Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Maandag. 18.30 uur. Papa werkt in zijn bureau. Het gaat wel, ze slaagden erin om me de pil te doen slikken, de slimmerds. Want het was een heel gedoe. Ga je even mee terug in de tijd, alsjeblieft ? Een drukke dag op school, en dus ben ik thuis altijd erg « dwars « (vermoeidheid, de stress van het leren, ja, ja!-). Ik eet samen met mama terwijl papa de hond uitlaat in het bos. Als hij terugkomt, zit ik te schommelen op de zetel terwijl ik de hele tijd hetzelfde woord herhaal…Ik ben ondertussen vergeten wat dat was (en papa ook trouwens !). Hij komt dan naar me toe om met mij te spelen. Ik ben speed en duw hem weg... kwestie van mijn kracht te meten. "Papa moet op de grond vallen!" (dat vonden we een keer heel grappig). Maar de schurk wil deze keer niet! "Nee, mijn Loulou, sorry, maar ik heb vandaag geen zin." Ik zet me schrap : "’k heb geen zin, ‘k heb geen zin, ‘k heb geen zin !", en begin weer te schommelen op het ritme van die zin. En dan wil ik water. Mama die kookt, roept me bij zich om in de keuken te drinken. Ik heb het al begrepen, ze zijn niet van plan om het mij gemakkelijk te maken vandaag. Ik moet er op eigen kracht naartoe, ik kan niet anders. Geen "levering aan huis" op dit uur. Ze overdrijven toch wel, vind ik. Ze verplichten me meer en meer om zelf de dingen te pakken die ik wil, of helemaal zelf te lopen naar waar ik naartoe wil. Goed, ik ben wel vijf, maar ik ben wel anders, hé ! En trouwens, ik geef mijn voorrechten niet zomaar op !
Uiteindelijk geef ik toe en loop ik naar het werkblad in de keuken. De reis verloopt zonder ongelukken : ik ga van de sofa af, loop rond het lage salontafeltje, vermijd mijn weegschaal rechts in de living en bereik de hoek van de eettafel ; daar mag ik niet tegen de stoelen botsen ; dan op naar de andere stoel aan de keuken waar de boekentassen staan (konden ze nu echt geen betere plaats vinden ?) ; en tot slot de bocht van 90° naar de keuken. Opdracht volbracht. Ze hebben me bij de neus. Ik word beloond door papa die bij me komt en me op zijn knieën zet om samen wat te spelen. Dan buig ik achterover tot mijn hoofd bijna tegen de vloer komt. Dat vind ik echt super. Nog eens en nog eens… Dan volgen de buitelingen naar achter, terwijl papa me stevig vasthoudt. « Ik ben bang », zeg ik lachend. En hop ! Ik (in de wolken) : "Oh la, la, wat doet Loulou!" Maar dan is het tijd voor het bad. "Loulou wil niet in bad. Het bad huilt!". (Zo zijn ze verwittigd dat het voor vandaag genoeg geweest is). Ze dringen aan. Ik krijg het op mijn heupen. Ik probeer het anders : "In de armen van mama". Maar mama heeft zere schouders… papa trouwens ook. Ze geven direct weerwerk. Papa : "Snel naar boven, als ik je inhaal kietel ik je overal !" Mama doet mee. Ik heb geen tijd om na te denken en ik laat me beetnemen, nog eens. Maar na de eerste paar trappen, herpak ik me : "Nee, ik wil niet in bad !". Het pakt niet : papa zegt me heel kalm dat ik moet gehoorzamen en dat hij geen zin heeft om zich boos te maken. Ik heb trouwens geen keus. Ik weiger. Njet is njet ! Dan grijpt hij me stevig vast. Ik trek rustig, maar even stevig. Ik kan gewoon niet anders… Dan herhaalt hij nog enkele keren : "Je gehoorzaamt, mijn Loulou. Ik laat je geen keuze. Je gaat naar boven!" De slimmerik speelt dan op mijn gevoelens en feliciteert mij. Heel sluw ! Ondertussen wil mijn zus Eva meedoen met het pak-spelletje. "En ik, en ik ... !" Ze snapt niet in wat voor moeilijke situatie ik zit. Ze ziet dat ik voortgetrokken word, en wil dat ook…Maar ze wordt weggestuurd. Twee minuten later ben ik ter plekke. Het water stijgt in de badkuip. Papa profiteert ervan om met mijn zus te babbelen die op het toilet zit te mokken. Ik probeer hem duidelijk te maken dat zijn moment heel slecht gekozen is. "Maar Lou, hij mag wel…" Papa probeert uit te leggen dat het geen spelletje was en dat ze moet ophouden met denken dat haar ouders minder doen voor haar. Hij herinnert haar aan al die dingen die ze op mijn leeftijd met haar deden. En ze zijn altijd met haar bezig als ze wat tijd hebben (soms besteden ze zelfs een hele dag aan haar) ; ze lezen met haar ‘s avonds en knuffelen haar bijna dood als ze gaat slapen. Ze moet het dus positief bekijken, en niet de hele tijd vergelijken. Ik vertel dit nu, omdat ik terwijl mama me hielp met uitkleden, de hele tijd geluisterd heb naar wat papa tegen Eva zei. Soms verduidelijkte ik tussendoor ook nog : "Papa praat met Eva". Ik heb dus alles gehoord (ik hou van de schoolmeestertoon van papa op die momenten, meer dan van zijn berispende stem). Maar of ik er iets van zal onthouden… We zien wel… Na dat lange gesprek besloot papa weg te gaan uit de badkamer en in zijn bureau te gaan werken. Tijd voor een volgende crisis, dacht ik. Zijn bureau is vlak naast de badkamer, dus stond hij er direct weer en stelde me gerust toen ik zei : "Het bureau huilt ! Ik wil papa niet in zijn bureau. Ik wil het bureau in bad!" Nu werd ik de les gelezen. Hij legt me rustig uit dat hij ook een leven heeft, dat hij veel speelt met mij, maar dat hij ook dingen zonder mij mag doen. Ik moet dus gewoon niet bang zijn. Moraal van het verhaal ? Mijn ouders hebben me weer eens gefopt. Ik amuseer mij in bad, Eva ziet het leven weer rooskleuriger… En alles gaat goed. Als ik ga slapen komt papa me in bed nog eens toefluisteren, op zijn vertrouwde geruststellende toon : "Je ziet wel dat je niet bang moet zijn. En Eva moet begrijpen dat papa en mama in het bureau werken". Ik ben gelukkig en slaap direct in. Het was in feite, een doodgewone dag…
Van Luc Boland :: jeudi 13 janvier 2005 à 15:07 :: Dag na dag
:: #88
:: rss
