreeg me daar een aanval van woede ! ... Ik was niet te troosten en ik zei : "De deur weent omdat ze niet meer piept!". En dat heeft zo twee tot drie dagen geduurd !
Maar mijn ouders vonden er weer iets op en vertelden me : "Kijk, de deur weent niet meer… Dat wil zeggen dat ze blij is ! Ze vond dat piepen niet zo leuk".
Ze hadden me goed beet ! Maar met een dergelijk argument zitten ze nog niet safe, hoor, want nu moeten ze ook nog uitleggen dat een zetel, een stoel, een tafel (...), niet levend zijn zoals mensen, of zoals dieren. Maar dat is een ander verhaal.
Van Luc Boland, om 20:15 :: Dag na dag :: #56 :: Geen reactie
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland