Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
(vervolg- Want het is nog niet alles !) Etenstijd is het moment dat ik het liefst speel met woorden en met mijn geheugen : ik nodig mijn voeder of voedster uit om « de landen » te doen (zie archief 09/2003), "of de papoes" (idem), "de dagen van de week" (komt nog!), kortom, om met mij te babbelen. En, om volledig te zijn, is er ook nog de olifant die mama en papa mij voor mijn vierde verjaardag hebben gegeven : een knuffel die alles herhaalt wat hij hoort. Het tofste spel vind ik als ik me kwaad maak op de olifant en hij mij dan nazegt. Dat is lachen ! Zo vind ik het ook keitof als papa de gek uithangt aan tafel en hij me eender wat antwoordt als ik vraag hoe de inwoners van Papoea heten . Dan zegt hij : "de Pomponwinsiners !" Ik maar schateren. "Maar nee!" Papa: "De Pipiwisi’s?" Ik: "De Pepeweses" – alweer lachen- (alle foto’s van mijn maaltijden zijn genomen tijdens één van deze homerische ontbijten) (wordt vervolgd)
(vervolg) Zeven maanden geleden heeft papa de zoveelste poging gedaan om mij samen met hem te doen eten. Crisis tot en met ! Ik maar gillen tegen mama. Hij kwam naar beneden en slaagde erin om me te sussen. Daarna bleef hij de hele tijd naast mama zitten tijdens het eten. De volgende dag, deed hij het weer, de valsspeler en hij profiteerde van mijn blindheid om me de lepel te geven in de plaats van mama. Toen ik het doorhad heb ik daar direct een einde aan gemaakt. Maar het « kwaad » was geschied, bovendien had hij me ook nog doen lachen met zijn fratsen. En zo heb ik, dag na dag, toegegeven dat papa me eten gaf…soms keer ik het hele zaakje zelfs om en wil ik alleen maar papa om te eten ! (wordt vervolgd)
(vervolg) En nu eet ik dus twee keer per dag (behalve tijdens het weekend, als mama en papa er zijn ‘s middags. Indeed!). ‘s Morgens eet ik een mega ontbijt (tussen zes en tien sneden brood) – ja, ik moet reserves opdoen - , en, na school sla ik alles binnen wat ik maar kan : de warme maaltijd – vieruurtje (fruit) en nog eens boterhammen (tussen vier en acht sneden). Duur van het banket : een uur. Je moet weten dat ik mijn maaltijden ook neem terwijl ik naar muziek of naar verhaaltjes luister op mijn recordertje. Probeer mij niet te doen eten zonder mijn "Garacroc" , of "de cassette van papa" (waarop hij me verhaaltjes vertelt), of soms ook "Goudlokje" (enz.). Op de achtergrond moet dan de hifi opslaan, met naargelang mijn stemming : "Colargol", "de Aristokatten", Vincent Delerme, Tom Novembre, Henry Dès (enz... –zie artikel over mijn discografie - archieven 09/2003). Maar ik heb nu wel gemerkt dat mijn ouders stilaan een rem zetten op die symfonie van klanken (want soms komt daar ook nog eens Eva bij, ‘s morgens of ‘s avonds of tijdens het weekend, als ze haar tekenfilms op tv opzet). Papa doet ondertussen al geen pogingen meer om dan te luisteren naar het radionieuws). Kortom, vandaag doen ze mij kiezen tussen een cd of een cassette. En de « pil » raakte stillekes aan geslikt. (wordt vervolgd)
Mijn maaltijden, dat is een heel gedoe. Het begon allemaal rond mijn twee en een half : drie dagen zonder mama. Ze was een opleiding gaan volgen voor haar beroep. En ik bleef dus alleen achter met papa. Het was nochtans niet de eerste keer, maar deze keer kon ik het niet hebben. En dus : drie dagen hongerstaking, geen hap door mijn keel. Genoeg om papa totaal over zijn toeren te brengen. Hallo, stress met boomerangeffect. Daarna, als weerwraak, was er geen sprake van dan iemand anders dan mama mij eten zou geven, behalve dan het ontbijt en oma (snap daar maar iets van...). En omdat ik naar school moest, besloot ik dan maar het middageten over te slaan (...wordt vervolgd)
Expressief, dat ben ik zeker ! Zowel met mijn stem (gillen, lachen, fluisteren, woedend zijn) als met mijn gezicht. Veel mensen zeggen het. Maar het plezante is, heb je er al eens bij stilgestaan dat al mijn gezichtsuitdrukkingen aangeboren zijn ? Ik doe, in tegenstelling tot jullie, niemand na als een aapje, want ik kan niet zien. Raar, hé ?
Ik vertelde al dat ik soms in werkelijk onmogelijke posities slaap ! Papa heeft een recente foto teruggevonden. Ze hebben wel ondertussen de « tralies » teruggezet die ze daarvoor hadden weggehaald, zodat ik wat zelfstandiger zou worden. Ze hadden me dan ook op een dag slapend op de grond gevonden, onder mijn donsdeken. Trouwens, ik kan heel goed over die tralies kruipen, ‘s ochtends en ‘s avonds. Maar als ik slaap, blijf ik nu wel in mijn bed liggen.
(3 - vervolg) Om het wat speelser te houden (we doen het op school), heeft papa een doos met zes vakjes gebouwd waarin hij dan eens kubussen en dan weer dieren steekt. Dat is ineens veel toffer. Ook al, ik moet het toegeven, geef ik ondanks al hun inspanningen nog lang niet altijd toe om mee te spelen. Nog erger, soms moeten ze me echt verplichten. Gelukkig hap ik meestal wel toe, nadat ik natuurlijk eerst al mijn gevoelens heb afgespeeld. "Papa dan... Laat eens zien .. Aan papa !" Papa : "Laat me eens de koe zien die boven links zit." Dan neem ik de koe en geef ze aan papa. Ik : "Maar ja, het is leuk om met de handjes te spelen..." Zo zie je maar, hé !
(2 - vervolg) Eerlijk gezegd, ze hangen me soms de k… uit, papa en mama. Wat ik het liefste doe is schommelen, lachen, zangen of naar muziek of verhaaltjes luisteren. Maar regelmatig verplichten ze me om "met mijn handjes te spelen". Ze zeggen dat het moet, voor mijn toekomst. Oké, oké. En omdat het de bedoeling is van mijn lessen op school dat ik braille leer, moet ik leren wat de zes vakjes (of zes punten) betekenen, dat is de basis van het brailleschrift (alle letters zijn een combinatie van de zes punten). Daarom moet ik leren wat ‘hoog’ en ‘laag’ is, en daarna moet ik snappen dat er tussen de twee een ‘midden’ is. Dan moet ik ontdekken wat links en rechts is. En op een dag, misschien, inzien dat er links weer een links en een rechts is, en rechts hetzelfde. Ingewikkeld, hé ? En dat hangt me echt mijn voeten uit.. . (wordt vervolgd).
(1) Sinds ik geboren ben is mama (vooral zij) koortsachtig op zoek naar spelletjes die aangepast zijn aan mijn blindheid en mijn interesse kunnen wekken. Ik moet je niet vertellen wat mijn ouders in vijf jaar tijd allemaal verzamelden om mij vooruit te doen gaan. Van de miniatuurpiano tot de accordeon, over de harmonica, de Kalimba, de Djembé (enz.), van de stapelspelletjes tot eerste puzzels, van de pop die lacht tot de dieren van de boerderij die hun echte geluid maken, van de geluidsbol (als ze rolt) tot de regenstok. Kort samengevat : de stapel naast de sofa groeit en groeit! Er zitten een hele stapel spelletjes bij waar ik nooit aan heb gewild (en doe mij maar eens van gedacht veranderen !). Voor de andere moet je me echt motiveren en me eraan herinneren, dan kan ik me er misschien enkele minuten mee bezighouden. (wordt vervolgd)
(einde). Dankzij dit spelletje, loop ik een beetje en leer ik afgaan op geluiden. Ik leer vooral vertrouwen, om dat ik soms van de route afwijk, recht op de greppel of een grote eik af. Ik moet dus luisteren naar de raad van papa. "Stop!" - "Naar links" - "Naar rechts" - "Hier, wagentje !" (...)
Soit, als je in het bos een vreemde kerel met een witte hond tegenkomt die aan een leeg kinderwagentje duwt en zingt : "wagentje, wagentje..." en je verder een baasje ziet dat op zijn eentje staat te lachen en voetje voor voetje vooruit loopt, maak je geen zorgen. Het is geen opendeur bij het asiel uit de buurt. Hoewel…als je soms de blikken van de andere wandelaars ziet…. (P.S.: gelukkig ga je van zot doen niet dood, anders was de hele familie al lang uitgestorven !)
(vervolg) Omdat ik nogal lui en wantrouwig ben (hadden jullie al door, vermoed ik), heeft papa een trucje gevonden om me toch te doen lopen in het bos. Hij doet me het wagentje vasthouden en zegt : "Wagentje, daar blijven ! » . Ik zet dan twee of drie stappen en geef er dan een flinke duw aan (ik weet zeker dat papa een extra duwtje geeft zodat het nog verder rolt). Dan laat papa me staan, helemaal alleen op het midden van de weg. "Aaaah, het wagentje loopt weg, ! Wagentje, sta stil !" ...En lol dat ik heb. Als papa het wagentje weer te pakken heeft, schudt hij ermee zodat ik het kan horen... en ik loop naar hem toe. En opnieuw, en opnieuw… (wordt vervolgd)
Ik wandel dus dolgraag in het bos met papa. Voor mij is het bos een heel bijzondere plek : je hoort er geen auto’s, alleen de wind in de bomen. En dan zijn er van die palen, die papa bomen noemt, en die hij me koste wat het kost wil doen aanraken. Ze zijn groot of klein, ruw (hou ik niet zo van), en ik ken alleen de onderkant. Behalve toen er een boom op de grond lag en hij me erover liet lopen, zodat ik een idee kreeg hoe groot en hoog een boom wel kan zijn (als hij rechtstaat natuurlijk). Ik denk dat ik het niet goed begrepen heb... Papa zegt me de hele tijd dat er veel, veel bomen zijn in een bos. Oké, maar waarom dan ? Dat hij nu gewoon maar mijn wandelwagentje duwt. (wordt vervolgd).
