Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.
Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
WAARSCHUWING
Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).
Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.
Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.
Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.
Meer informatie? Zien “lees mij”
BEDANKT
Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
Ik heb veel geluk want de familie van mama heeft een buitenhuis in de Ardennen (om de huis zien). Ik ga er regelmatig naar toe sinds ik al heel klein ben. Ik ken de omgeving dus goed en ik heb er mijn houvasten. Van de kamer die ik altijd krijg (met het typische geluid van de radiator, als het water loopt), tot de andere kamers van het huis. Maar wat ik daar boven alles verkies… dat zijn de steentjes voor het huis ! Het is reuze plezant om op dat grind te lopen, en het is ook veilig want ik weet precies tot waar ik mag gaan. Zodra mijn voet gras voelt, weet ik dat ik niet verder mag lopen. Als het aan mij lag, zou ik de hele tijd niks anders doen dan tien stappen naar links, tien naar rechts… Helaas, regent het soms en dan zijn er ook nog mijn ouders die na een tijdje altijd weer willen dat ik iets anders ga doen.
Ik weet zelf niet hoe het komt, maar van de vrienden van papa en mama, val ik (bijna altijd) op de mannen. Zelfs als ik een koppel voor de eerste keer ontmoet, is het altijd met de "man" dat ik wil spelen, op zijn schoot dat ik wil zitten… Omwille van de klank van zijn stem ? Geuren ? ;-) ’k ben een echt jongetje ! Maar ik kom ook heel goed overeen met de dames, hoor !
...Er is nog iets dat ik jullie nog niet verteld heb over de truc die mensen zoals ik hebben om hun blindheid te compenseren. Ik herken mensen namelijk direct aan de klank van hun stem, enfin, de mensen die ik ken dan toch. En dat zijn er heel wat : al degenen die zich met mij bezighouden op school (Marie-Anne, Elisa, Elisabeth, Martine, Brigitte, Meneer René, Meneer Guy, de toezichtsters, de directeur, de medische staf, de andere leraars, mijn vriendjes, de grote uit de andere klassen (zoals Fabiola, mijn lievelingetje); en de vrienden en vriendinnen van papa en mama, van Mathilde, van Eva; de dokters (Jef, de oogarts, mijn kinderarts, de ‘endocrinoloog’); en tel daar dan alsjeblieft ook de brede familie bij : 18 nonkels en tantes en 24 neven en nichten !; en tot slot de winkeliers (Maguy de bakkerin) en de buren. Kortom, minstens honderd mensen, die ik herken zodra ik ze ‘dag’ hoor zeggen. Beter nog : thuis herken ik iedereens stappen op de trap ! Niet slecht, hé ?
NVDA.: ...En zoals die brave Desproges zei (denk ik) : je mag met alles lachen, maar niet met iedereen.)
Zodra het kouder wordt, zet mama een muts op mijn hoofd. Vreselijk ! In de vorige winters, was het gewoonweg oorlog tussen mij en mijn ouders. - Lou, zet je muts op ! Ik: "Nee!" (en natuurlijk gooi ik dan de muts weg zover ik kan). Mama (of papa) zet dan de muts weer op mijn hoofd : "Louououou..., je houdt die muts op je hoofd !" ...En ga zo maar door. Ik moet toegeven dat ik het nog niet dikwijls gewonnen heb. Eén keer ? Misschien twee…Koppig dat ze zijn, die twee ! Je gelooft het niet. Enfin, soit.
Ik ben dol op kittelen, maar ook op knuffels… maar niet overal ! Dat hangt af van dag tot dag en ik heb zo mijn eigen plekjes ! Soms vraag ik om me strelen onder de armen, op mijn billen, aan mijn lies en zelfs… mijn piemeldingetje (maar daar stappen papa en mama niet van af : piemel njet ! Dat doe je niet in het openbaar, en ook niet met je ouders of andere grote mensen).
Mijn nieuwste truukje ? Ik neem de hand van papa, hef mijn pyjama omhoog, leg zijn hand op een tepel en leid hem om me strelen. Dat vind ik heel prettig en ik snap niet waarom hij me daar niet zou strelen. Ik snap dus niet waarom ze altijd zeggen dat het afgelopen is. Ik : " nog eens strelen over mijn tepel ?" (‘k ben toch ook maar een mens, zeg!) Maar ik voel wel dat er nog verwarrende regels zijn die mijn ouders mij proberen uit te leggen. Het leven kan soms zo ingewikkeld zijn…Er zijn regels en regels, voor wel zesendertigduizend dingen.
We blijven nog even bij de zintuigen. Papa doet niks liever dan aan mij snuffelen. Hij vindt dat ik superlekker ruik en het is trouwens voor hem een manier om contact met mij te maken. Ik kan de keren niet meer tellen dat hij met zijn grote neus in mijn haar zit. (het schijnt dat ik inderdaad lekker ruik). Maar voor dat soort dingen is papa wel een geval apart.. Hij heeft ontdekt dat de plaats waar de mens het lekkerst ruikt (en hun eigen geur het meest zit), boven aan het voorhoofd, aan de haarwortels zit. Dat noem ik het derde oog. ‘k Zweer het, probeer het maar ! Dat ruikt altijd lekker, zelfs bij een kaalkop. Zo hoorde ik op een avond mijn ouders, met vrienden die op bezoek waren, dolle pret maken : ze roken allemaal aan elkaars voorhoofd. En omdat er dan toch zoveel ambiance in huis was, heb ik dan meer zitten feesten in bed !
82. Prout, prout, prout que je t'aime... (kroniek van de tijd die voorbijgaat - 4)
(door de papa van Lou)
Goed, ik maakte me klaar om nog wat artikels te schrijven (er was nog zoveel te zeggen) en om het artikel van de dag on line te zetten, maar Lou, die in de kamer hiernaast in bad zit, roept mij en vraagt of hij mag luisteren naar het liedje dat Sabine me stuurde (een meisje dat ons via de site schrijft). Ik doe de deur open en lanceer het MP3-bestand. Iets op papier krijgen, lukt toch niet echt als je een stemmetje dat liedje hoort zingen op de tonen van een banjo !
"Prout, prout, prout que je t'aime, Viens ici mon petit ami, J'ai un secret à te dire dans l'oreille :Que je t'aimerai toujours à la folie, Youpi !" Enz... Lou kent het natuurlijk al van buiten (dat belooft op school). Lou: "Papa ! Nog eens prout, prout..." En daarbij kreeg Lou, van Paulette dit keer, ook nog : "Prout, prout, prout dans l'eau"... ook niet min ! ...Lieve help, dit gaat niet de goeie kant op (ik heb het over de communicatie tussen hem en mij als ik in mijn bureau "werk" –zie vorige artikels- ). Maar zo is het wel genoeg (hij heeft de liedjes nu al 3 tot 4 keer na elkaar gehoord). ...En het lukt. Lou: "Papa ! Ik wil koud water, alsjeblieft !" (om te drinken). Ik: "Ik kom, mijn Loulou..." Wat ik ook doe. ...Gewoon een kroniek van ons dagelijks leven.
PS: het liedje staat ook op het net, op het adres : Hier kijken !!
Jullie (trouwe lezers) hebben het al gesnopen ! Aanraken en voelen, dat zit raar ineen bij mij ! Ik heb er de pest aan om te voelen aan wat ik niet ken, maar ik doe niks liever dan mensen ‘bevoelen’ met mijn vingers. Dat is een heel simpel gevoelspelletje : je raakt de vingers van je ‘partner’ aan met je eigen vingertoppen. Daar kan ik uren mee zoet zijn. En ik herken direct de handen die ik voel. En niet alleen aan hun grootte !
