Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
124. Hoe ik de dingen zie 3 : Mijn lichaam, mijn huis.
vervolg) In het kort heeft de dokter over mij gezegd dat de dingen van het leven nog te moeilijk zijn voor mij (het is al zo moeilijk voor ‘normale’ mensen !) Ik ben nog te veel op zoek naar "ik en mijn lichaam". Het is pas als ik mijn eigen kleine huis rond zal geweest zijn, van kelder tot zolder, als ik dus precies weet waar alles zit, dat ik wat meer interesse zal hebben voor de tuin rondom. Alleen mag je mij niet laten zitten in mijn eigen plekje.
Ik zou wel eens alle deuren op slot kunnen doen en me opsluiten in mijn eigen kotje, of ik kan me, beetje bij beetje, naar buiten wagen (wat ik toch al een beetje doe, hé). Dat is de hele uitdaging ! Er is nog niks gewonnen, maar ook nog niks verloren. Besluit, er is voor papa en mama nog veel werk aan de winkel. Zij moeten de goede strategie vinden, mij geruststellen, mijn gids zijn. Zij moeten van tijd tot tijd de voet tussen de deur steken als ik ze wil dichtslaan, of door de schouw kruipen om me bij me thuis op te zoeken. Zij moeten buiten vrolijke slingers hangen zodat ik ook zin krijg om naar buiten te gaan.
In feite ben ik eerder een vos dan een "Kleine Prins", een vos die je moet temmen zodat hij uit zijn hol kruipt. (wordt vervolgd…).
