Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Ik heb veel geluk want de familie van mama heeft een buitenhuis in de Ardennen (om de huis zien). Ik ga er regelmatig naar toe sinds ik al heel klein ben. Ik ken de omgeving dus goed en ik heb er mijn houvasten. Van de kamer die ik altijd krijg (met het typische geluid van de radiator, als het water loopt), tot de andere kamers van het huis. Maar wat ik daar boven alles verkies… dat zijn de steentjes voor het huis ! Het is reuze plezant om op dat grind te lopen, en het is ook veilig want ik weet precies tot waar ik mag gaan. Zodra mijn voet gras voelt, weet ik dat ik niet verder mag lopen. Als het aan mij lag, zou ik de hele tijd niks anders doen dan tien stappen naar links, tien naar rechts… Helaas, regent het soms en dan zijn er ook nog mijn ouders die na een tijdje altijd weer willen dat ik iets anders ga doen.
NVDA.: ...En zoals die brave Desproges zei (denk ik) : je mag met alles lachen, maar niet met iedereen.)
Zodra het kouder wordt, zet mama een muts op mijn hoofd. Vreselijk ! In de vorige winters, was het gewoonweg oorlog tussen mij en mijn ouders. - Lou, zet je muts op ! Ik: "Nee!" (en natuurlijk gooi ik dan de muts weg zover ik kan). Mama (of papa) zet dan de muts weer op mijn hoofd : "Louououou..., je houdt die muts op je hoofd !" ...En ga zo maar door. Ik moet toegeven dat ik het nog niet dikwijls gewonnen heb. Eén keer ? Misschien twee…Koppig dat ze zijn, die twee ! Je gelooft het niet. Enfin, soit.
82. Prout, prout, prout que je t'aime... (kroniek van de tijd die voorbijgaat - 4)
(door de papa van Lou)
Goed, ik maakte me klaar om nog wat artikels te schrijven (er was nog zoveel te zeggen) en om het artikel van de dag on line te zetten, maar Lou, die in de kamer hiernaast in bad zit, roept mij en vraagt of hij mag luisteren naar het liedje dat Sabine me stuurde (een meisje dat ons via de site schrijft). Ik doe de deur open en lanceer het MP3-bestand. Iets op papier krijgen, lukt toch niet echt als je een stemmetje dat liedje hoort zingen op de tonen van een banjo !
"Prout, prout, prout que je t'aime, Viens ici mon petit ami, J'ai un secret à te dire dans l'oreille :Que je t'aimerai toujours à la folie, Youpi !" Enz... Lou kent het natuurlijk al van buiten (dat belooft op school). Lou: "Papa ! Nog eens prout, prout..." En daarbij kreeg Lou, van Paulette dit keer, ook nog : "Prout, prout, prout dans l'eau"... ook niet min ! ...Lieve help, dit gaat niet de goeie kant op (ik heb het over de communicatie tussen hem en mij als ik in mijn bureau "werk" –zie vorige artikels- ). Maar zo is het wel genoeg (hij heeft de liedjes nu al 3 tot 4 keer na elkaar gehoord). ...En het lukt. Lou: "Papa ! Ik wil koud water, alsjeblieft !" (om te drinken). Ik: "Ik kom, mijn Loulou..." Wat ik ook doe. ...Gewoon een kroniek van ons dagelijks leven.
PS: het liedje staat ook op het net, op het adres : Hier kijken !!
74. Kroniek van de tijd die voorbijgaat (3) Wat een weekend !
Terwijl mama en papa lekker genoten in het Grand Hôtel van Cabourg (alstublieft, zeg ! – Wel ja, ze hadden een verblijf gewonnen op een tombola ten bate van Reporters zonder Grenzen tijdens het filmfestival van Cabourg), zette ik zelf de boel op stelten. Samengevat : op vrijdagmorgen word ik wakker met een blauw oog. Mama verzorgt me (een oogontsteking) en papa brengt me naar school. Hij is nog maar net weer weg als zijn telefoon rinkelt : ik ben besmettelijk en ik mag dus niet op school blijven. Logisch. Gelukkig kunnen oma en opa voor mij zorgen (het was toch al voorzien voor dit weekend).
Dit weekend ben ik bij oma en opa (op foto – je ziet, ook nogal een kerel!). Mama en papa hebben iedereen daar afgezet om zelf een beetje, met zijn tweetjes, te kunnen uitblazen…
