 (de kleine prins en de tirannen -1-) Er is nu geen twijfel meer mogelijk. Misschien dat jullie het ook al voelden aankomen, artikel na artikel : papa en mama hebben besloten om me hard aan te pakken. Hulp ! Hallo, Child Focus ? S.O.S. mishandelde kinderen ! Geen idee wat ze gegeten hebben (leeuw of dolle koe ?), maar ze trekken ten strijde. De vierde wereldoorlog is uitgebroken. Besef je wel hoe onrechtvaardig dat is? Ik ben maar een klein gehandicapt, blind jongetje helemaal alleen tegen twee grote mensen. Het is niet eerlijk !
Ik loop wel enkele jaren achter, maar ik heb nu wel degelijk besef van wat "Ik" betekent en dat is een grote stap in mijn leven. Maar in de plaats dat ze me laten mezelf ontdekken, is het de hele tijd : stop en nee !
Ik overdrijf niet, hoor. Lees zelf maar : ik mag me niet langer verbergen achter het personage van hondje Courage, ik mag niet meer zelf het gesprek leiden met vragen die ik graag wil horen en ‘nee’ mogen alleen zij nog zeggen. Maar dat laat ik niet zomaar gebeuren, hoor !
Ik ben van adel, ik ben een kleine prins, ooit eens koning dus !
Als ik groot ben, zal iedereen mij moeten bedienen…
Maar het ergste is dat papa en mama de hele tijd zichzelf proberen goed te praten met uitspraken zoals : "je bent nog maar een klein jongetje", "jij bent hier niet de baas", "je moet gehoorzamen aan grote mensen" enz. Kortom, als je ze zo hoort, zou ik mij maar moeten neerleggen bij de beknotting van mijn vrijheid.
Mijn antwoord daarop is heel duidelijk : "Nee en nog eens nee !"
(wordt vervolgd...)
|
