Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Is dat een grap of wat ? Moeder natuur wil mij nu ook al een loer draaien. Die stomme hyacint heeft nu zomaar besloten om haar bloem hoog te dragen. Ik kan gewoon niet ontsnappen. Het is een complot ! (zie artikels)
Ik moet zeggen dat ik op een dag ineens snapte dat ik groter werd omdat ik ineens aan de kraan van de lavabo kon. Fier dat ik was, want het is plezant om met water te spelen.
Maar da’s nog niet alles... Ik heb ook gesnapt dat ik groter werd dankzij de audiocassettes die papa en mama hebben opgenomen sinds mijn geboorte. Wel ja, omdat ik niet zie, vonden ze dat dit een andere manier was om sporen te bewaren van de tijd die voorbijgaat. En omdat ik terwijl ik eet om beurt naar alle cassettes luister (de verhalen van Marlène Jobert of de opnames van vroeger), wees mama me erop dat mijn stem veranderd was. Raar, zeg : ik hoor "loulou" als baby, mijn eerste woordjes, mijn slappe lach. En ik zeg het ook zelf "Dat is Loulou toen hij klein was".
...Dat ze mij dus eindelijk gerust laten met hun hyacint !
Ik heb lol ! Weet je nog : de hyacint die ik mama en papa cadeau heb gedaan voor kerstmis en die ze me de hele tijd willen doen aanraken om te tonen dat ze goed groeit en ook om me te doen begrijpen dat ik ook langzaam groei ? Wel, ze groeit niet meer ! Rikiki met de plant ! "Plop", deed een bloemetje tussen de blaadjes, die zelf amper ontwikkeld zijn. Ze zullen nu iets anders moeten vinden. In elk geval kunnen ze altijd proberen om me er aan te doen ruiken, maar ze weten wat voor pesthekel ik daaraan heb !
Mijn ouders doen niks anders dan mij uitleggen dat ik groot word (Ze willen mij doen begrijpen dat de tijd voorbij gaat). Z’hebben zelfs een manier gevonden om dat in mijn koppeke te krijgen.
Voor kerstmis had ik (samen met mijn geliefde juf) een hyacintenbol in een potje gestoken. Ik heb dat potje zelfs versierd…en dat heb ik hen gegeven als kerstcadeau, hoewel ik nu al bijna vergeten was dat ik dat gedaan had.
Papa en mama profiteren er dus van om mij regelmatig te doen voelen aan de hyacint waarvan de stengel nog maar justekes de kop opsteekt. Ja, ja, ze groeit snel, maar wat kan mij dat nu schelen. Goed, ik doe wat ze zo graag willen en ik voel aan de plant, maar veel enthousiasme kan ik niet opbrengen.
Ze hebben soms van die rare ideeën, mijn ouders ! Volgende keer geef ik ze plastic bloemen, dan laten ze mij gerust ! Na !
