Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
125. Hoe ik de dingen zie 4 : Wat is dat, blind zijn ?
(vervolg) Met mij moet je veel geduld hebben, heel veel geduld : uitleggen, uitleggen en nog eens uitleggen. Altijd opnieuw. Je moet het probleem langs alle mogelijke kanten bekijken om de juiste woorden te vinden zodat ik het kan begrijpen.
Papa en mama weten soms ook niet zo goed hoe ze me dingen moeten uitleggen ! Een voorbeeld : wat is dat, blind zijn ? Makkelijk, zeg je ? Oké, leg het me dan maar uit ! Dat is "niet zien" ? Ja, natuurlijk, maar wat is dat, "zien" ? Ik weet wel dat ik ogen heb, maar ik weet niet waarvoor ze dienen. Ik besef dat papa, mama en al die mensen rond mij zonder enig probleem bewegen, omgaan met de dingen, geen gevaar lopen gewoon omdat ze "zien"... Maar je mag me dan wel zeggen dat het komt omdat ze "zien", dat doet nog geen belletje rinkelen, want wat is dat nu toch het "gezicht" ? Eén van de vijf "zintuigen" ? Wat is dat, een "zintuig" ?
124. Hoe ik de dingen zie 3 : Mijn lichaam, mijn huis.
vervolg) In het kort heeft de dokter over mij gezegd dat de dingen van het leven nog te moeilijk zijn voor mij (het is al zo moeilijk voor ‘normale’ mensen !) Ik ben nog te veel op zoek naar "ik en mijn lichaam". Het is pas als ik mijn eigen kleine huis rond zal geweest zijn, van kelder tot zolder, als ik dus precies weet waar alles zit, dat ik wat meer interesse zal hebben voor de tuin rondom. Alleen mag je mij niet laten zitten in mijn eigen plekje.
Ik zou wel eens alle deuren op slot kunnen doen en me opsluiten in mijn eigen kotje, of ik kan me, beetje bij beetje, naar buiten wagen (wat ik toch al een beetje doe, hé). Dat is de hele uitdaging ! Er is nog niks gewonnen, maar ook nog niks verloren. Besluit, er is voor papa en mama nog veel werk aan de winkel. Zij moeten de goede strategie vinden, mij geruststellen, mijn gids zijn. Zij moeten van tijd tot tijd de voet tussen de deur steken als ik ze wil dichtslaan, of door de schouw kruipen om me bij me thuis op te zoeken. Zij moeten buiten vrolijke slingers hangen zodat ik ook zin krijg om naar buiten te gaan.
In feite ben ik eerder een vos dan een "Kleine Prins", een vos die je moet temmen zodat hij uit zijn hol kruipt. (wordt vervolgd…).
122. Hoe ik de dingen zie 1 : De familie van de "dokters"
Van alle mensen die ik tegenkom, behoren sommige tot een heel bijzondere stam : ik heb het over de dokters. Je zou zeggen dat ze allemaal dezelfde papa en mama hebben, zo sterk lijken ze op elkaar. Misschien is dat wel zo, wonen ze allemaal samen, en zijn ze één grote familie.
De dokters zijn vreemde mannetjes (of vrouwtjes) die ik tegenkom in kamers die altijd hetzelfde ruiken en die altijd raar klinken : koel en toch rustig. Ik herken ze direct aan de stijve stof die ze dragen, met die kraag en knopen tot aan hun knieën. Het lijkt wel een hemd-rok. (Naar het schijnt is het een witte schort, fluistert papa in mijn oor). Ze dragen ook dikwijls een raar halssnoer, het is zacht als mijn fopspeen en er hangt iets rond en koud van ijzer aan, dat halen ze uit hun zak die vol zit met balpennen en plakken het tegen mijn rug of mijn borst. Het laatste duidelijke teken : wachten. Bij dokters moet je altijd wachten, en er is altijd speelgoed dat mij absoluut niks zegt, het hangt half uiteen en toch willen mama en papa altijd dat ik er mee speel.
Als ik telefoneer in het echt (dus niet met mijn "Buzz Lightyear"), klets en klets ik maar door. Ik vind dat keitof. Maar ik luister dus niet naar wat de andere zegt, ik vertel alles wat mij door mijn hoofd schiet (liefst mijn vaste zinnetjes van dat moment).
Een voorbeeld ? Toen papa en mama me opbelden uit Cabourg waar ze hun weekendje met twee doorbrachten en ik ziek was (een lelijke oogontsteking waar dokter Jean-François bij moest komen), kregen ze dit te horen :
K’weet echt niet waarom papa en mama me de hele tijd zeggen dat ik niet mag spreken met mijn vingers in mijn mond. Het is nochtans plezant om te voelen aan je wang, je tong. Ik bezoek mezelf !
Maar goed, ik geef toe dat als ik zo spreek, ik nog moeilijker te verstaan ben. Ik heb het gesnapt omdat mijn ouders er iets op gevonden hebben : ze antwoorden me zelf met hun vingers in de mond. En dan lach ik en doe ik wat ze vragen… maar eerst nog een laatste keer :"hoho, heel hlezant he' 'ingers in hijn hond!"
Jullie denken zeker (zoals papa en mama in het begin) dat de trappen de gevaarlijkste plek zijn voor mij. Wel, HE-LE-MAAL FOUT !
Het klinkt misschien ongelooflijk, maar er is niks simpeler dan een trap ! Ik moet toch wel lachen met papa en mama als ze hele dag door maar blijven zeuren "let op, Lou, op de trappen" of "Lou, hou je vast !" of ook "Je gaat vallen !"
Denk toch eens na in plaats van zo te zagen en bekijk mijn palmares eens :
