Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

« februari 2005 »
MaDiWoWoDonZaZon
123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28
 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou als acrobaat

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 


dinsdag 22 februari 2005

84. Mijn zinnelijkheid

Lou câlinIk ben dol op kittelen, maar ook op knuffels… maar niet overal !
Dat hangt af van dag tot dag en ik heb zo mijn eigen plekjes !
Soms vraag ik om me strelen onder de armen, op mijn billen, aan mijn lies en zelfs… mijn piemeldingetje (maar daar stappen papa en mama niet van af : piemel njet ! Dat doe je niet in het openbaar, en ook niet met je ouders of andere grote mensen).

Mijn nieuwste truukje ? Ik neem de hand van papa, hef mijn pyjama omhoog, leg zijn hand op een tepel en leid hem om me strelen. Dat vind ik heel prettig en ik snap niet waarom hij me daar niet zou strelen.
Ik snap dus niet waarom ze altijd zeggen dat het afgelopen is.
Ik : " nog eens strelen over mijn tepel ?"
(‘k ben toch ook maar een mens, zeg!)
Maar ik voel wel dat er nog verwarrende regels zijn die mijn ouders mij proberen uit te leggen. Het leven kan soms zo ingewikkeld zijn…Er zijn regels en regels, voor wel zesendertigduizend dingen.
Van Luc Boland, om 13:59 :: Mijn eigen wereldje :: #115 :: Geen reactie
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland