Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Mijn ouders doen niks anders dan mij uitleggen dat ik groot word (Ze willen mij doen begrijpen dat de tijd voorbij gaat). Z’hebben zelfs een manier gevonden om dat in mijn koppeke te krijgen.
Voor kerstmis had ik (samen met mijn geliefde juf) een hyacintenbol in een potje gestoken. Ik heb dat potje zelfs versierd…en dat heb ik hen gegeven als kerstcadeau, hoewel ik nu al bijna vergeten was dat ik dat gedaan had.
Papa en mama profiteren er dus van om mij regelmatig te doen voelen aan de hyacint waarvan de stengel nog maar justekes de kop opsteekt. Ja, ja, ze groeit snel, maar wat kan mij dat nu schelen. Goed, ik doe wat ze zo graag willen en ik voel aan de plant, maar veel enthousiasme kan ik niet opbrengen.
Ze hebben soms van die rare ideeën, mijn ouders ! Volgende keer geef ik ze plastic bloemen, dan laten ze mij gerust ! Na !
Nog es terug naar de gitaar (hou je vast, Johnny en al de rest, hier kom ik !)
Je had mijn beroemde banaan op mijn gezicht moeten zien toen mama dat grote instrument op mijn knieën legde (hoewel het een driekwartformaat is).
In de Ardennen heb ik mijn eerste liedje gemaakt. Goed, het is nog erg primitief, maar het klinkt toch al goed : je neemt een akkoord (enfin, bijna toch), een ritme en een zin (een woord eigenlijk) en je voegt er stopwoorden tussen "ja !" of "Goed zo !" of "Nog !" zoals Henry Dès of die rockers in concert. Effect verzekerd. En omdat er toen veel vrienden in het huis in de Ardennen waren om naar mij te luisteren, had ik een fantastisch publiek dat elke keer als ik optrad hard in de handen klapte. Puur geluk !
De titel ? : "De grasmaaier".
Binnenkort kan je dus op de site mijn eerste liedje horen en mijne eerste videoclip zien, in twee versies alstublieft : de "creatie" van het liedje (toen ik het uitvond), en daarna de concertversie à la Henry dès !
P.S. : Voor wie het niet snapt, dit is humor : noch ik noch papa willen een ster worden. Dank u !
P.S. 2 : De foto (een beetje donker, maar je kan erop klikken om ze te vergroten) werd genomen in het huis in de Ardennen, aan het haardvuur.
Awel, ik ben weer in topconditie. Ik ben de laatste tijd dan ook stikverwend. Van papa en mama kregen we een gitaar, een echte, voor ons drieën ! Maar daar vertel ik later wel over. Ik heb ook cd’s gekregen met nieuwe verhaaltjes door Marlène Jobert. Als ik eet, moeten ze natuurlijk opstaan, afwisselend met mijn hit van het moment : van Henry Dès " live". Ik moet nog altijd erg lachen met die mens. En ik hoor op de cd ook andere kinderen zoals ik lachen, roepen en zingen. Mama heeft mij uitgelegd dat het Eindelijk, eindelijk had ik het gesnopen. Decembermaand is gelijk aan cadeautjesmaand. Na sinterklaas komt de kerstman aangelopen.
Awel, zoiets brengt mij direct in topconditie. Ik ben dan ook stikverwend. Van papa en mama kregen we een gitaar, een echte, voor ons drieën ! Maar daar vertel ik later wel over. Ik heb toen ook cd’s gekregen met nieuwe verhaaltjes door Marlène Jobert. Als ik eet, moeten ze natuurlijk opstaan, afwisselend met mijn hit van het moment : van Henry Dès " live". Ik moet nog altijd erg lachen met die mens. En ik hoor op de cd ook andere kinderen zoals ik lachen, roepen en zingen. Mama heeft mij uitgelegd dat het een concert was. Het zou tijd worden dat ze mij eens meenemen naar zo’n concert. Ik zweer het, ik ben er helemaal klaar voor !
En als ik me goed voel, gaat de woordenmolen weer draaien ! Mijn grootste plezier voor het moment, met mijn hele vijf en nog geen half jaar, is moeilijke zinnetjes maken met veel "daarentegen", "zie je", "maar misschien wel", "En daar », "omdat" enz. Ik gooi er dus van alles tussen zoals de grote mensen, en ik trek me niks aan van wat het allemaal wil zeggen.
Op een dag, op het toilet, probeerde papa mij na te doen : hij zei gelijk wat, brabbelde tussendoor en alleen die tussenwoorden waren verstaanbaar. Ik heb me een ongeluk gelachen. Waw... Hij mocht van mij natuurlijk niet ophouden en dat kan ik zo lang laten duren, hoor.
Maar het vooruitzicht om naar de Ardennen te gaan, heeft me helemaal in de lucht doen springen ! Ik ben nu eenmaal dol op het huis in de Ardennen met de radiator in mijn kamer die lawaai maakt, de steentjes aan het huis, de zetels die opspringen en de open haard.
145. Kroniek van de tijd die voorbijgaat (9) : Drie stappen vooruit...
...Drie stappen achteruit.
Daar bestaat een liedje over. Maar bij mij is het eerder, twee stappen vooruit en één grote stap achteruit. Ja, zo ben ik : ik ga met kleine stapjes vooruit, het ene na het andere en dan plots met volle kracht weer in achteruit !
Komt dat door de griep die mij nogal last heeft bezorgd ? Ik was er trouwens niet gerust in. (Mama en papa hebben wel honderden keren moeten horen "ik ben bang" toen ik hoge koorts had). Je zou van minder !
Komt het ook door de ziekte dat papa en mama dikwijls een uitzondering maaken en van mij minder moeite vroegen dan anders ? Daar had ik natuurlijk niks tegen, maar nu ik genezen ben, ligt de lat weer hoger. Ik moet nu weer alleen de trap op, niet meer op de arm van mama, "nada" met eten als ik honger heb (...).
Voelen mijn antennes aan dat de zenuwen wat gespannen staan in de buurt ?