Soms waag ik me ook eens aan een gezicht... Maar dat gebeurt minder. Ik knuffel en zoen wel, maar de ‘vorm’ van een ander betasten, dat is mijn ding niet. Stel je voor dat iedereen elkaars gezicht zou gaan betasten ! Dat zou pas geestig zijn. Op een dag kwam papa eens een blinde tegen die zijn gezicht langs alle kanten betastte. Dat was de manier van die persoon om zich een idee te geven van papa, buiten zijn stem. Het klikte direct tussen die twee. Soit, het is duidelijk dat mama en papa er helemaal voor te vinden zijn… maar de rest van de wereld…
Wat je op de foto’s natuurlijk niet kan zien, is de beweging. En op dat gebied ben ik echt een krak. Ik doe soms niets anders dan mijn handen bewegen in alle mogelijke richtingen. Ik wrijf ze heel snel tegen elkaar en zwaai ze heen en weer aan mijn mond, ik klap ze tegen mijn gelaat (zonder me pijn te doen !) ; handen open, in een vuist, met of zonder geluid. Papa en mama hebben geleerd dat dat geruststellende gebaren zijn. Meestal betekenden die bewegingen dat ik in het wereldje van mijn gewaarwordingen zit, en die wereld stelt mij gerust… En ook op dat gebied is er hevige strijd met mijn juf en mijn ouders. Zij willen niet dat ik de hele tijd die gebaren maak, terwijl ik doe zoals ik het voel : ik kan die kleine gebaren echt niet missen, zo voel ik dingen in mijn lichaam en in de ruimte, en ze ritmeren ook de tijd die voorbijgaat (en ritme vind ik tof).
Trouwens, lucht dat is een materie (geen leegte) ! Ik zeg het u. (Probeer maar eens uw arm van rechts naar links te bewegen, met de ogen toe). Vooruit ! Laat mij dus mijn gang gaan en in de lucht zwaaien : dat is mijn eigen home cinema. ...Allez, vooruit, ‘t is al goed, jullie wereld interesseert mij ook wel, hoor, maar…het is aan de mensen uit mijn omgeving om het voor mij interessant et maken ! Aan het werk, papa en mama !
Wat is er toch veel lawaai in de wereld ! Goed, oké, ik kan er ook wat van (zie de vele geluidsbronnen die ik tegelijk wil horen). Maar toch…. Ik vertelde jullie al over het geluid van de grasmachine waar ik dol op ben, maar daarnaast, zijn er nog veel andere machines die lawaai maken en die ik moet leren temmen.
Ik "kijk", ik "zie", ik "lees". Veel mensen zijn bang om die woorden te gebruiken als ik in de buurt ben. Nochtans gebruiken mama en papa ze de hele tijd. En dat geldt voor alle blinden. Er is geen taboe. Ik "kijk", ik "zie", ik "lees"... op mijn manier. Ik gebruik die woorden trouwens zelf ook. Ik zeg bijvoorbeeld : "Zie je wel dat het leuk is!" ...Het is dus gewoon een kwestie van interpretatie en van verschil.
Ik heb volgende reactie gekregen : Hallo, Ik heb zopas uw blog ontdekt, die ik zeer aangrijpend vind. Er gaat heel veel menselijkheid van uit, en zonder twijfel, veel oprechtheid. Ik kan op geen enkele manier nagaan of wat ik lees ook echt waar is, maar u stelt het zo toch voor. Desalniettemin weet ik niet zeker, als Lou echt bestaat, of dit wel een goede zaak is voor hem.
Het leek mij belangrijk om te antwoorden en om openlijk stelling te nemen. Dit is mijn antwoord
Hallo, als Lou en zijn handicap niet echt bestonden, zou ik al even gek zijn als Orson Welles... ook al is het mijn vak om verhalen te vertellen. Uw wantrouwen is begrijpelijk (zeker op internet) maar verbaast me toch wel.
Om me de geluiden van dieren te leren, kopen mama en papa regelmatig lokfluitjes. Het begon allemaal met een oud lokfluitje voor eenden dat papa had gekocht om eenden te lokken toen hij een film draaide ! Ik was er direct weg van, behalve natuurlijk dat ik zo hard blies dat het fluitje niet lang meeging. Mijn ouders bleven maar zeggen dat ik niet zo hard mocht blazen, maar ik vond het zo geweldig om die ongelooflijke geluiden te maken dat ik bleef blazen en blazen tot er niks meer uit kwam. En boos ! Boos ! Zodanig zelfs dat ik uiteindelijk ging kogelstoten met het fluitje dat natuurlijk kapot ging. Sindsdien ben ik wat gekalmeerd. Mama heeft een nieuw eendenlokfluitje gekocht (dat ook al bijna naar de vaantjes is), maar ook voor duiven, goudhaantjes, koekoeks… en nu dus voor everzwijnen (zeverzwijnen, zei ik gisteren!). Ik weet nu al dat ik er decibelrecords mee ga breken.
