Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

« september 2005 »
MaDiWoWoDonZaZon
1234
567891011
12131415161718
19202122232425
2627282930
 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou als acrobaat

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 


maandag 5 september 2005

163. Kroniek van de tijd die voorbijgaat (12): Kleine Lou en de volle maan

Loup à la pleine luneDrie uur in de ochtend, ik kan niet slapen. Het is volle maan. Ik begin dus te kletsen met Meneer René en de hele kliek, maar mijn verhaal mist geluid.
Ik dus maar trappen tegen mijn Fisher Price bord aan mijn bed, dat klinkt beter en komt echter over ( zie
artikel 118
).

Kwart over drie, mama komt de kamer binnen. Tof, gezelschap ! Maar ik hoor ze al komen :
"Louke, het is nu tijd om te slapen. Iedereen doet dodo."
En dan zoals altijd : tutterke weer in de mond, knuffel knuffel, zoentjes, lekker-zachte-dons weer op zijn plaats.
Ik gehoorzaam en verstop mijn hoofd zoals altijd onder de dons.
Mama gaat weer slapen.
Ik wacht even.

Vijfendertig over drie. Goed, nu slapen ze wel. Het is het goeie moment om enkele liedjes te zingen. Damned, daar is mama weer. En nu is ze minder vriendelijk :
"Loulou, nu wil ik niks meer horen ! Iedereen doet dodo en jij moet ook slapen anders ben je morgen doodop om naar school te gaan. En je mag de anderen niet wakker maken."
Ik doe weer alsof ik heel braaf luister (het is de enige manier).
Ik : "Slaapwel, mama !"
Efkes rusten, tot ze weer slaapt.

Kwart over vier.
Ik heel luid (die de kolere van meneer René nadoe) : "Nu ist genoeg ! Je mag geen lawaai maken ! Slaap, hondje Couraze !"
Ah, dit keer komt papa eraan !
Mama slaapt zeker en ze hebben blijkbaar niet met elkaar gesproken, dus probeert hij het ook met de zachte methode (heel grappig, vind ik).

Besluit : het heeft geduurd tot zes uur ongeveer.
Ja, ja, ze hadden me maar niet Lou moeten noemen (naar het Frans voor wolf), want de maan dat windt mij op. Ik moet ze niet eens zien om te weten dat ze er is. Ik ben één met de kosmos !

Gelukkig gaat het niet elke nacht zo, want eigenlijk hebben mijn ouders gelijk : s’morgens ben ik gewoon pompaf...
Van Luc Boland, om 09:32 :: Dag na dag :: #203 :: Geen reactie
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland