Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Toen papa en papa hoorden dat ik blind was, hebben ze het direct uitgelegd aan mijn zussen (met voor Eva het resultaat dat jullie al kennen) Met mijn grote zus Mathilde, toen negen, liep het helemaal anders. Ze snapte het direct. En ze keek triest. Mathilde : "Dat is jammer… hij zal nooit de landschappen, de bergen, de zee " kunnen zien. Papa (met een krop in de keel die hij probeert te verbergen) : "We zullen het hem uitleggen, beschrijven, doen aanraken..." Mat.: "Ja, maar het is toch anders..." Papa : "natuurlijk, maar zo is het nu eenmaal, meid... " Mat. (die alles vanuit haar eigen interesses bekijkt) : "Hij zal nooit naar tekenfilms kunnen kijken".
Papa heeft duidelijk de doos der herinneringen opengetrokken !
Het heeft maanden geduurd om mijn zus Eva te doen begrijpen dat ik blind ben. Dat was allemaal de schuld van mijn ouders.
Eva vond het geweldig dat ze een broertje kreeg. Ze was toen vier en half. Je kan je al voorstellen hoe ze me behandelde : als een pop. Ze schudde mij heen en weer, ze nam me vast zonder verwittiging, ze duwde mijn fopspeen in de mond zoals je een fles wijn afsluit, enz. Door het dolle heen, heet dat.
Papa en mama bleven haar maar zeggen dat ze wat rustiger moest zijn en me moest verwittigen alvorens ze me vastpakte, omdat ik niet zag. En ik reageerde ook anders dan andere baby’s en dat zag Eva ook wel. Ik keek niet naar haar als ze tegen me sprak. En dus begon ze in mijn oor te schreeuwen als ze mijn aandacht wou trekken. Mijn ouders dan : "Eva, niet schreeuwen in zijn oor ! Lou hoort je heel goed, ook al ziet hij je niet."
Ik babbel in de tegenwoordige tijd, ik babbel in de tegenwoordige tijd… Maar dat is papa’s schuld !
Ik heb veel te vertellen over mijn verleden, ook al moet ik toegeven dat ik niet zo sterk ben in herinneringen. Hoewel ik beetje bij beetje toch begin te babbelen over gebeurtenissen van enkele maanden geleden (zoals het bad dat leegloopt) . Een jaar of meer teruggaan is dus moeilijk voor mij. Maar gelukkig is papa er om mijn geheugen op te frissen.
Ik zou jullie nu dus gewoon willen uitleggen dat toen ik klein was – heel klein bedoel ik – ik naar een kinderopvang mocht die me wou opnemen tussen de zogenaamde "normale" kinderen. Zonder aarzelen. En met een groot hart.
Drie jaar lang was Viviane mijn houvast als kinderverzorgster, mijn tweede mama. Fanny, de directrice, heeft zich volop ingezet voor mijn project, zoals alle andere kinderverzorgsters. En ik kan je wel zeggen dat toen ik er weg moest om naar de "grote school" te gaan, er traantjes gevloeid zijn.