De bijgevoegde foto werd deze zomer genomen : in gesprek met de duiven.
Goed, oké, braille dat is nog niet voor direct (en misschien zelfs nooit, want ik ben nu eenmaal geestelijk verward), maar sinds jaren lees ik soms boeken (samen met mama). Van in het begin heeft ze voelboeken gekocht, die ook voor andere kinderen dienen (zoals : kindje muis dat hulp moet krijgen om zijn mama terug te vinden (en met zijn lange staart) ,en dat onderweg van alle dieren tegenkomt waar je de (valse natuurlijk) vacht van kan voelen. Helaas zijn er zo geen driehonderd vijfenzestig boeken.
Gelukkig is er op school een speel-o-theek en zijn er ook boeken. Beter nog, in Frankrijk is er een uitgeverij, LES DOIGTS QUI REVENT ("de vingers die dromen"), die met de middelen die ze hebben, fantastische boeken hebben gemaakt. Ze zijn allemaal met de hand gemaakt en worden voor een redelijke prijs verkocht (ongeveer 20 euro), eigenlijk een peulschil voor al dat werk (een vereniging onder de "wet-1901" = "VZW" in België). Dus kan ik dankzij hen voelen aan de huisjes van de drie biggetjes, de wolf in de ketel, en net zoals Goudlokje de stoelen, kommen en bedden van papa beer, mama en kindje beer vergelijken. Gisteren vond ik het niet zo leuk (de trouwe lezer(es) weet al dat ik niet echt graag dingen aanraak), maar vandaag doe ik het met plezier!
De gegevens en de site van de uitgeverij zijn : Les Doigts Qui Rêvent 11 bis, rue de Novalles - F21240 TALANT Tel: 33 (0)3 80 59 22 88 - Fax: 33 (0)3 80 59 22 79 Email : ldqr@wanadoo.fr Hun site : Hier klikken !
74. Kroniek van de tijd die voorbijgaat (3) Wat een weekend !
Terwijl mama en papa lekker genoten in het Grand Hôtel van Cabourg (alstublieft, zeg ! – Wel ja, ze hadden een verblijf gewonnen op een tombola ten bate van Reporters zonder Grenzen tijdens het filmfestival van Cabourg), zette ik zelf de boel op stelten. Samengevat : op vrijdagmorgen word ik wakker met een blauw oog. Mama verzorgt me (een oogontsteking) en papa brengt me naar school. Hij is nog maar net weer weg als zijn telefoon rinkelt : ik ben besmettelijk en ik mag dus niet op school blijven. Logisch. Gelukkig kunnen oma en opa voor mij zorgen (het was toch al voorzien voor dit weekend).
Dit weekend ben ik bij oma en opa (op foto – je ziet, ook nogal een kerel!). Mama en papa hebben iedereen daar afgezet om zelf een beetje, met zijn tweetjes, te kunnen uitblazen…
Gewoon even snel en om de trouwe klanten te plezieren ! Hier nog een stukje commentaar van Lou in zijn bad, maar dit keer in een audiobestand !!! : Hier klikken !
(vervolg) Om dit lange hoofdstuk af te sluiten, moet ik u toch nog vertellen wat – en hoe – ik eet. Want een blinde moet dat in het lang en het breed leren. Eerst en vooral de boterhammen, die krijg ik voorgesneden in stukjes en zonder korst. Ik hou niet van korstjes, veel te hard! Ook voor de warme maaltijden moet alles dooreen gemengd zijn en niet in al te grote stukken. Want dat is flippen in de mond. En natuurlijk moet het mij tot nu toe allemaal ingelepeld worden. Beetje bij beetje leren papa en mama mij om zelf met mijn lepel in het diepe bord te duiken, zodat ik eindelijk eet als een grote. "Joep!" is het codewoord. Op een dag zal ik misschien alleen kunnen eten, vlees kunnen snijden. Papa en mama hebben me de weg gewezen. Maar ik snap het nog niet allemaal, veel te moeilijk. En ik moet vooral nog willen eten met andere mensen dan mijn ouders of grootouders !