Wat ons dierenpark betreft…ik besef dat ik nog altijd Méga niet voorgesteld heb. Dat is papa’s hond. Het is een vrouwtje. Papa noemt ze ook dikwijls "Nilfisk" omdat ze altijd rond mij draait als ik eet. Ze weet heel goed dat ik dikwijls brokjes boterham laat vallen of iets van mijn lepel laat glijden. Ze zorgt er wel voor dat de vloer rond de tafel altijd proper is ! Ik heb Méga graag en dan toch weer niet : ik heb haar graag omdat ze deel uitmaakt van ons gezin, maar ik heb haar niet graag als ze blaft en aan mijn gezicht likt. Nochtans, toen ik klein was en ze het nodig vond om mijn gezicht te wassen, stak ik mijn hele hand in haar muil en ze reageerde niet. Maar nu laat ik me niet meer doen en ze maakt zich maar best uit de voeten als ze gelijk waar te slapen ligt. Laatste detail : dankzij Méga neemt papa mij soms mee om in het bos te wandelen. Ik doe niks liever dan op haar roepen zoals papa als ze te ver afdwaalt : "Méga ! (ik fluit)! Kom, hond ! Hier, Méga ! Goed zo, meiske..." (Ik heb bijna evenveel gezag als papa !)
Vorig jaar ben ik met de school op milieuklas geweest, in een boerderij die speciaal is ingericht om het plattelandsleven beter te leren kennen. Drie dagen zonder mama en papa die, naar ik vermoed, ervan hebben geprofiteerd om wat uit te rusten. Het was echt kei-tof… op een klein voorval na dat grote indruk op mij maakte. We gingen langs bij alle dieren van de boerderij, om ze te voederen : paarden, kippen, varkens…en schapen. Ik ben al niet stoer met de hond van papa, dus voel ik mij zeker niet zo aangetrokken tot andere dieren, met uitzondering van het paard. Maar goed, ik moest gehoorzamen aan mijn juf en dus liep ik braaf mee. In de schapenstal werd ik neergeplant op het hooi vlakbij de dieren. Net op dat moment besliste een groot beest om in mijn oor te komen blaten. Ik maakte me daar een sprong…gevolgd door een niet te stoppen huilbui. Zeker nog twee, drie maanden lang raakte ik er maar niet over uitgepraat : "Schaap ! Je mag niet Bêêêêê doen !" - "Maar je (=ik) moet niet bang zijn voor het schaap, het is lief !" - "Bêêê... Schaapje, wil je je mama, schaapje?" - "Je moet niet huilen, schaap..." enz... Sindsdien kan ik zelf ook perfect blaten. ...Soms verbeter ik zelf iemand die het ook wil proberen, maar dan eerder op een kip lijkt. (de foto is tijdens dat verblijf genomen : er worden verwoede pogingen gedaan om me vriendchap te doen sluiten met een lammetje om me te verzoenen met de schapen en niet meer bang te zijn).
Ik heb een zesde zintuig dat mij zelden bedriegt…helaas voor de mensen die met mij omgaan. Ik mag dan wel blind zijn en "anders" ineen zitten in mijn hoofd, maar spanningen en vreugde voel ik altijd feilloos aan, of iemand zich goed voelt of niet, gelukkig of ongelukkig is…... Goed, oké, je zal zeggen dat zoiets te horen is aan de stem… Nu zal ik u echt achterover doen vallen, want het is helemaal niet nodig dat ik iemand hoor praten om te weten hoe het zit ! En als iemand vals speelt (doet alsof hij vrolijk is, terwijl hij helemaal onder de stress zit), dan heb ik dat direct door. Ik moet dus niet vertellen hoe het met papa en mama gaat, vooral bij papa voel ik dat binnen de seconde aan. En ik vind het niet leuk als hij zich niet goed voelt of gestresseerd is. Hij heeft ook zo een beroep… Gelukkig gebeurt dat niet zo heel dikwijls! Je snapt het, ik ben een echte spons… En omdat ik soms zelf die stress veroorzaak als ik dwars lig, of moe ben, moet je dus een engelengeduld hebben met mij.
