Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Elke dag gaat papa wandelen met de hond en gaat hij zijn krant kopen alvorens hij het « grut » (zoals hij ons noemt) naar school voert. Maar tijdens het weekend hebben we alle tijd en dan ga ik soms met hem mee. We gaan met ons tweetjes te voet naar de winkel (enfin, met drie, want Mega is er natuurlijk bij). Ik vind die krantenwinkel tof, want naast de toonbank staat een koelkast die "Bzzzzzz" doet. Ik hou van dat geluid (en van de koude of warmte) van koelkasten. Op school staat er naast de ingang een drankenautomaat. Soms spelen papa en ik ons woordspelletje als we er langs lopen : de cocamachine wordt dan kikimichine, of kakamachane, koekoemoechoene, koinkoinmoichoine, kekemechene, enz. Dat is dikke pret ! Maar om terug te komen op de krantenwinkel, ik ging daar zo graag naar toe, ook omdat het koppel van de winkel zo tof is met mij, dat ik de hele tijd de vraag stel aan papa : "Papa, je vindt de krantenwinkel tof ?". En dan verwacht ik dat hij mij antwoordt met een hele zin, alstublieft ! ("ja, ik vind de krantenwinkel tof"), omdat ik als ik het woord ‘winkel’ hoor, me graag achterover op de sofa smijt. Het is een voorbeeld van mijn vele « stokpaardjes », van de spelletjes die ik telkens en telkens opnieuw en natuurlijk veel te veel opnieuw wil spelen, zodat papa me soms verplicht om iets anders te gaan doen.
Vanochtend, op weg naar school met papa, gooide ik er plots uit : "Wat wil dat zeggen, stenigen ?". Ja, mijn harde schijf slaat soms rare dingen op. Het was zo’n twee weken geleden. Papa luisterde naar het radionieuws in de auto, op weg naar school. Plots hoorde ik hem roepen "Jaaaaa ! Fantastisch !"
Hallo, hallo, hondje Courage! Hallo, hallo, meneer René! Hallo, hallo, Colargol, Garacroc, Marie-Anne, Bon-Papy, Virgule en al mijn vriendjes van het net ! Stel je voor, gisteren is de televisie me komen filmen, om te praten over de site en een reportage in het nieuws van halfacht te tonen (knappe reportage, bravo François!). Ze hadden de site ontdekt tijdens hun recente reportage over de "blogs" en gezien het naar het schijnt een speciale dag voor blinden is… We hadden veel lol en ik heb alles gedaan wat van mij verwacht werd, ook al was ik af en toe danig in de war door die hele televisieploeg en door mijn vaste namiddagprogramma dat overhoop werd gehaald… Maar ze hebben me gefilmd zoals ik ben !
Om DEZE REPORTAGE TE ZIEN (euh... in Frans !) : T'is hier !
Maandag. 18.30 uur. Papa werkt in zijn bureau. Het gaat wel, ze slaagden erin om me de pil te doen slikken, de slimmerds. Want het was een heel gedoe. Ga je even mee terug in de tijd, alsjeblieft ? Een drukke dag op school, en dus ben ik thuis altijd erg « dwars « (vermoeidheid, de stress van het leren, ja, ja!-). Ik eet samen met mama terwijl papa de hond uitlaat in het bos. Als hij terugkomt, zit ik te schommelen op de zetel terwijl ik de hele tijd hetzelfde woord herhaal…Ik ben ondertussen vergeten wat dat was (en papa ook trouwens !). Hij komt dan naar me toe om met mij te spelen. Ik ben speed en duw hem weg... kwestie van mijn kracht te meten. "Papa moet op de grond vallen!" (dat vonden we een keer heel grappig). Maar de schurk wil deze keer niet! "Nee, mijn Loulou, sorry, maar ik heb vandaag geen zin." Ik zet me schrap : "’k heb geen zin, ‘k heb geen zin, ‘k heb geen zin !", en begin weer te schommelen op het ritme van die zin. En dan wil ik water. Mama die kookt, roept me bij zich om in de keuken te drinken. Ik heb het al begrepen, ze zijn niet van plan om het mij gemakkelijk te maken vandaag. Ik moet er op eigen kracht naartoe, ik kan niet anders. Geen "levering aan huis" op dit uur. Ze overdrijven toch wel, vind ik. Ze verplichten me meer en meer om zelf de dingen te pakken die ik wil, of helemaal zelf te lopen naar waar ik naartoe wil. Goed, ik ben wel vijf, maar ik ben wel anders, hé ! En trouwens, ik geef mijn voorrechten niet zomaar op !
Ik amuseer mij dikwijls met telefoneren. In het echt, met opa (of papa en mama als ze er niet zijn), en nep met de "Toy Story" telefoon van Buzz Lightyear. Dan klets ik met meneer René, of met het hondje Courage. En vermits ik op alle knopjes druk die nu eens muziek en dan weer de stem van Buzz laten horen, geeft dat iets in deze stijl :
Ik: "Allo ? Allo ! Ja, ik heb de vakantie van Meneer René verloren..." De telefoon: "I'm Buzz Lightyear, for the rescue!" Ik: "Ja, ja, ja, Meneer René, het is waar... Ja, dank u, tot ziens.. " - Muziek- "Ja, ja, het is belangrijk, Meneer René,..., Ja, ik telefoneer… Maar nee. Het gaat, het gaat, het gaat.... " De telefoon : "To infinity and beyond" Ik : "Nee, geen probleem… Slaan mag niet, meneer René ! Braaf dat je niet bijt, hondje Courage. Tot ziens !" En dan druk ik enkele keren op dezelfde toets : "I am Buzz Lightyear, I am, I am, aya, aya, aya..." Ik proest het uit. "To infinity and beyond, To in, to in, to in, to infinity" - "Bu... bu... Buzz Lightyear".
Mijn absolute lievelingsdier is het paard. Toen de gelegenheid zich voordeed, hebben papa en mama mij er eens op gezet : op de foor of bij vrienden. Ik vind het geweldig om rond te rijden op de rug van dat grote dier, dat me zo rustig lijkt. En een paard beweegt en gilt niet in mijn oor ! Natuurlijk moeten mijn ouders dan wel mee lopen, om me gerust te stellen of ervoor te zorgen dat ik het niet in mijn hoofd krijg om er onderweg af te springen. Maar tot nu toe, no problemo. En binnenkort, doen ze het experiment nog eens over, heb ik gehoord. Joepie !
Gisteren kreeg ik in bad de slappe lach. Eerst hoorde ik "ploef", dan mama : "Maar... Virgule ! Wat doe je daar ?". Dan lachte ze en legde me uit : Virgule (ons katje dat in zijn apenjaren zit), was gevallen, niet in bad (dat was gisteren al gebeurd), maar in de toiletpot. Ik heb gelachen, maar gelachen ! Ik : "Virgule in het toilet ! Bah... Maar, Virgule toch !"
