Dagboek van Lou
een kleine prins als geen ander
  Hallo,
Mijn naam is Lou. Ik ben een jongetje dat de wereld met zijn hart bekijkt…
Niet altijd gemakkelijk voor mijn ouders. Ik ben dus blind en anders (geestelijk dan).
 
 
 

Zoeken

 

Archief

« februari 2005 »
MaDiWoWoDonZaZon
123456
78910111213
14151617181920
21222324252627
28
 

Categorieën

 

Archieven per maand

Lou en de wind

 
 
 
 
 
 

Welkom op de "blogs" van Lou.


Zij zagen het levenslicht in het Frans in de herfst van 2003 en worden stuk voor stuk vertaald in uw taal.

Er zullen dus regelmatig nieuwe artikels verschijnen.
 

WAARSCHUWING


Met al mijn excuses voor wie het niet doorheeft, maar alle teksten worden bedacht en geschreven door mij (zijn papa).

Lou is daar momenteel niet toe in staat, zoals hij vandaag ook niet snapt wat een 'computer', 'internet' is, of zich lange tijd op een gesprek kan concentreren. Alleen de toekomst zal ons vertellen of wij erin zullen slagen om hem volledig te doen opnemen in de wereld waarin hij leeft.

Deze verhalen gaan dus wel over dingen en feiten die echt gebeurd zijn, maar ik leg ze uit op basis van zijn gedrag. Maar ik denk niet dat ik me vergis in die uitleg, want ik ken hem na vijf jaar nu wel al door en door.

Nog even dit : Lou en zijn gezin zijn Franstalig, de teksten zijn dus vertaald, maar de zinnetjes die hij zelf zegt worden vaak in zijn moedertaal opgenomen, want zo zegt hij ze ook letterlijk.

Meer informatie? Zien “lees mij”
 

BEDANKT


Zeker ook dank aan de Koning Boudewijnstichting (" Buiten categorie"). De nieuwe opmaak, de hosting en de vertaling waren enkel mogelijk dankzij de financiële steun van de stichting.
 
Veel dank aan Christine Leroy voor de vertaling.
 

RSS Feed

 

Visits


 
 

vrijdag 18 februari 2005

Eerste "brief aan Lou"

De eerste "Brief aan Lou" is on-line.
"Mijn kleine prins"
Van Luc Boland, om 15:00 :: Infos :: #112 :: Geen reactie
 


81. Zin-vol

Jullie (trouwe lezers) hebben het al gesnopen ! Aanraken en voelen, dat zit raar ineen bij mij !
Ik heb er de pest aan om te voelen aan wat ik niet ken, maar ik doe niks liever dan mensen ‘bevoelen’ met mijn vingers.
Dat is een heel simpel gevoelspelletje : je raakt de vingers van je ‘partner’ aan met je eigen vingertoppen. Daar kan ik uren mee zoet zijn. En ik herken direct de handen die ik voel. En niet alleen aan hun grootte !

Soms waag ik me ook eens aan een gezicht... Maar dat gebeurt minder.
Ik knuffel en zoen wel, maar de ‘vorm’ van een ander betasten, dat is mijn ding niet. Stel je voor dat iedereen elkaars gezicht zou gaan betasten ! Dat zou pas geestig zijn.
Op een dag kwam papa eens een blinde tegen die zijn gezicht langs alle kanten betastte. Dat was de manier van die persoon om zich een idee te geven van papa, buiten zijn stem. Het klikte direct tussen die twee. Soit, het is duidelijk dat mama en papa er helemaal voor te vinden zijn… maar de rest van de wereld…

foto:
Lou et Luc
Van Luc Boland, om 14:56 :: Mijn eigen wereldje :: #111 :: Geen reactie
 
Version française | English version | Waarschuwing | Schrijf ons | Copyright 2004 - Luc Boland