Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

« maart 2005 »
MaDiWoWoDonZaZon
123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28293031
 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou aan de djembé

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 

vrijdag 11 maart 2005

96. Maar wie zijn ze toch ?

inconnuZo’n tien dagen geleden doken twee nieuwe personages op in mijn monologen en andere verhalen die ik verzin.

Want als niemand zich met mij bezighoudt, ga ik gewoon op mijn eentje babbelen.
Ik maak verhalen met de woorden die in mij opkomen en met de hoofdpersonages uit mijn leven, de ingebeelde inbegrepen. Logica en structuur zitten er niet altijd in, en ik spring dikwijls van de hak op de tak (zie het audiobestand in mijn bad – kolom links onder).
En telkens als ik deze verhalen verzin, doe ik zoals de acteurs die verhalen vertellen op cassettes of cd’s : ik verander mijn stem per personage (zoals Marlène Jobert als ze « Goudlokje » vertelt). Kortom, ik verander razendsnel mijn stemtimbre voor elk personage, en omdat ik soms nogal murmel, is het niet altijd gemakkelijk om te volgen !


Mijn ouders moeten echt hun uiterste best doen om het verschil te maken tussen de echte en de verzonnen personages.
Goed, oké, ze kennen Elisa, Elisabeth, Marianne, Fabiola, Meneer Guy, Marie-Anne, Opa, enz... (de echte) en het hondje Courage (fictie dus), maar sinds kort heb ik het over een zekere "mevrouw" en ene "Olivier".
Dat geeft zoiets van (probeer het u voor te stellen):
Ik (die het hondje Courage nadoe) : "Alles goed, mevrouw?"
Ik (met een diepe vrouwenstem): "Alles goed, hondje Courage".
Ik (als hondje Courage): "...Maar ik ben bang!"
Ik (met nog een diepere stem): "Je moet niet bang zijn, alles gaat goed, alles gaat goed, alles gaat goed..."
Ik (hondje Courage): "Ja, Olivier. Alles gaat goed !"

En mama en papa proberen het maar te begrijpen, en maar vragen stellen :
- Lou, wie is mevrouw ?
- Dat is mevrouw!
- En wie is Olivier ? Iemand van school ?
...Dan zwijg ik of ik zeg gelijk wat, gewoon om ze wat op de proef te stellen.
Veel helpen doe ik ze niet. Ze moeten zelf maar hun hersens wat doen werken.

En dus begon papa maar te raden (ze kennen nogal wat "Olivier"’s) en eindelijk vond hij de juiste : een vriend die in onze straat woont en die ik de laatste keer tegenkwam…twee maand geleden ! Je moest er gewoon maar aan denken, hé ! Ik heb mij reuze geamuseerd met hem.
En om te checken heeft papa gisteren Olivier opgebeld en mij de hoorn gegeven. Daar stond ik wel effe paf van… Helemaal in de war. Ik heb met hem wat gebabbeld, maar het gesprek trok op niet veel.

Nu is er nog één raadsel : wie is "Mevrouw" ? De bakkerin die tegen een klant praat ? Een buurvrouw die elke keer goeiendag tegen me zegt ?
Ra, ra, ra…
Van Luc Boland :: vendredi 11 mars 2005 à 14:53 :: Dag na dag :: #127 :: rss


Uw commentaaren

Ons geheugen is iets raars.
Prachtig om zien hoe mensen allerlei zaken onthouden.

Ik blijf ervan genieten hier af en toe langs te komen...

Le dimanche 13 mars 2005 à 13:25, commentaire par Kaajee :: site :: #
 

Een commentaar toevoegen

Naam of bijnaam :
E-mail (facultatief) :
Website (facultatief) :
Commentaar  :
De HTML-code verschijnt als tekst in het commentaar, de netadressen worden automatisch geconverteerd.
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland